Een nieuwe lockdown, hoe ervaar jij het?
Vandaag werd het aangekondigd, het land gaat in lockdown tot 19 januari. Wat een lange tijd, en nu juist tijdens de decembermaand die toch al wel heftig kan zijn.
Het kan ook zijn dat het juist fijn voelt voor jou omdat het meer verspreiding beperkt. Wat heeft het voor impact op jou deze lockdown, stelt het jou gerust, of zie je juist op tegen de gevolgen ervan en dat je minder kunt in de komende maand? En heb je extra zorgen door je behandelingen of (medische) afspraken? Zonder antwoorden te hebben, laten we hier onze gedachten, zorgen of gevoelens met elkaar delen en elkaar op deze plek steunen.
67 reacties
Allereerst vind ik het heel erg voor mensen die hierdoor in de problemen komen, zij het financieel doordat zij hun baan of inkomsten kwijtraken of zich eenzaam voelen of zich de deze fase van hun leven anders hadden voorgesteld of zelf of in hun omgeving te maken krijgen met ernstige vormen van corona en zo meer.
Voor mezelf prijs ik me heel gelukkig, lockdown of niet. Vorig jaar rond deze tijd zat ik in lappenmand na diagnose darmkanker, 2 operaties achter de rug, chemo en nog een operatie voor de boeg. Vergeleken daarmee voel ik me herboren, ongeacht de lockdown, ik kan wandelen, fietsen, sporten, en (2) vrienden ontvangen met kerst. Alles is anders dan voor corona maar ook dan voor de kanker. Niet perse slechter, even opnieuw mezelf uitvinden, niets mis mee, corona geeft me zelfs tijd om dat rustiger te ontdekken.
Ik besef me wel heel goed dat het voor anderen heel anders kan liggen!
Sterkte voor wie het lastig heeft, xx Joke
Hoi Joke,
Hier heb ik even over moeten nadenken. Hoe voor mij jouw woorden passen.
Om te beginnen bij jouw begin, ja, ik ook. Krijg nog regelmatig tranen in m'n ogen en prijs me dan zo dankbaar dat wij nog hebben wat we hebben en kunnen wat we kunnen. Ondanks het gemis van hetgeen ons leven extra leuk maakte, hebben we dat op een andere manier ingevuld. Ik heb boeken gelezen! Sowieso kan ik dat nog helemaal niet zo lang (vermoeidheid, concentratieproblemen oa), maar als wij overdag 'ons ding' gedaan hadden, had ik er ook de energie niet meer voor. Nu wandelen en fietsen we alleen vanuit huis én zijn max 2 uur weg, omdat ik dan naar toilet moet. Niks tegen een keer een struikje, maar 'in den vreemde' weet ik niet waar die staan....
Het 'verlies' van dingen, drukt soms best zwaar. Ik ben zo'n hopeloos knuffelmens. En nu zíen we zelfs nauwelijks mensen. Zucht....
Jezelf opnieuw uitvinden, vind ik - voor mij in ieder geval - een hele goeie. Onbewust is die denk ik in deze tijd heel vaak door mijn gedachten gegaan. Wij hier met z'n tweetjes... dat was af en toe best een lastige. Alléén maar met z'n tweetjes.... alle dagen, 24 uur per dag... pfieuw... Mijn man vindt het super als we onder de mensen zijn! Maar hij vindt het even zo super altijd alleen met mij te zijn. Ik heb veel meer die menselijke afleiding nodig dan hij. Hoe doe ik dat dan nu, was inderdaad mezelf herontdekken. Oké, heb hulp gevraagd en gekregen. Gelukkig kan (beeld)bellen altijd nog.
Het verlies van kostbare lééf tijd in de letterlijke zin, doet me voor zovelen zo zeer! Voor hen waarvoor níet de tijd komt dat ze deze gemiste tijd kunnen 'inhalen'.
Sterkte jij ook!
En dank voor je mooie, eerlijke reactie.
