Amor vincit omnia
Blog 241
Opkrabbelen, steeds weer struikelen en vreemde, sturende dromen.
17 mei. Waarom weet ik dat nog? Simpel, omdat ik het me sinds dat ik een uitlaatklep nodig had, heb aangewend om alles wat ertoe deed op te schrijven. Wat gebeurde die dag? Niets, en toch van alles. Het was een stap verder in vallen en weer opkrabbelen tijdens mijn rouwproces. De aanloop er naartoe begon met onrust. Onrust die resulteerde in wel in zowat om de week in de auto stappen om naar Jokes graf te gaan.
Het was dus 17 mei. De zon scheen uitbundig. Ik moest naar de buurtsuper, wel 200 meter lopend. Ter hoogte van de parkeerplaats zag ik iets, uit mijn ooghoeken. Het was het iets zien, zonder het te hebben beseft. Net als het vinden van een portemonnee in de trein. Je loopt langs, en pas een paar stappen verder dringt het tot je door. Dat wat ik zag drong pas in de winkel tot me door. Het was een beweging. Een vrouw gooide met een vloeiende beweging achteloos haar haar naar achteren. Dat deed ze in de ingang opnieuw, zonder koketterie, zodoende begreep ik wat het was wat mijn aandacht trok. Een slanke vrouw, prettig geboetseerd, witte broek en iets van blauwwit gestreepte trui. Tenminste, dat dacht ik. Ze zag er goed uit, zonder haar echt knap te noemen. Ik denk dat ik haar beter als erg aantrekkelijk moet omschrijven. Net Joke, ook in staat om alleen al met haar ogen al mijn aandacht op te eisen. Het leek wel of we om elkaar draaiden, al is dat in een winkel snel het geval. Maar we hadden heel vaak oogcontact. Op een gegeven moment ben je klaar met het vullen van je kar, dus zocht ik de kassa op. Tot mijn prettige verbazing zag ik die mevrouw een sprintje trekken om maar als eerstvolgende in mijn rij te staan. Weer keken we naar elkaar. Ik had al die tijd dat ik naar haar keek hetzelfde gevoel als dat Joke en ik elkaar voor het eerst aankeken. Het verwarde mij behoorlijk. Aan de ene kant was zij de eerste vrouw sinds dat ik Joke tegenkwam die de moeite waard was om na te staren, aan de andere kant bekroop me het gevoel dat ik die ogen al eerder heb gezien. Ik betrap me erop dat ik nu voor elk wissewasje de winkel instap, om alsjeblieft nog een keer goed in die ogen te mogen kijken.
Kort daarna begon ik te dromen. Dat doet iedereen, ik ook. Maar deze dromen waren allemaal prettig. In de een werd ik gedreven in de armen van een vrouw, in een ander reisden we stad en land af, een vriendelijke zon achterna. Ze bleven me bij. Als of ik van boven neerkeek naar wat ik zelf als hoofdrolspeler beleefde. In mijn slaap kon ik mijn droom in een bepaalde richting sturen. Dagen later kon ik ze nog herbeleven. De Grote Vriendelijke Reus was heel vriendelijk voor me.
De zon schijnt steeds meer, mijn slapen gaat steeds beter, ik droom prettig. Vreemd genoeg werd ik steeds onrustiger. Vorig weekend moest ik, ondanks alle onweer, naar Joke toe. Hoe dichter bij Heidepol, hoe erger het werd. Het onweerde en het goot, mijn ruitenwissers konden het amper aan. Maar dat deerde me niet. Mijn drang om te gaan was sterker dan mijn logica om rechtsomkeer te maken. Op nog een paar minuten rijden veranderde de hoosbui in een steeds dunner wordende miezer. Op de parkeerplaats aangekomen was een kleine paraplu voldoende. Mijn krukje bleef in de auto. Zolang zou Joke het niet voor me droog kunnen houden. In de verte bleef het donderen en flitsen. Ik weet het. Met onweer moet je niet tussen de bomen lopen, maar mijn onrust won het van de rede. Lang bleef ik niet, en om met haar te praten hoef ik niet persƩ naar haar graf.
