Er was eens......

Er was eens....geen happily ever after in ieder geval.

Daar was hij dan ineens, van de moment dat ik in zen ogen keek wist ik het. Een raar gevoel kan het niet beter omschrijven als dat ik wist wie hij was, alsof we al levens samen gedeeld hadden. Een paar minuten daarvoor was ik gewoon me aan het amuseren op een feestje en geloofde allemaal daar niet zo in, in het hele concept van soulmate, dat was niet aan mijn besteed. Had een langdurige relatie achter de rug en had het wel gehad met heel dat gedoe, bleef wel lekker alleen. Die klik is nooit weg gegaan en vier jaar later zie ik hem nog liever dan ooit. Vroeger hoorde ik er wel van spreken, een man die je met respect behandeld, je zelf je eigen keuzes laat maken, een die geduldig is. Je lief heeft en ook al je minpuntjes erbij pakt en relativeert, trouw en loyaal. Klonk in mijn oren eerder als een sprookjesverhaal dan dat zoiets überhaupt de waarheid kon zijn, dat was toch in ieder geval wat mijn verleden me geleerd had.

Op het feestje is hij geen moment van mijn zijde geweken en toen het tijd was om naar huis te gaan werd er besloten dat ik hem thuis zou afzetten in plaats van dat hij met zen vrienden mee terug zou rijden. Of ik nog even mee ging naar vrienden om daar nog gezellig te relaxen. Nee dat ging ik niet doen, maar lot besloot er anders over en tijdens de rit is de auto in pan gevallen langs de kant van de snelweg. Dit maakte dat we uren op de VAB moesten wachten en ondertussen in een kleine ruimte samen zaten. De auto werd dan gesleept naar de dichtstbijzijnde garage, die was natuurlijk in de buurt van waar hij woonde, ik woonde op dat moment nog helemaal in Limburg. Ook al is Antwerpen dag en nacht wakker er was geen vervoer om op dat tijdstip al naar huis te vertrekken, dus aanvaarde ik zijn aanbod dan toch om mee naar vrienden te gaan.

De volgende ochtend op het station beangstigde het mij enorm dat ik helemaal geen afscheid wilde nemen. Maar mijn verstand was luider dan mijn hart, en ik vertrok naar huis. De vijf dagen daarna woonde we bijna aan de telefoon samen, al om maar af te spreken dat hij die vrijdag naar Limburg zou komen. Spannende zaak gelijk want dan waren de kinderen ook thuis. Leek een eeuwigheid te duren voor het vrijdag werd, was super weerzien. Hij is nooit meer vertrokken. De klik was er overal direct mee, van met mezelf als de kinderen, huisdieren en zelfs een vriendin die hem al had gezien gaf der duimen omhoog. Te mooi om waar te zijn dacht ik in het beging sceptisch....

Hem bezig zien met zijn eeuwige engelgeduld is een zaligheid, zijn positivisme een ware verademing. Ondertussen is deze man mijn, nee onze wereld geworden. Mijn rots in de branding en mijn steun en toeverlaat. Mijn beste vriend, mijn man, mijn minnaar alles nieuw herschreven verleden, heden en ik dacht mijn toekomst.

Alleen hier had het lot ook anders over besloten schijnbaar. Woensdag 10 december 2014 veranderde heel mijn wereld en zakt de bodem onder men voeten vandaan. Eerder had ik voor hem een afspraak gemaakt bij de huisarts, eigenlijk alleen zelfs om een punt duidelijk te maken. Hij had eerder last gehad van zijn teelbal maar wilde er niet mee naar de dokter, het was niks. Hij is zelfs nog nooit verkouden geweest, nergens nodig voor de dokter. Iets voor dat ik de afspraak voor hem had gemaakt was ik zelf naar de gynaecoloog moeten gaan. Een hekel heb ik hier aan, lekker aan een ongelofelijk helder licht even met je benen open gaan zitten. Dit vond hij naar mijn goesting iets te flauw van mij, want het was immers die mens zijn job en die deed dat heel de dag door. Ik was het daar natuurlijk niet mee eens, wat weet een man er nu immers van die moeten zo nooit nergens gaan zitten. Dus dat hij een paar keer last had gehad van zijn teelbal was buiten dat het gewoon nodig was om dat eens te laten nazien, de ideale mogelijkheid om toch eventjes een poets terug te bakken. Toen de tijd was om te vertrekken heb ik hem zelfs min of meer uitgelachen.

Dat lachen zou me snel vergaan, toen hij thuis kwam met het nieuws dat hij een echo ervan moest gaan laten maken dacht ik dat hij op zijn beurt met mijn voeten wilde spelen. Dit bleek dus niet het geval te zijn. De man die de echo nam had een gezicht getrokken wat maakte dat men man enigszins al een beetje aandrong op meer uitleg. Diagnose moet je voor bij de dokter zijn, maar echt positief kon hij niet zijn. En toen wed het 10 december, ik kon niet mee naar de uitslag en zat dus gespannen thuis te wachten. Onze teef had een week of zeven eerder een nestje puppy's geworpen en had hier mijn handen meer dan vol aan, zeven bulterriër reutjes die door ons huis heen croste. Hij belde, ik ben in huilen uitbarstte, geloofde niet wat hij zegde. Had het vast niet goed begrepen wat de dokter bedoel, ik bedoel dat is toch belachelijk snel dat hij de dag daarna geopereerd diende te worden en zen teelbal moest laten verwijderen.

Nog compleet in shock zijn we de volgende dag naar het ziekenhuis gegaan om opgenomen te worden voor zoals het medisch heette: een translinguinale orchiectomie. Dat er een moeilijke periode aan zat te komen hadden we wel in de gaten echter hadden we op dat moment geen flauw benul van hoe moeilijk het wel niet ging worden. Zoals het verwacht werd is hij de operatie ondergaan, die op zijn beurt goed verlopen was wist de uroloog te melden. De twaalfde waren weer onderweg terug naar huis. Ons leven voor altijd verandert.

Enkele dagen nadien kwamen we erachter dat we zwanger bleken te zijn. Helemaal niet gepland, we waren een aantal jaren terug ervoor bezig geweest maar na een miskraam was ik niet meer zwanger geweest. Zou ook een hele kleine kans voor zijn dat dit ooit ging gebeuren wisten ze ons toen te vertellen. Ik had namelijk al een gevechtje gehad met kanker wat maakte dat ik nog maar een eierstok had en een heel deel littekenweefsel in mijn baarmoeder. Drie maanden bleken we te zijn, en ondanks de gebeurtenissen daarvoor leek het een godsgeschenk, het had ook nu weer moeten zijn dachten we en het lot had het voor ons zo bepaald. Bij de eerste keer dat we naar de baby gingen kijken bleek het te gaan om een buitenbaarmoederlijk zwangerschap die op het punt stond mijn overgebleven eileider te verscheuren, wat zou maken dat ik zou leegbloeden. Een half uur later lag ik op de operatietafel en hebben ze een einde gemaakt aan het enige lichtpuntje op dat moment. Helemaal uitgedoofd hebben ze het, aangezien doordat de zwangerschap al zover gevorderd was en het eitje niet had kunnen indalen door de littekenweefsel er niks anders op zat dan ook deze mee weg te nemen.

Een donkere duistere plaats waren we terecht gekomen. Het was een dag voor kerstmis dat ik thuis was en we waren alles behalve in een feeststemming. Oneerlijk vonden we het te veel om aan te kunnen.