Prednison

Ik ben nu ongeveer drie en half jaar kankervrij voor zover ik weet, want ik laat het niet controleren. Als het weer terugkomt kan het niet nog een keer behandeld worden. Des te meer ben ik aangewezen op de signalen die mijn lijf me geeft. Daar moet ik naar luisteren, die wil ik kunnen doorgronden, snappen wat er onder mijn huid gebeurt, want stel dat de kanker toch terugkomt, dan moet ik wel op tijd stoppen natuurlijk en me niet door mijn lijf laten verleiden dóór te gaan voorbij het ‘point of no return’.

Als er dan al meer dan twee weken een flinke verkoudheid in mijn lijf plaatsvindt en ik ook nog eens veel moet hoesten, ondanks dat ik gestopt ben met roken, begin ik mij een beetje zorgen te maken. Ik kijk met mijn linkeroog naar het pakje Prednisolon-pilletjes dat daar al twee jaar op mijn bureau ligt rond te zwerven, want dat had mij al een paar keer geholpen als het even niet meezat met dat verrekte kadaver van me. De Prednisolon-pilletjes waren waarschijnlijk zwaar over de datum, maar het stond niet op het doosje en de bijsluiter was ik ook al jaren kwijt. Ik durfde ze eigenlijk niet meer in te nemen. Je moet een paardenmiddel niet uitdagen denk ik dan. Ik heb dus maar de huisarts gebeld en gevraagd of ik een paar nieuwe Prednisolon-pilletjes van hem kon krijgen.

Niet zomaar dus, ik moest een afspraak maken.

De huisarts begon te tekenen. Kijk daar hou ik van, van een huisarts die er een tekeningetje bij maakt. Er verscheen een zwarte stip op het midden van zijn papier en hij legde uit, dat een menselijk lichaam met gebruik van Prednisolon niet alleen de infectie of ontsteking aanvalt, maar ook een groot gebied eromheen.

“The American way”, zei ik glimlachend.

“Ik kan je geen Prednison voorschrijven zónder diagnose. Ik weet niet wat je mankeert, dus steek je vinger hier maar even in.”

Geduldig stak ik mijn vinger in de elektronische wasknijper.

“Dat is wel een hele hoge hartslag.”

“Ja, die heb ik sinds ik kanker heb gehad. Daarvoor had ik ongeveer vijfenzestig. Nu waarschijnlijk tegen de honderd?”

“Klopt. Achtennegentig.”

Mijn bloeddruk was zoals altijd uitstekend.

Shirt uit.

“Diep zuchten met open mond.”

Piepend en schurend gehoorzaamde ik aan zijn vraag.

“Waar zat die tumor precies?”

Ik wees hem aan op mijn borst.

De huisarts begon weer te tekenen. Dit keer de luchtwegen met hun vertakkingen en hij maakte me duidelijk, dat één van de vertakkingen het slijm waarschijnlijk niet goed kon afvoeren wegens de behandeling met bestralingen tegen de kanker. Die luchtpijp was domweg vernauwd en niet meer zo flexibel.

Ik begreep hem helemaal. Littekenweefsel. Zo zag ik het ook voor me: alles half geblokkeerd met brandwonden.

“Dus ik ga je inderdaad Prednisolon voorschrijven, want die maakt het slijm in de long waarschijnlijk een stuk dunner en makkelijker af te voeren. Maar ik geef je er ook een antibiotica kuur bij. Allebei genoeg voor vijf dagen.”

We waren klaar, recept verstuurd, toen zijn telefoon ging.

Waarom ik ook die antibiotica kuur erbij kreeg kon ik de huisarts dus niet meer vragen. Ik denk dat ik die maar achterwege laat ook. Ik moet ook weer niet ál te resistent worden, zéker niet tegen antibiotica.

Ik kan toch zeker nog wel wát hebben ook?

Straks voor ik naar bed ga, ga ik lekker een vers en fris Prednisolon-pilletje erin gooien. Heb ik morgen in de loop van de dag weer een enigszins bruikbaar kadaver.

Maar vanavond eerst nog even gezond eten en een muzikaal optreden bijwonen, met daarbij waarschijnlijk vast en zeker een paar biertjes. In de bijsluiter van Prednisolon staat dat het gebruik van drank en drugs geen invloed heeft op de werking ervan.

Goed spul, Prednisolon. Ik raad het iedereen aan.