Die onrust bleef sluimeren. Helemaal nadat Sanne vertelde dat Joke bij haar was, in een visioen. Sanne was te emotioneel om met haar te praten, maar Joke liet zien dat ze veel bij onze kleinkinderen was. Sannes visioen maakte me hongerig. Gretig. Ik wou ook graag dat ik zoiets mocht beleven.
Een paar nachten geleden kreeg ik weer een droom. Weer keek ik van boven mee. Weer kon ik een beetje sturen. Ik lag op de grond, in een rommelige omgeving. Ik was aan het einde gekomen van mijn levenspad. Ik lag op mijn rug in een bos om te sterven, op gevallen herfstbladeren. Het ritselde om me heen. Ik was er niet alleen. Ik kon mijn gezelschap nog datgene geven wat ik nog aan bezittingen had. De sfeer was vredig. Het was goed. Ik voelde mijn ouderdom niet meer. Al mijn pijn, mijn lijden, het was alsof het nooit heeft bestaan. Ik was klaar, klaar en nieuwsgierig om de grote reis te ondernemen. Omdat het lang duurde vroeg een jager of hij me kon helpen met een genadeschot. Graag, zei ik. Het heeft niet geholpen. Bizar, ik kreeg een kogel in mijn hoofd, maar er gebeurde niets. Ik voelde er niets van. Uren later vroeg een andere jager of zij mij kon helpen. Zij schoot mijn linker halsslagader stuk. Ik voelde alleen een rukje, meer niet. Zelfs nu nog kan ik dat gevoel oproepen. Pas na die tweede poging voelde ik hoe mijn krachten wegvloeiden. Ik werd moe, mijn blik vervaagde. Ik was er helemaal klaar voor. Alles in me was in een hoerastemming. De mist werd steeds dichter. Ik voelde me steeds lichter worden. Op het moment dat ik uit mijn lichaam wou treden voelde ik een andere sensatie. Ik werd in een andere lichaamshouding geperst. Ik moest terug naar de houding waarin ik sliep, namelijk op mijn zij. Die verandering verbaasde me. Om te kijken wat er gebeurde maakte ik mijn ogen open. In de veronderstelling dat Joke me zou opwachten werd ik opgewacht door een paar kattenogen. Het is niet dat ik niet van Sammy hou, maar ik was op dat moment teleurgesteld.
Deze droom heb ik ook meteen opgeschreven, om het later nog eens de revue te laten passeren. Als eerste bedacht ik me dat ik misschien stiekem toch depri ben en suĆÆcidaal ben geworden. Maar dat is het niet. Toen zocht ik het in de richting van dat Joke me liet zien dat ze op me wacht. Maar, al mijn dromen waar vrouwen in voorkwamen waren gezichtsloos. Vanochtend kwam ik tot een nieuw inzicht. Al die gezichtslozen waren zichtbaar voor me omdat ik hun energie voelde. Net als dat ik denk dat Jokes geest, energie, is heen gegaan. Ik denk dat Joke mij via mijn dromen wat wou vertellen, al duurde het voor ik het begreep. Ze wou vooral in de laatste droom waar ik me bewust van werd, laten zien hoe ze haar heengaan had ervaren. Ik was ook al aan het sterven, maar moest erbij geholpen worden. Wij zaten allemaal aan haar bed, maar voor haar was alleen onze energie nog voelbaar. Ook de mensen om me heen, ik voelde meer dat ze er waren dan dat ik ze zag.
Het is aan eenieder vrij om hier zijn of haar eigen gedachten over te hebben, ik heb slechts mijn gevoel gevolgd nadat ik er met Joke en hele lieve mensen over heb gesproken.
16 reacties
Er is zoveel meer tussen hemel en aarde! Mooi beschreven ook. Ik hoop dat jij hier wat troost in vindt.Moet ook ingewikkeld voor jou zijn om naar een andere vrouw te kijken en dan nog Ć©Ć©n die de juiste gevoelens bij jou oproept. Ik denk dat Joke dat absoluut begrijpt en misschien wel aanmoedigd. Het leven op aarde is maar kort.
