De kanker even parkeren

Ik ben weer thuis na drie weken vakantie. Wat was het fijn. 

De eerste week zaten we in het chalet van mijn ouders. Daar wat uitstapjes gemaakt en vooral lekker rustig aan gedaan. Daarna even naar huis om te wassen en ons klaar te maken voor de volgende trip. We gingen naar de Efteling voor een midweek. Een intensieve week. De hittegolf op zijn hoogtepunt. We zijn alleen in de ochtend en avond het park ingegaan. In de middag siësta.  Zo kon ik mijn energie een beetje verdelen en konden we de ergste hitte vermijden. Daarna weer even naar huis om te wassen en de volgende dag naar Texel. We gingen daar kamperen in onze nieuwe tent. Wat was deze week heerlijk. Mooi weer, zon, wind, strand, zee, kamperen en natuurlijk mijn lieve gezin. 

Wat was het moeilijk om weer terug te gaan. Het is niet dat ik niet aan mijn kankerproces gedacht heb, maar het was wel erg op de achtergrond. Het leek alsof ik het even kon en mocht parkeren. Geen medische behandelingen of controles. Gewoon even zelf mijn ritme bepalen. Zelf mijn energie geven aan de dingen die ik wilde. En natuurlijk ging ik hier ook weleens over mij  grens en ging het lampje uit. Ook hier voelde ik me wel eens rot en kwam de vraag naar boven hoe lang kan ik dit nog doen. Ga ik nog eens naar Texel op vakantie. Kan ik al mijn dromen waar maken? Wat doen we volgend jaar? Moet ik doen wat ik wil of ga ik mee met de vakantiewens van mijn kinderen. Kan ik mijn wensen uitstellen of niet? Moet ik zo leven of moet ik leven zoals ik al deed en ervan uit gaan dat alles goedkomt en goed is? 

Nu ben ik weer thuis en gaat het normale leven weer beginnen. Ik weet dat dat ook normaal is, maar ik heb er zo geen zin in. Mijn grenzen in de gaten houden. Mijn energie in dingen stoppen die moeten. Ach we gaan het zien. Misschien toch wat vaker de zee opzoeken. Ik draag het strand sinds deze vakantie in ieder geval met me mee.