Muizenissen
En dan heb ik alles geregeld... En dan dringt het goed tot me door:
Binnenkort onder het mes, en dit keer is het niet preventief.
Ik heb helemaal niet het gevoel dat er nog iets weggehaald moet worden, maar kan ik mijn intuïtie nog vertrouwen?
In augustus verwachtte ik te horen dat ik géén BRCA2 drager was...
Na de preventieve adnexectomie dacht ik dat alles helemaal schoon was...
Maar beide keren had ik het mis.
Wat ga ik na deze operatie horen?
En plots dringt het ten volle tot me door:
STIC wordt dan wel een precursor genoemd, en ik ben wellicht niet letterlijk een kankerpatiënt, maar het vertrouwen dat ik steeds in mijn lichaam had is weg, en in dat opzicht lijk ik dus wellicht wél op een kankerpatiënt. (En als arts is dat toch een bijzondere beleving...)
Ik ga ervan uit dat ik na de operatie die nu gepland staat zal horen dat er geen maligne cellen meer gevonden zijn, maar stel dat het bericht anders is?
En als ik hoor dat alles er goed uitziet, hoe gerust kan ik dan zijn?
Nee, de volgende tien jaar zal in mijn achterhoofd die angst blijven: Wat als die gluiperd in het souterrain toch terug zijn kop opsteekt?
2 reacties
Probeer maar niet aan ‘als’ te denken en in het nu te LEVEN! Bij mij is in 2013 uitgezaaide eierstokkanker ontdekt en nu......De arts gaf me 15 % op overleving na 5 jr. en zal me nooit genezen verklaren maar ik ben er nog steeds, en hoe? Elke dag sporten en genieten van kleine en grote dingen!
mijn arts destijds zei me dat de onzekerheid het ergste zou zijn en dat kan ik wel beamen.
als je in behandeling bent, laat je alles over je heen komen en geniet je van de liefde om je heen. Het besef dat het leven eindig is komt binnen dus als je je goed voelt, LEEF!!!
Het leven wordt nooit meer als voor de diagnose kanker maar kan wel iets toevoegen!
Heel veel sterkte!!!!
Dankjewel voor je steunende reactie...