Mijn vrouw is behandeld aan borstkanker. Een zware behandeling die een jaar duurde en die ze heeft doorstaan. Dat was in 2018. In het begin van de zomer in 2019 waren we samen met mijn schoonmoeder in Assisi (Italiƫ). We zijn niet kerkelijk of zwaar gelovig. We houden wel van de sfeer van katholieke kerken en kloosters. Zo gingen we 's ochtends een kleine kerk binnen die gerund bleek te worden door zuster Cisterciƫnzers, een sobere kloosterorde van alleen zusters. Mijn vrouw haar haar was grotendeels weer terug en ze zag er goed uit. Aan niets was te zien dat ze een zware behandeling had gehad. Mijn schoonmoeder en ik zaten beiden aan een kant van mijn vrouw toen er twee Cisterciƫnzer zusters van achter het spreekgestoelte de kerk binnenkwamen om te gaan bidden. Ik versta redelijk Italiaans maar mijn vrouw spreekt en verstaat het beter. Ik groette de zusters vriendelijk waarop de oudste naar mijn toekwam haar hand op mijn voorhoofd legde en sprak " ach lieve jongen (ik was toen 60), wat heb jij het zwaar gehad met de ziekte van jouw vrouw en dan is jouw moeder er dan ook nog niet voor jou, laat mij jouw moeder voor jou zijn. Wees gerust het gaat helemaal goed met jullie samen! Bidden jullie hier nog maar even rustig". Mijn moeder leeft inderdaad nog maar ik heb er al vele jaren om allerlei redenen geen contact meer mee. Maar miste haar soms in die periode. Hoe kon zij het weten? We zagen eruit als rustige toeristen. Ik ben een erg rationeel mens maar ik heb de laatste jaren veel meer "vreemde dingen" meegemaakt. Ik sta er blijkbaar voor open. Iets van een soort golflengte.
Mij geven deze gebeurtenissen troost en vertrouwen dat het leven niet afgelopen is met ons sterven.
Prachtig Kees en ik geloof ook dat we na de door gewoon verder mogen in een andere vorm en demensie. Bedankt voor het mooie verhaal.
Hoi Kees, dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Heb het nu een paar keer gelezen. Het kan niet zomaar zijn dat je in die kerk troost kreeg van je moeder. Op wat voor manier dan ook, steeds komen er boodschappers op ons pad. Ze vertellen ons dat we er niet alleen voor staan. Ook jouw moeder denkt aan je, voelt met je mee. Zo heb ik twee keer zoiets mogen meemaken. Ik werd aangeraakt, maar er stond niemand achter me. Eerste reactie was dat ik het me bedacht. Tweede keer twijfelde ik over mijn afwijzing, nu denk ik dat ik echt werd aangeraakt. De tweede keer was met Joke erbij. We waren onderweg naar Mexico, nog in het vliegtuig. Ik hoop voor je dat het ooit weer goed komt. Liefs, Tom.
Bedankt Tom voor jouw reactie.
Ik ben er van overtuigd geraakt dat je blijkbaar op bepaalde momenten in het leven open staat voor dit soort boodschappen. Dat kan zijn door een erg emotionele en/of zware periode zoals jij dat meemaakt en meegemaakt hebt. Alle emoties en gevoelens zorgen er volgens mij voor dat je op een andere, meer gevoelige golflengte leeft. Alsof onze interne ontvanger dan veel meer op ontvangen dan op zenden staat.
Het heeft mij troost maar ook veel blijdschap gegeven. Ik ben niet opeens religieus geworden of zo maar ben er wel van overtuigd dat we verbonden blijven ,direct of indirect (in mijn geval via de Cisterciƫnzer zuster) , met (geliefde) mensen die ons voorgingen of aan ons denken.
Jouw innige band met Joke heeft er niet voor niets voor gezorgd dat ook jij signalen hebt gekregen en nog steeds krijgt. Ik hoop dat het jou troost geeft en energie om door te leven. Joke zou vast niet anders gewild hebben! Ik realiseer me steeds bewuster dat we relatief maar zo kort leven dat het enige wat we kunnen doen en waar we daadwerkelijk invloed op hebben is er hier en nu en er (met anderen) het beste van te maken en maximaal proberen te leren van onze levenservaringen. En blijf goed om je heen kijken! ;-)
Heel voorzichtig begin ik meer dingen en mensen te zien Kees.
