Leven

Het is even geleden dat ik een blog heb geschreven. Voor mijn gevoel heb ik het druk, iets wat mooi is want je neemt deel aan het leven maar aan de andere kant merk ik ook dat het me soms allemaal teveel wordt. 

Vlak voor mijn verjaardag kreeg ik voor het eerst in dik twee jaar positief nieuws, de drie uitzaaiingen in de lymfeklieren zijn succesvol bestraald, een zgn volledige metabole respons wat in normaal Nederlands zoveel betekent dat er niets meer terug te vinden is. We zijn nog nooit zo opgelucht geweest. Het geeft letterlijk lucht, ademruimte. In de twee weken na de uitslag was ik volledig hyper de pieper, ik wist van gekkigheid niet meer waar ik het zoeken moest. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik kon nergens rust vinden want ik kreeg weer tijd om te leven! Ik mocht weer een half jaar vooruit zonder nare behandelingen of onderzoeken. Tijd aan mezelf, niet geleefd worden en me te moeten onderwerpen aan het ziekenhuis regime.

We hebben op de dag van de uitslag meteen actie ondernomen en de overtocht geboekt voor onze rondreis Noorwegen die hoog op het wensenlijstje staat. Hoe heerlijk is het als je weer vooruit mag kijken, dat je plannen kunt maken voor over een paar maanden?! De oncoloog is positief voor nu maar houdt me ook steeds de spiegel voor dat mijn toekomst onzeker is door de aard van de tumor maar tot nog toe moet ze ook toegeven dat de ziekte niet zo verlopen is dan hoe de medici het begin 2020 voorspeld hadden. Mijn geluk is geweest dat ik zelf oplettend ben geweest en het artikel over de MRIdian bestraling gelezen had en dat dit op het juiste moment in mijn brein ‘op-popte’ toen ik bij de bestralingsarts zat. Ik weet heel zeker dat zonder de MRIdian bestralingen ons leven er nu anders uit had gezien. Het heeft me igg weer hoop gegeven op een stukje toekomst, iets van “het kan dus wel”, de wonderen zijn de wereld niet uit en daarbij is het echt zo dat hoop doet leven.

Toen kwam er op Facebook een bericht voorbij van het Toon Hermans huis Weert voor een informatieavond om de Montventoux te gaan ‘beklimmen’ dan wel te fietsen. Vivian liep al langer met dit idee rond en ook Monique had interesse om dit te gaan doen. Ik dacht “waarom ik niet”? Ik wandelde de laatste tijd sowieso veel om mijn hoofd leeg te maken en mijn conditie op peil te brengen. De info avond overtuigde me om het daadwerkelijk te gaan doen. Het doel, de saamhorigheid, het gevoel, ieder zijn/haar eigen verhaal en het toeleven naar die ene dag op 1 september 2022 maakt het de moeite waard om de uitdaging aan te gaan. Samen met Nina, Vief en Miek gaan we naar de top.

Ik ben dus aan de slag gegaan met 2 keer per week fysiofitness om mijn spierkracht en conditie op te bouwen en daarnaast een wandelschema te volgen dat er op gericht is in 16 weken 26 kilometer te kunnen lopen. Maar nu na 8 weken moet ik de balans op maken dat het teveel blijkt te zijn. Ik trek het niet…..Nadat ik gestart ben met de fysiofitness kreeg ik allerlei pijnlijke kwalen, mijn nek en rug zaten helemaal vast waardoor ik naar de chiropractor moest om mijn achterkantje los te laten maken, de neuropathie in mijn voeten nam dusdanig toe na een half uur fietsen op de hometrainer in de sportschool dat ik niet meer kon lopen en ik met warme kruiken aan de slag moest om de pijn in mijn voeten te verzachten. Vervolgens dan maar een afspraak bij een podotherapeut gespecialiseerd in neuropathie na chemokuren om me te helpen de pijn te verlichten. Het goede nieuws bij de podotherapeut is dat zolang er nog tintelingen en pijn in de voeten zit er nog verbetering op kan treden, op mijn vraag hoelang dit kan duren antwoordde de dame in kwestie heel diplomatiek “5jaar”, nou daar ga ik dan maar voor. 

Kortom ik heb moeten ontdekken waar mijn grens ligt. Na alle behandelingen die een aanslag zijn geweest op mijn lichaam voelt dit niet meer hetzelfde, ik weet niet goed meer hoe mijn lijf functioneert, waar mijn grenzen liggen, ik ben door die hele shit 15 kilo aangekomen wat mijn zelfbeeld ook niet bepaald gunstig beïnvloedt heeft, kortom ik heb momenteel een haat-liefde verhouding met dit lijf. En ja, ik ben blij dat ik er nog ben maar ik ben ook vrouw en voel me niet prettig in dit logge lichaam. Ik had dus gedacht als ik maar mega veel en intensief ga trainen dan ga ik kilo’s afvallen en kom ik wel boven Jan zodat ik in september zonder problemen die berg op loop. Maar het is niet mijn conditie die me parten speelt want daar zit het wel goed mee en ook het wandelen is totaal geen probleem (met goede schoenen en hulpmiddelen van de podotherapeut). 

Ik denk niet dat het de bedoeling is dat je ‘s nachts niet meer slaapt doordat je zoveel pijn hebt dat je zó moe bent dat je naast wandelen en sporten geen energie hebt om nog leuke dingen te ondernemen en je huishouden op orde te houden. Conclusie: Ik ga de fysiofitness schrappen en ga me alleen nog maar richten op het wandelen zodat ik die berg op kom. En dat gaat me lukken al is het op pure wilskracht! Ik zal moeten accepteren dat mijn lichaam niet meer de oude wordt en dat mijn energielevel nu eenmaal drastisch verminderd is, hoe klote dat ook is. Tussen de oren zit het wel goed in deze periode, ik verheug me enorm op de dingen die komen gaan en ben zo blij met Johan en mijn gezin, we kunnen genieten van het leven en dat is zo mooi. Ik ben dankbaar en blij met de extra tijd, en op de momenten dat ik me goed voel (lees:pijnvrij) dan vergeet ik die hele kanker ook wel eens een dag. Maar nu word ik gewoon dagelijks geconfronteerd met de dingen die ik niet meer kan en dat frustreert enorm. Als ik iets heb geleerd van alle narigheid is dat ik in het hier en nu leef en dat dit leven zo prettig mogelijk moet zijn en dus maak ik keuzes voor mezelf en niet wat de ander vindt. En ja dat is een hele overwinning voor iemand die dacht zich te moeten conformeren aan wat de ander van haar zou verwachten (lees:invullen voor een ander). Het heeft even geduurd voordat dit doordrong tot die botte hersens van mij en er is heel wat voor nodig geweest maar uiteindelijk komt alles goed, denk ik, weet ik, hoop ik