1 jaar verder...
Vorige week viel er een brief van het UWV op mijn deurmat. De inhoud was zakelijk en informatief. Er is precies uitgelegd wat de consequenties zijn van langdurige ziekte en ook wat mijn rechten en plichten zijn. Binnenkort wordt ik uitgenodigd door mijn werkgever voor een jaarevaluatie. De brief voelde toch beetje vreemd, aangezien ik vol in mijn re-integratieproces zit op basis van goede afspraken met de ARBO-arts en mijn werkgever. Onderling wordt er blijkbaar niet met elkaar gecommuniceerd. Het heeft natuurlijk ook alles te maken met de regeltjes binnen ons sociale zekerheidstelsel. Uiteindelijk draait het ook weer om geld. De partij die uiteindelijk betaalt, bepaalt.
Met de brief komt bij mij ook het besef ... Dat we inmiddels 1 jaar verder zijn. Een behoorlijk turbulent jaar dat op een gegeven moment voorbij is gevlogen. In april 2015 ging ik, op aandringen van mijn partner, met een keelpijn naar de huisarts die mij tot twee keer toe een antibioticakuur voorschreef, die totaal niet aansloeg. Witte spikkels op mijn keelamandel heb ik vroeger zo vaak gehad en ik ging hiervoor normaliter nooit voor naar de dokter. Mijn lijf wist dit soort kwaaltjes altijd op eigen kracht te herstellen. Soms vraag ik me af hoe het allemaal zou zijn gelopen, als ik bij mezelf was gebleven en gewoon op mijn eigen lijf had vertrouwd. Dus zonder antibiotica die het immuunsysteem verzwakt. En vooral zonder alle geestelijke, emotionele en lichamelijke stress die als een lawine over je heen de denderen, vanaf het moment dat het woord Kanker valt. Tja ... achteraf ... kun je een koe in de kont kijken. Vorig jaar is passé ... Ik kan de geschiedenis niet meer terugdraaien. Het heeft zo moeten zijn. Het enige wat echt er toe doet, is wat er nu is en ik richt mijn energie op die dingen waar ik wel invloed op: voeding, levensstijl en een betere beheersing van stressfactoren. Het blijft voorlopig zoeken naar de juiste balans met mijn beperkte energie, maar gelukkig verbetert dat stap voor stap. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar mijn lichaam en het te geven wat nodig is. Verder probeer ik meer met mijn hart keuzes te maken. Ik weet dat ik een sterk analytisch vermogen heb, maar vertrouw steeds vaker op mijn onderbuikgevoel en intuïtie.
Deze week staan twee spannende afspraken op de agenda. Morgen onderga ik een BETA-Vincent onderzoek bij mijn NTTT-arts. BETA staat voor Bio Electronische Terrein Analyse die een indruk geeft van mijn "bodemgesteldheid", of te wel de gesteldheid van de aanwezige vloeistof (bloed, urine en speeksel) in mijn lichaam die bepalend is voor mijn biologische conditie. Er worden drie zaken gemeten: 1. de zuurtegraad (pH) aan de hand van de aanwezige waterstofionen, 2. het redoxpotentiaal (rH2) aan de hand van de aanwezige vrije elektronen en 3. de elektrische weerstand (R) aan de hand van de aanwezige elektrolyten. Dit allemaal geeft inzicht in de ziektes of aandoeningen waar ik gevoelig voor ben. Hiermee kan een nog specifieker individueel behandelplan worden opgesteld. De uitslag krijg ik overigens dezelfde dag te horen. Ik moest overigens een week geleden al stoppen met innemen van supplementen en andere medicijnen, om de testresultaten zo min mogelijk te beïnvloeden. Het voelt eerlijk gezegd wel kaal zonder al die supplementen. Blijkt maar weer hoe snel de mens went aan nieuwe gewoontes. Bijgaand een link naar informatie over BETA-Vincent: http://holistischegeneeskunst.nl/beta-vincent/beta-vincent-onderzoek/
De andere belangrijke afspraak deze week is op donderdagmiddag. Dan moet ik voor mijn vierde 2-maandelijkse controle naar het ziekenhuis. Ik heb zojuist samen met Elke uitgebreid mijn mond en keel geïnspecteerd. Niks vreemds te zien of te voelen. Mondslijmvliezen en tong zien er gezond mooi lichtroze uit met hier en daar restant littekenweefsel. Er wordt donderdag ook bloed afgenomen voor onderzoek van mijn schildklierfunctie. De vorige keer ging dat niet geheel vlekkeloos. De ARTI-assistente prikte tot vijf keer toe mis en verwees me uiteindelijk maar door. Dit keer meld ik me rechtstreeks bij de prikpost van het ziekenhuis. Bloedprikken is voor hun een fluitje van een cent met die dunne vlindernaaldjes. Ik ga al met al met een relatief gerust hart naar de komende controle. Het enige waar ik tegen opzie, is dat nare kijkslangetje door mijn neus. Maar dat overleef ik ook wel weer.