Wat een bijzonder verhaal Kees. Dankjewel dat je het met mij hebt willen delen. Beter bewijs zal je niet kunnen krijgen. Heb kippenvel ervan.
Hallo Tom. Wat een mooie belevenissen deel je hier met ons. Dromen doen we inderdaad allemaal en de ene droom intensiever dan de ander. Tegenwoordig weet ik niet meer of ik gedroomd heb en zo ja, kan ik ze vaak niet na vertellen. Jouw dunne scheidingslijn met Joke geeft jou diepzinnige gedachten en inzichten. Zoals ik het lees probeert Joke jouw te laten zien dat jij zelf de keuze moet maken tussen leven en dood. Na de dood komt er, voor mijn idee althans, een nieuw leven in een andere demensie. Na het verlies van een dierbare wil je zo graag nog iets van hen vernemen. Je staat daar helemaal voor open en soms lukt dat ook. Iets wat onvoorstelbaar lijkt gebeurt. Je wordt weer aangetrokken door het leven en krijgt aandacht voor wat nu verder. Volgens mij zit je nu even in niemansland. Geen weg terug en ook nog niet vooruit. Afgewisseld door je liefde en hang naar Joke en je menselijke wil weer te gaan leven. De oude Tom moet eerst "sterven" om de nieuwe de vrijheid van opnieuw beginnen te gunnen. Jou behoefte om hiervoor goedkeuring te krijgen van Joke is voor mij duidelijk en begrijpelijk. In jouw droom blijkt dat ze het jou helemaal gunt en toch bij je blijft. Ik weet niet of je hier iets mee kunt, maar ook ik volg mijn gevoelen en hart en kom zo tot het schrijven van dit bericht. Misschien moet je maar weer eens boodschappen gaan doen.
Bedankt voor het delen en blijf bij jezelf en je gevoel.
Lieve Anne, jij beschrijft exact wat ik voel. Sinds Jokes heengaan leefde ik in een schimmige wereld. Soms scheen de zon door een kiertje, soms was het wolkendek inktzwart. Ondanks dat ik nooit suĆÆcidaal of depressief werd, stierf ik toch elke dag een beetje. Mijn onrust van de afgelopen tijd vermoedde ik aan het barsten van de korst van verdriet, waar ik in leefde. Waar zat ik nou? In welke periode van mijn leven belandde ik? Ineens hoorde ik mezelf lachen, zonder die lach echt te voelen. Ineens zijn er dagen zonder pijnscheuten. Het missen, dat is andere koek. Herinneringen die onstopbaar zomaar opduiken. Soms met een glimlach, vaak nog met een traan. Maar niet meer met doornige rozenstruiken, dwars door mijn hart getrokken. Het blijft nu bij zo af en toe een messteek. Ik ben op weg naar de lach (met een traan) omdat het zo mooi was fase. Ik heb echt het gevoel dat Joke me door alle fases van mijn rouw helpt. Het is een rijk gevoel. Ik ben nooit alleen.
Geweldig Tom. Keep moving.šā¤
Hoi Tom, weer een bijzonder bijzonder verhaal. Niet zomaar een, maar jouw werkelijkheid en jouw gevoelens 'in beeld' gebracht. Vind het speciaal dat je dit wilt delen met ons. Wat ik zeggen wil, kan ik niet beter verwoorden dan Anne. Perfect en naar mijn gevoel helemaal waar. Prachtig mooi!
Mensen die een zo intens deel van je leven hebben uitgemaakt, zijn nooit bij je weg. Je hoort ze, want ze lachen met je. Je ziet ze, omdat je ze wĆlt zien. En ja, dan zijn ze er ook.