Lieve groetjes Hebe
Hey Judith,
Ook ik ervaar dit gestuntel ( de lockdown ) als te laat, te weinig. Ik begrijp wel dat de overheid bedrijven overeind wil houden maar zo gaat het het niet worden. Heerlijk net voor de kerst prakties nergens meer naar toe kunnen, ik heb dan de mazzel dat ik net geopereerd ben en door een katheter toch enigszins aan huis gebonden ben.
Deze lockdown zou een wake-up call voor Nederland moeten zijn, helaas zie je nog steeds sufkoppen die het niet echt / echt niet begrijpen. Hier is de overheid mi. debet aan door de slechte voorlichting, ik heb haast nooit een spotje gezien waarin ze het belang van het goed gebruiken van een mondkapje uit de doeken doen.
Ook op officiële websites van de overheid moet je je een slag in de rondte zoeken om de actuele informatie te vinden, schande.
Ik was zondag naar het ziekenhuis om een verplichte corona-test te doen en op de weg terug met de trein weer van die figuren die nog even wat moeten drinken of eten in de trein. Wanneer neemt men de verantwoording van zijn eigen daden die een ander kunnen schaden.
Dat vind ik, Victor
Beste Judith
Ik zie het zo dat elke periode of fase in het leven wat goeds hebt ,door kanker ben je dankbaar voor alle liefde en zorg dat je mocht ontvangen ,door de lokdown geef je meer om mensen die het minder hebben en als je elke dag probeert om er wat moois te maken zover het kan natuurlijk heb je toch nog plezier in het leven .Het is altijd wat !Voorbeeld :als de zon schijnt zit je binnen in plaats van in je tuin en als het regent mopper je omdat je niet buiten kunt zitten ,ik pas me aan en maak er wat moois van ,fijne feestdagen en geniet van de kleine dingen .
Deze periode, de tweede lockdown is heel belangrijk om het virus de baas te kunnen.
Als kankerpatiënt ervaar ik deze gehele coronatijd als tijd die van mij GESTOLEN is. Palliatieve chemo enz. Mijn enigste uitjes zijn mijn bezoeken aan het ziekenhuis. De angst om zelf corona te krijgen speelt uiteraard ook mee. Al met al , coronatijd is een klotetijd. Mijn man is kort geleden ook gestorven aan kanker dus ik voel me extra Rot want dit alles beleef ik nu in mijn uppie. Sla me er prima doorheen en omhels iedere dag die mij nog gegeven is.
Beste José, ik bewonder je oprecht. Je slaat je er doorheen en blijft optimistisch. Terwijl deze nare tijd ook voor jou letterlijk gestolen tijd is. Jouw verlies van je man, behandelingen en angst; bij elkaar een heel 'emmertje' vol.
Ik hoop dat wij hier een beetje licht in jouw duisternis kunnen geven.
Wens je veel sterkte en kijk met je mee naar een weer wat normaler leven.
Lieve groetjes Hebe
Met de eerste lockdown had ik niet veel moeite, maar deze laatste kwam hard bij me binnen. En dat uitgerekend in een tijd waar samenzijn met familie, warmte en qualitytime zo belangrijk zijn. Het besef dat ik velen uit mijn sociale netwerk al bijna een jaar niet heb gezien ... dat ik hen mis ... dat ik voel dat me waarschijnlijk niet de tijd zal worden gegund al die verloren contactmomenten later in te halen ... dat ik geen doelen kan stellen omdat die worden ondermijnd door alle maatregelen ... voor mij duurt corona nu echt te lang.
Als palliatief patiënt heb ik juist mensen en reuring om me heen nodig om me te helpen deze periode van mijn leven goed te doorstaan. Nu hou ik me in, cijfer mezelf weg, want mijn naasten hebben het met al hun eigen zorgen al hard te halen ... Er is nu te weinig afleiding, ... geen perspectief op een betere toekomst.
De soms ondoenlijke (ga maar eens alleen op controle wanneer je verblindende oogdruppels krijgt en misselijk uit een onderzoek komt) verplichte maatregelen zorgen voor extra vermoeidheid. Je moet overal zo bij nadenken ... plannen en obstakels omzeilen.
