Het hagelt
26 april 2016.
Ik kijk naar buiten en het regent.
Het regent en het waait.Het stormt eigenlijk.
Het is alsof de hemel mijn verdriet en woede op aarde laat neerdalen om mensen ervan bewust te maken hoe erg de storm wel niet is.
De storm in mijn hoofd.
Het is natuurlijk een illusie dat men hierdoor bij mij en mijn situatie stil staat.
Ze weten niet hoe het voelt, ze willen het niet weten. Het is een ver-van-hun-bed-show. "Als het mij maar niet overkomt".
Ik loop buiten.
Ik loop buiten en de hagel slaat in mijn gezicht, de wind om mijn oren en verkleumt mij tot op het bot.
Ik leef.
Ik leef maar daar is alles mee gezegd.
Ras- pessimist als ik ben, heb ik moeite met het zien van de positieve kanten van het leven en ben ik zoekende naar een weg die mij in gunstigere tijden brengt.
De mensen om mij heen werken niet mee en iedere persoon die maar doorzevert over positiviteit en dat je alles van de positieve en zonnige kant moet zien kan ik wel schieten. Ik maak ook ruzie. Want zulke mensen kan ik niet gebruiken. Hoe goed ze het ook bedoelen.
Jij voelt niet wat ik voel. Jij maakt niet mee wat ik mee maak. Jij kent deze pijn niet. Mijn pijn is niet jouw pijn en de jouwe niet de mijne.
Je kunt je geen voorstelling maken van wat er nu in mijn hoofd om gaat en wat dat met mijn gevoel doet.
De hagel doet zeer. Het komt hard aan en de wind zorgt ervoor dat het striemen achterlaat op mijn wangen.
Ik leef. Maar ik heb er veel voor over om mij met de wind te laten mee voeren naar daar waar ik geen pijn meer heb.
Naar daar waar ik geen verdriet meer ervaar en niet meer boos hoef te zijn.
Ik kijk naar buiten en het regent.
Het regent en het waait.Het stormt eigenlijk.
Het is alsof de hemel mijn verdriet en woede op aarde laat neerdalen om mensen ervan bewust te maken hoe erg de storm wel niet is.
De storm in mijn hoofd.
Het is natuurlijk een illusie dat men hierdoor bij mij en mijn situatie stil staat.
Ze weten niet hoe het voelt, ze willen het niet weten. Het is een ver-van-hun-bed-show. "Als het mij maar niet overkomt".
Ik loop buiten.
Ik loop buiten en de hagel slaat in mijn gezicht, de wind om mijn oren en verkleumt mij tot op het bot.
Ik leef.
Ik leef maar daar is alles mee gezegd.
Ras- pessimist als ik ben, heb ik moeite met het zien van de positieve kanten van het leven en ben ik zoekende naar een weg die mij in gunstigere tijden brengt.
De mensen om mij heen werken niet mee en iedere persoon die maar doorzevert over positiviteit en dat je alles van de positieve en zonnige kant moet zien kan ik wel schieten. Ik maak ook ruzie. Want zulke mensen kan ik niet gebruiken. Hoe goed ze het ook bedoelen.
Jij voelt niet wat ik voel. Jij maakt niet mee wat ik mee maak. Jij kent deze pijn niet. Mijn pijn is niet jouw pijn en de jouwe niet de mijne.
Je kunt je geen voorstelling maken van wat er nu in mijn hoofd om gaat en wat dat met mijn gevoel doet.
De hagel doet zeer. Het komt hard aan en de wind zorgt ervoor dat het striemen achterlaat op mijn wangen.
Ik leef. Maar ik heb er veel voor over om mij met de wind te laten mee voeren naar daar waar ik geen pijn meer heb.
Naar daar waar ik geen verdriet meer ervaar en niet meer boos hoef te zijn.
4 reacties
Voor ons - de lezers hier - is het geen "ver-van-hun-bed-show" en dus begrijpen wij jou zo goed. Wij begrijpen die storm in je hoofd, omdat het ook in onze hoofden zo vreselijk stormt af en toe. We begrijpen ook jouw boos zijn, het is ook niet niks wat je overkomen is. Je toekomstbeeld moeten bijstellen en dan de goedbedoelde ongevraagde adviezen aanhoren: het is niet niks wat er van je gevergd wordt.
Toch hoop ik dat de storm snel minder hevig wordt en dat de zon flink gaat schijnen en dat je een zonnestraaltje, hoe klein ook, binnenlaat.
Lieve groet
Gerdine
Xjen
De reacties hier doen me zo goed. Begrip, herkenning en erkenning. Voel ik me even niet "de gek" in de omgeving.
Het is soms zo eenzaam.
Helaas is mijn sociale netwerk zo klein!
Liefs