Over mij

26 juni 2015, 04.16 uur op de wekker.

Zal ik…….?

Ik besluit het gewoon te doen. Ik sluip zachtjes uit bed, doe mijn badjas aan, loop op mijn tenen naar beneden, start de computer op en zet de waterkoker aan. 

Al maanden schieten de woorden en ideeën ’s nachts door mijn hoofd, om vervolgens de volgende dag meestal weer weg te vagen door de wirwar van het dagelijks leven.

Maar nu doe ik het gewoon, ik kruip in de donkere nacht als een echte schrijver achter de computer…………..en ik voel me intens gelukkig!

Gisteren, 25 juni 2015. Die datum staat vanaf nu in mijn geheugen gegrift……..

Vandaag de uitslag van de patholoog  en eerste controle na mijn borstoperatie. Spannend, maar diep van binnen heb ik een gevoel dat het wel eens goed nieuws zou kunnen worden. Om 10 uur eerst nog even mijn tweede injectie immuuntherapie. Dit gaat voorspoedig; in 5 minuutjes krijg ik, al babbelend met de lieve verpleegkundige  (ex-KLMstewardess) het spul dat de eiwitgevoeligheid aan gaat pakken voor me, naar binnen gespoten. Mijn bloeddruk wordt netjes opgemeten en ik mag in “het huiskamertje” een half uurtje chillen. Over een half uur weer melden voor de volgende bloeddrukmeting. Bij het huiskamertje hoort ook een waanzinnig dakterras met heerlijke houten ligstoelen, omringd door de mooiste bomen van Bilthoven. De zon schijnt en de vogels fluiten vrolijk omdat het eindelijk mooi zomerweer is vandaag. Ik vlei me in een chaise longue en geniet van de warmte op mijn huid. Ik voel me gelukkig.

Het terras is helemaal leeg, op een jong stel na. Ze zitten samen op een bankje, hij met zijn arm om haar heen. Daar komt de verpleegkundige aan om haar op te halen. "Ik ben zo bang” hoor ik haar zeggen. “Waar ben je precies bang voor?” vraagt de verpleegkundige rustig. “Voor alles” zegt ze en barst in huilen uit. Ik voel een bijna onbedwingbare behoefte om naar haar toe te lopen en een arm om haar heen te slaan. Dit doe ik natuurlijk niet, ze zien me al aankomen. Ze verdwijnen naar binnen en ik geniet nog even van de zonnestralen.

11.30 uur. Dennis is inmiddels weer terug van de autogarage. Het toeval wil dat we in de buurt van Bilthoven vorig jaar onze auto hebben gekocht en nu  waren er wat mankementen. Hij is op tijd voor onze afspraken bij de chirurg en de plastisch chirurg. In de ontvangstruimte zie ik ‘mijn’ oncologe, een charmante lieve Turkse dame. “Hé, hoe is het? Jij bent hier en ik heb geen afspraak met je? Hoe laat heb je je afspraken? Ok, ik regel wel even dat ik je ook nog even spreek straks”.

De chirurg komt lachend op ons af. “Komen jullie mee?” Dit klinkt goed! We lopen de mooie kamer in.  Alda ‘mijn’ vertrouwde lieve verpleegkundige zit er ook bij. “Alles is schoon” zegt de chirurg breed lachend. “Er zijn negen lymfeklieren weggehaald en daar en in het borstklierweefsel zijn geen kankercellen meer gevonden”. Ok dan! Dit is waar ik al die zware maanden voor heb moeten doorstaan. Dit is de mooiste dag sinds ik half november hoorde dat ik een agressieve soort borstkanker heb! Ik stel de vragen die ik in mijn hoofd heb en de blonde chirurg met vrolijke bril legt ons alles uit met behulp van tekeningetjes die ze behendig op zijn kop voor ons uittekent. Yes! Dit komt allemaal goed! Ik voel het!

De chirurg gaat de kamer uit en daar komt de knappe plastisch chirurg binnen. Zijn plastisch chirurgen altijd zo mooi? Ze kunnen toch niet gaan thuisdokteren? Zal wel toeval zijn. Ook zij is blij dat de uitslag goed is. Ze vraagt hoe ik me voel. Sinds 4 dagen is mijn borst namelijk flink opgezet door wondvocht. Ze kijkt ernaar en zegt dat ze zo even regelt dat de radioloog een echo maakt om te kijken waar het vocht precies zit. “Dan haal ik er even wat vocht uit zodat het weer wat prettiger aanvoelt”. Dat zou fijn zijn. Eerst nog even de 2 drains uit mijn lijf. Die hebben de afgelopen week wel genoeg wondvocht afgevoerd. Ik ben ze ook wel poepzat! Waar ik ook was, de twee flessen met rood wondvocht sleepte ik als hondjes aan een riem achter me aan. Niet bepaald sexy!

De oncologe komt ook binnen en zegt dat ze aan de radiologe zal vragen of ze ook meteen naar mijn milt kijkt met de echo. Ik heb namelijk sinds een paar maanden een zeurend gevoel in die streek, waarschijnlijk door de chemobehandelingen. Tjonge, wat een team hier! Het lijkt wel een familiebedrijf. Niets is teveel en ik ben de koningin.

Oeps, het is 13.00 uur. Tijd voor het MDO, het Multidisciplinair Overleg. Een stuk of tien artsen en verpleegkundigen lopen naar een kamer voor werkoverleg. Wij gaan naar “het Kapelletje”, een restaurant in de buurt, en bestellen op het terras in de zon een pannenkoek met aardbeien en slagroom. Tenslotte valt er iets te vieren!

Naast ons zie ik het jonge stel van het dakterras. Zij met een verslagen, intens verdrietige blik in haar ogen. Hij probeert haar nog een beetje in het nu te krijgen, maar dat gaat vandaag niet meer lukken. Hun wereld is ingestort. Zal ik? Zal ik haar gewoon aanspreken en zeggen dat ik haar net heb horen praten op het dakterras? Ik schrijf mijn naam en telefoonnummer op het papieren hoesje van mijn bestek en spreek haar aan. “Ik zag je zonet en ik wil je mijn telefoonnummer geven. Als je wilt appen of bellen als je daar behoefte aan hebt, doe het. Ik weet hoe bang je bent nu, het is te groot om te bevatten ”.  Ze huilt en zegt dat ze mij ook had willen aanspreken, maar het niet durfde. Zie je wel! Vanaf nu ga ik ALTIJD mijn gevoel volgen!

Hand in hand lopen Dennis en ik terug naar de kliniek. Die zon, de boslucht en de fluitende vogels,verdrietige mensen, vrolijke mensen. Wat zit de wereld toch raar in elkaar.

Even later haalt de radiologe 95 cc helder wondvocht uit mijn linkerborst. Dat lucht op! Ik ben een gelukkig mens.

Loes nieuwe stijl