De eerste lockdown gaf wel rust, maar deze? Ik merk sjacherijn, korte lontjes, onbegrip, wegduiken, ongehoorzaamheid om me heen...
Dat alles stelt mijn geduld en optimisme danig op de proef. Persoonlijk merk ik dat ik steeds meer moeite heb om niet in die neerwaartse 'mentale spiraal' te glijden.
Ik wacht met smart op een vaccin, dat ervoor kan zorgen dat ik in de toekomst mijn behandelingen gewoon kan ontvangen en mijn eigen vrije weg in mijn ziekzijn kan bepalen.
O Jac, ik herken eigenlijk alles..... Misschien niet helemaal in dezelfde mate; ik mocht ook alleen naar het ziekenhuis, maar kwam niet misselijk uit mijn behandeling (huidkanker op mijn voorhoofd wegsnijden). Het was wel een naar avontuur totdat ik in de behandelkamer was.
De onrust, korte lontjes en sacherijn merk ik niet alleen om mij heen, maar soms helaas ook bij mijzelf... blub.... Die neergaande spiraal heb ik denk ik overwonnen nu. Maar heeft wel effe geduurd..... Ik stort me op mijn 'werk' een bundel samen te stellen en kijk uit naar de dag dat ik het vaccin mag ontvangen. Zeer.
Lieve groetjes Hebe
Tijdens de 1e lockdown deed ik alles nog samen met Tineke, was druk bezig als mantelzorger en 2x pd kwam de thuiszorg over de vloer. Bij deze 2e lockdown is Tineke er er niet meer , er komen nog maar heel weinig mensen, terwijl juist nu ff die knuffel en of die arm over schouders nodig hebt. Heb het gevoel dat ik aan het vereenzamen ben.
Dit moet heel erg moeilijk zijn... ik gun je een snelle vaccinatie, vooral omdat je dan vermoedelijk wat meer mensen kunt gaan zien. Om nu zo geïsoleerd te zijn is echt niet goed voor je. Misschien helpt t om naar films of podcasts te kijken/luisteren. Het leidt af en brengt je (tijdelijk) in een andere wereld...
Je krijgt je leven met Tineke er niet mee terug, maar helpt je misschien even het donkere gat te overbruggen. Nog beter is om toch afspraken te maken om met mensen te praten, al is t via de telefoon. Ach, ik weet t, wij kunnen t niet oplossen voor je, maar wie weet is t fijn om hier af en toe wat op te schrijven. Wens je t allerbeste en hopelijk brengt 2021 iets meer licht in je leven
Jack, ik begrijp als geen ander hoe het voelt,
Tijd die ze van ons stelen, in de weinige tijd die we nog hebben. wat ik wel geleerd heb in mijn leven is dat ik mag kijken naar de fijne dingen die nu op ons pad komen. Het heeft helemaal geen zin om te kijken wat we niet hebben. Maar ook dit is zo makkelijk gezegd. Ook ik ervaar in me uppie naar het ziekenhuis gaan als, HET IS NIET ANDERS, moest op 31 dec. Voor de uitslag, was niet gunstig. Je leert ermee dealen. Dat het stoom soms uit je oren komt herken ik, maar ik laat me niet verleiden tot negatieve gedachtes. Dan steel ik tijd van mezelf. Met de feestdagen zou ik in me uppie doorbrengen, mijn positieve houding is beloond deze dagen, ik zie het als cadeautjes van Boven. Buurvrouwen die een drankje aan bieden 1ste kerstdag en eten delen, 2de kerstdag andere buurvrouw, ga je mee wandelen. Zo vreselijk liefffff, dat zijn de dingen in het leven die mijn laatste levenstijd, tot de moeite waard maken.
Lieve Jac, ik geef je van hieruit een hele warme en liefdevolle virtuele hugh,hou je taai, doe ik ook.
Groetjes van Jose.