Ik heb ooit heel, hƩƩl echt gedroomd. Beangstigend echt en ik moest er echt van bijkomen eer ik besefte dat het 'maar' een droom was. Er is (veel) meer tussen hemel en aarde dan wij bevatten kunnen. Ik vind het mooi dat bevatten een kans te geven..... Nu met mijn vriendin heb ik steeds het gevoel gehad dat ze zou sterven op de dag dat we elkaar 47 jaar geleden hebben leren kennen. Onwerkelijk, omdat ze dan nog 8 dagen in slaap moest blijven en dat is lang. Maar wel gebeurd. Soms 'wandelen er getallen door mijn leven'; nu die 47 jaar; mijn man is van 1947. Vanmorgen was ik nog onzeker over mijn blog en keek om te herlezen en zag dat al 47 mensen het gelezen hadden. We hebben gewandeld vandaag en pas vele uren later opende ik mijn blog en zag het totaal aantal views eindigen op 47. Zoveel toeval? En dat heb ik vaker; veel vaker. Zoals wij die er ontvankelijk voor zijn ieder op zijn of haar eigen manier deze bijzondere 'mededelingen' van het universum waarnemen. Die ik overigens niet altijd begrijp.....
Ook nog Tom, wat ik me niet eerder realiseerde dan nu. Mijn andere bijzonder dierbare vriendin is precies Ć©Ć©n jaar eerder overleden dan jouw lief.... 23 aug 2018. En ik weet niet waarom, maar zulke 'toevalligheden' raken me altijd weer...
Liefs Hebe xxxxxx
Toeval? Dat mag iedereen voor zichzelf uitmaken Hebe. Wij vonden het ook 'te' toevallig. Overal zagen we dubbelgetallen, symbolen van balans of wat dan ook. Wij hadden het getal 13. Dat slingert zich al sinds mijn eerste paar maanden als een rode draad door mijn leven. Op de 13e gingen we samen wonen in huis nr 13. Of het getal bijna 9. Alleen dan in jaren. Ik werkte bijna 9 jaar bij AH, danste bijna 9 jaar. Was bijna 9 jaar met Joke. Bijna 9 is voor mij ook een gelukkig getal. Of wat dacht je van al de veren die ik op mijn pad vond. Zwart als er een zware boodschap achter zat, wit en gekleurd als ik steun nodig had. Hou je haaks deze dagen van verdriet. Mag je bij haar dienst zijn? Het spijt me zo voor je dat je je prachtige vriendin hebt verloren. Liefs.
Ja hĆØ Tom, tĆ© toevallig kan geen toeval zijn.
Nee, ik kan er niet bij zijn. Sowieso was dat niet mogelijk, maar we zijn op 'advies' toch op onze geplande vakantie gegaan. Wel later, maar toch. Zou absoluut ook de wens van vriendin zijn geweest; zo wist haar man mij te overtuigen. Ik heb haar ook niet meer bij leven in het echt kunnen zien; daarom was het o zo lief en speciaal dat haar man met mij heeft beeld gebeld en ik haar dus nog wƩl heb kunnen zien. Naar ik van mijn/ onze neef heb gehoord, vele malen langer dan zij als familie in het ziekenhuis. Paar minuutjes, terwijl haar man en ik ruim een half uur samen gebeld hebben. Ik heb haar nog heel veel kunnen zeggen en doordat hij de telefoon heel dicht bij haar hield, heb ik haar nog een kus kunnen geven. Ze sliep heel rustig, en ik ben er van overtuigd dat ze mijn woorden heeft verstaan.
Knuffels xxxx Hebe
Wat een mooi blog over jou gevoel erg mooi omschreven hoe jij denk ik een stapje verder in je rouwproces bent gekomen, tenminste zo voel ik het en wat fijn om weer wat van jou te mogen lezen ik heb je een heel eind mogen volgen via je blogs en heb daar veel van geleerd in mijn ziekteproces nogmaals dank daar voor en Tom blijf dromen.....
Ik hoop dat ik die sturende dromen mag blijven krijgen, Jacco. Of nog beter, dat ik zo met Joke zou kunnen praten. XX
Prachtig, poƫtisch en spiritueel! Joke was je grote liefde. Toch hoop ik dat je vroeger of later liefde bij een ander vindt, of het nou de vrouw van de supermarkt of iemand anders is. Dat gunt Joke je vast ook!
Lieve Jessica, dat was absoluut een wens van Joke. Blijven leven, dat moest ik beloven. Ik doe het zachtjes aan, dat wel.