Trustfall...

Close your eyes and leave it all behind
Go where love is on our side
It's a trust fall, baby
It's a trust fall, baby

Alles loslaten en je laten vallen in vertrouwen. Je ogen sluiten en denken aan de liefde die er is. Dit liedje van Pink kwam uit in de maanden van mijn operatie. Ik heb het grijs gedraaid toen ik in het ziekenhuisbed lag. Met mijn koptelefoon op. Tranen liepen over mijn wangen, want deze tekst..mezelf laten vallen in het vertrouwen van ja wat? Waar vertrouwde ik op toen ik de operatie in januari inging? Er waren zoveel gedachten en gevoelens. Het vloog toen in de dagen voor de operatie alle kanten op. Van angst om te sterven tot een overwinningsgevoel dat het goed zou komen. Het was er allemaal. En pfoe, wat vocht ik om los te moeten laten. Wat wilde ik als mens alles in de hand houden. De regie werd mij helemaal uit handen genomen, ik moest mij laten vallen en vertrouwen houden. Vertrouwen houden in de toekomst, hoe die ook zou uitpakken.

Nog steeds draai ik dit liedje vaak met mijn koptelefoon op. Het roept herinneringen op aan de tijd in het ziekenhuis. Het gaf mij na de operatie troost en houvast. Maar het is ook een mantra geworden in het nu. Durf ik mijzelf nog steeds te laten vallen? En te vertrouwen dat het goed kan komen? Want leven na kanker is eigenlijk ook onzeker. Het leven dendert door en ik stap ergens weer in die trein. Het gewone leven komt steeds zichtbaarder naar voren. En toch voel ik mij anders. Er zijn verschillende kanten voor mij in het leven na kanker. Soms stap ik even helemaal mee in de roes van werk en collega’s. Het gepraat over zaken rondom werk en het contact met de ander geeft mij dan energie. Ik doe weer mee in het gewone leven door samen met Lambert een prachtig huis te kopen en daar enorm naar uit te kijken. We hebben het geluk dat dit kan, het geeft energie om bezig te zijn met de inrichting en een prachtig plekje om naar uit te kijken. Het geeft afleiding, want er moeten huizen worden verkocht en 1 september krijgen we de sleutels. Juist nu wil ik het leven vieren waar het kan. De ontmoetingen met vrienden zijn leuk en ook deze geven energie. De afgelopen weken ging dit prima en voelde ik mij goed. Mijzelf dan laten vallen in leuke dingen met vertrouwen gaat dan gemakkelijk.

Tot afgelopen vrijdag. Ik had een belafspraak met het ziekenhuis om te horen hoe het gaat. Het is een soort wake-up call voor mij. De arts die benoemt dat het helen van de wonden tijd kost (ergens voel ik soms ook wel pijn bij het lopen en fietsen kan ik nog niet), dat eind september de scans weer gepland staan, dat ik word verwezen naar een seksuoloog om te kijken of alles beneden weer een beetje normaal kan werken en dat er over een paar weken afspraken zijn om te kijken of de stoma’s goed werken. Opeens val ik dan weer heel hard naar beneden. Ik wil alleen dan niet vallen, ik vecht tegen het vallen. Dat resulteert erin dat ik nog harder van alles ga doen om maar niet de pijn te voelen van het proces met kanker (meer druk zijn met werk, het nieuwe huis, de ander helpen), niet de pijn voelen van wat de operatie heeft gedaan met mijn lijf… Ik wil niet op die manier vallen, de tranen en pijn kosten veel energie. Ik ben er toch nog? Ik heb ontzettend geluk gehad met de operatie die is geweest, kom op Niels… Niet klagen Niels… Wees toch dankbaar.. Oude stemmetjes vanuit het verleden die de kop op kunnen steken.. Oude mechanismen om mijzelf staande te houden, alleen werken ze niet meer zo goed.

Want natuurlijk val ik. De uitgestelde val dient zich aan. Eerst doet het pijn om het verdriet te voelen. De pijn van de teruggekomen diagnose in december, pijn om de angst die er is geweest, pijn om de operatie en wat ik daarbij verloren heb, pijn om het niet weten in die maanden, pijn omdat ik nu de gevolgen elke dag zie en probeer te dragen vanuit alles wat ik in mij heb, de pijn en de angst om de scans die in september weer eraan komen. Naast alle mooie dingen is deze pijn er ook en verdient deze pijn ook een stem. Hoe graag ik ook zou willen dat alles nu positief is, kan ik dat niet altijd er laten zijn. Er zit nog flink veel verdriet wat aangekeken mag worden. Maar liever kijk ik daarvan weg en laat ik alles zien hoe ik goed ik het al kan.

Maar als ik dan huil, voel ik door de tranen heen dat het ook een val in vertrouwen is. Vertrouwen, omdat ik het tot nu toe ook ben aangegaan. Omdat ik het elke keer aankan, hoe groot de angst en het verdriet ook is. Omdat er liefde is. Omdat er zoveel moois en verdrietigs kan zijn in het leven. Omdat het gewoon leven is. Omdat iedereen elke dag aan het vallen en opstaan is. Omdat ik mij daardoor minder eenzaam voel. Omdat ik weet dat mijn tranen er mogen zijn. Omdat ik weet dat als ik val, ik word opgevangen. Of door mijzelf of door de ander.

You and I and everyone, alive
We can run into the fire
It's a trust fall, baby
Yeah, it's a trust fall, baby

What if we just fall? – Pink