Klein wereldje geworden en vooral moeite met uitspraken zoals dat je leven er niet toe doet als je een onderliggend lijden heb en door anderen continu gewezen wordt op "natuurlijk verloop". Schijnbaar een nieuw mode-woord of zoiets. Heb je als iemand met onderliggend lijden dan geen recht op leven of maximaal haalbare levenskwaliteit/ -levensjaren? Waarom zou je als iemand met onderliggend lijden geen zin hebben om leuke dingen te ondernemen? Zou ook wel willen feesten, naar leuke evenementen willen gaan en nog zo veel mogelijk andere leuke dingen willen doen. Meestal hebben ze er geen antwoord op, maar het komt toch altijd binnen bij me hoe goed ik me er ook tegen poog te wapenen; ik toon toch ook begrip en een luisterend oor voor hun problemen zonder er meteen over te oordelen. Weet wel dat je dan er niet vanuit moet gaan dat je omgekeerd dat terug mag verwachten, maar op de een of andere manier komt het deze tweede lock-down wat harder binnen.
Als ik nu de instanties mag geloven komt er nu een 3e golf aan dankzij de Britse variant die nog besmettelijker is + het is een kwestie van tijd of tijdens de verlengde lockdown wordt er ook een avondklok aan toegevoegd. Ik weet niet of ik dat nog allemaal trek en mijn dochter ga ik hiermee niet extra belasten omdat zij en haar man bovenop hun eigen werkzaamheden ook nog eens 5 dagen pw Juf en docent zijn geworden van 4 schoolgaande kinderen. Allemaal hebben ze hun eigen aandacht nodig en deze ook krijgen. Mijn huis voelt nu aan als een isoleercel maar dan met radio en TV + ik mag een uurtje naar buiten om te luchten en boodschappen doen. Rouwen + lockdown gaan gewoonweg niet samen.
Hallo Jan
Dat begrijp ik zo goed, nu heb je zoveel tijd om na te denken, te piekeren, en vooral tijd om te missen. Heb je mensen die je kunt bellen voor een praatje? Of iemand om een wandeling mee te maken?
Het klinkt zo makkelijk he nog even volhouden! Maar de combinatie die jij nu meemaakt is gewoon erg zwaar.
Liefs Monique
Wat ik het meest mis is even die arm om je heen, een hoofd op je schouder of gewoon even een knuffel en dan heb ik het niet eens over het gemis van een concert een tentoonstelling of even door Artis wandelen wat ik veel met Tineke deed. In de 1e coronagolf was Tineke nog bij mij en zo ziek als ze toen al was, we sloegen ons er wel doorheen. Nu heb ik gelukkig nog steeds dat stemmetje die mij af en toe een schop onder mijn kont geeft van komop, nog even volhouden maar wat als deze ophoudt?
Hallo Jan, ja, wat een dubbeldikke ellende voor jou...wij kunnen hier helaas geen oplossingen voor je aandragen, want die zijn er natuurlijk niet. Maar je kan hier misschien rondkijken hoe anderen met hun eenzaamheid omgaan. En je mag hier zo vaak als je wil je hart luchten, dat vindt niemand erg of gek. Het helpt misschien een piepklein beetje. Ik denk dat ik in jouw plaats vaker aan de wandel zou gaan, liefst langs het water, in het bos of de weilanden. Maar zelfs in de stad valt veel te zien. In mijn omgeving hoor ik alweer vogels zingen en daar springt mijn hart van op. Ik wens je het allerbeste en hou vol, je mag over een tijdje weer vader en vooral opa zijn. 💪🍀
Hoi Janti ,je moet proberen wat leuks doen ,zoals een puzzel (1000 stukjes )een mooi boek lezen,je gedachten even verzetten ,mooie vakantie foto's van de familie bekijken en mooie herrineringen ophalen ,een kaartje leggen ,rouw en corona gaan niet samen maar voor al de mensen die kanker hebben is het ook kanker en corona gaat niet samen ,we zitten allemaal in dezelfde bubbel ,veel sterkte en een dikke knuffel van mij 🍀