Met de brief komt bij mij ook het besef ... Dat we inmiddels 1 jaar verder zijn. Een behoorlijk turbulent jaar dat op een gegeven moment voorbij is gevlogen. In april 2015 ging ik, op aandringen van mijn partner, met een keelpijn naar de huisarts die mij tot twee keer toe een antibioticakuur voorschreef, die totaal niet aansloeg. Witte spikkels op mijn keelamandel heb ik vroeger zo vaak gehad en ik ging hiervoor normaliter nooit voor naar de dokter. Mijn lijf wist dit soort kwaaltjes altijd op eigen kracht te herstellen. Soms vraag ik me af hoe het allemaal zou zijn gelopen, als ik bij mezelf was gebleven en gewoon op mijn eigen lijf had vertrouwd. Dus zonder antibiotica die het immuunsysteem verzwakt. En vooral zonder alle geestelijke, emotionele en lichamelijke stress die als een lawine over je heen de denderen, vanaf het moment dat het woord Kanker valt. Tja ... achteraf ... kun je een koe in de kont kijken. Vorig jaar is passé ... Ik kan de geschiedenis niet meer terugdraaien. Het heeft zo moeten zijn. Het enige wat echt er toe doet, is wat er nu is en ik richt mijn energie op die dingen waar ik wel invloed op: voeding, levensstijl en een betere beheersing van stressfactoren. Het blijft voorlopig zoeken naar de juiste balans met mijn beperkte energie, maar gelukkig verbetert dat stap voor stap. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar mijn lichaam en het te geven wat nodig is. Verder probeer ik meer met mijn hart keuzes te maken. Ik weet dat ik een sterk analytisch vermogen heb, maar vertrouw steeds vaker op mijn onderbuikgevoel en intuïtie.
Deze week staan twee spannende afspraken op de agenda. Morgen onderga ik een BETA-Vincent onderzoek bij mijn NTTT-arts. BETA staat voor Bio Electronische Terrein Analyse die een indruk geeft van mijn "bodemgesteldheid", of te wel de gesteldheid van de aanwezige vloeistof (bloed, urine en speeksel) in mijn lichaam die bepalend is voor mijn biologische conditie. Er worden drie zaken gemeten: 1. de zuurtegraad (pH) aan de hand van de aanwezige waterstofionen, 2. het redoxpotentiaal (rH2) aan de hand van de aanwezige vrije elektronen en 3. de elektrische weerstand (R) aan de hand van de aanwezige elektrolyten. Dit allemaal geeft inzicht in de ziektes of aandoeningen waar ik gevoelig voor ben. Hiermee kan een nog specifieker individueel behandelplan worden opgesteld. De uitslag krijg ik overigens dezelfde dag te horen. Ik moest overigens een week geleden al stoppen met innemen van supplementen en andere medicijnen, om de testresultaten zo min mogelijk te beïnvloeden. Het voelt eerlijk gezegd wel kaal zonder al die supplementen. Blijkt maar weer hoe snel de mens went aan nieuwe gewoontes. Bijgaand een link naar informatie over BETA-Vincent: http://holistischegeneeskunst.nl/beta-vincent/beta-vincent-onderzoek/
De andere belangrijke afspraak deze week is op donderdagmiddag. Dan moet ik voor mijn vierde 2-maandelijkse controle naar het ziekenhuis. Ik heb zojuist samen met Elke uitgebreid mijn mond en keel geïnspecteerd. Niks vreemds te zien of te voelen. Mondslijmvliezen en tong zien er gezond mooi lichtroze uit met hier en daar restant littekenweefsel. Er wordt donderdag ook bloed afgenomen voor onderzoek van mijn schildklierfunctie. De vorige keer ging dat niet geheel vlekkeloos. De ARTI-assistente prikte tot vijf keer toe mis en verwees me uiteindelijk maar door. Dit keer meld ik me rechtstreeks bij de prikpost van het ziekenhuis. Bloedprikken is voor hun een fluitje van een cent met die dunne vlindernaaldjes. Ik ga al met al met een relatief gerust hart naar de komende controle. Het enige waar ik tegen opzie, is dat nare kijkslangetje door mijn neus. Maar dat overleef ik ook wel weer.
4 reacties
Leuk weetje is trouwens dat het UWV bij een eventuele WIA aanvraag (3 maanden voor het einde van het 2e ziektejaar) geen rekening houdt met het percentage dat je weer werkt. Ziek is ziek! De keuringsarts bepaald uiteindelijk voor hoeveel % je weer arbeidsgeschikt wordt verklaard. Gelukkig is dat bij jouw voorlopig nog niet aan de orde.
Ik denk dat je heel goed kunt vertrouwen op je onderbuikgevoel en intuïtie. Bij mij heeft mijn gevoel het telkens weer bij het rechte eind gehad en dat is wel een geruststelling. Heel veel sterkte weer bij de komende controles.
Een lieve groet,
Jerrel