Weer een blok afgesloten

Na een week vertraging vanwege de longontsteking en ziekenhuisopname heb ik dan uiteindelijk de vierde en laatste AC kuur gehad. Nu, vier dagen na de chemo, gaat het redelijk. Ik ben moe en mijn gezicht kleurt 's avonds weer helemaal rood, heel gek. De misselijkheid valt mee. Even een tijdje rust met een gezellig familieweekend in het vooruitzicht. Daarna start een blok met 12 wekelijkse kuren Taxol, en elke drie weken een injectie met Herceptin, gedurende een jaar.
Ik tel af. Na de Taxol kuren zou het allemaal weer moeten gaan opbouwen, volgens mijn idee. Maar tot op heden is niets exact gelopen zoals gedacht . . . . Niet dat het allemaal heel erg is, maar je kunt er geen peil op trekken.
Ik probeer te genieten van de goede dagen, en eigenlijk ook van de slechte. Ik was vandaag van plan in bed te blijven, het mooie weer en visite dwongen me toch in actie te komen. En dat is toch beter. Volgende week weer veel te doen: een hartfunctietest, naar trombosebeen laten kijken, mijn pruik laten opknappen . . . .
Ik merk dat de mensen om me heen wat meer afstand nemen, een paar uitzonderingen daargelaten. Ik vind dat prima. Ik heb geen kanker (meer), maar probeer uit alle macht om terugkeer te voorkomen. En dat is zwaar. Maar laat mij maar in de achtergrond mijn ding doen. Ik ben niet zielig, ik kom er wel! Hoe dan ook!