Over leven

Heel langzaam komt de dag dat mama vertrokken is dichterbij. Nog slechts 2,5 maand ben ik van de dag af waarop mijn de wereld ondersteboven gezet werd.

De eerste weken na mama’s overlijden zag ik echt geen helder puntje licht in de somberheid, het gemis en het verdriet om mama. Na drie maanden krabbelde ik rustig richting de luchtigheid van het leven, kon ik zelfs af en toe echt genieten en werden het gemis en verdriet niet meer de highlights op een dag. Meer een vast gegeven en een stukje dat ik altijd bij me draag.

Ik wisselde van baan, ons gezinsleven kabbelt met drie kinderen avontuurlijk verder. Het leven lacht ons best wel weer toe, afgewisseld met momenten dat het gemis echt wel de kop opsteekt.

Het is inmiddels geen verrassing meer als dit gebeurd. Behalve dan eraan toegeven, meerdere potjes flink huilen en door het verdriet heen gaan,  vervolgen wij rustig onze eigen wegen. 

Opvallend is dat een ding mij vooral bij gebleven in het afgelopen jaar. Wat mij vooral raakt is dat ik vaak las of hoorde: “Het eerste jaar zonder is het moeilijkst. Je bent aan het overleven. Ook daarna is het niet altijd makkelijk. Het gemis en verdriet zullen er altijd zijn.” En ik begreep het totaal niet. Net zoals ik heel veel dingen, achteraf gezien, nu veel beter begrijp.

Het eerste jaar is gewoonweg stom. En ik ben het eerste jaar nog niets eens helemaal doorheen! Ik begin nu te voelen wat een eerste jaar zonder een moeder die er altijd en onvoorwaardelijk voor mij was, werkelijk betekent.

Wat in eerste instantie voelt alsof mama een lange reis maakt en even geen bereik heeft waardoor ik even niets van haar hoor. Komen nu de klappen van de werkelijkheid dat ze echt niets meer van zich laat horen.

Dat ik echt niet meer op bezoek kan komen, haar hoor rommelen in de keuken om lekkers voor ons te maken. Ze aan me snuffelt met teveel make-up op en een rode kus achterlaat op je wang bij vertrek. En je die hard wrijvend van je wang probeert te verwijderen. Het is er echt niet meer.

En hoe leuk het leven voor ons is, hoeveel pret ik ook maak en geniet van alle vriendschappen en samenzijn met iedereen. Er is een levensgroot gat in mijn hart en die staat wagenwijd open. Op, voor ons gezin, belangrijke dagen tocht dit gat volledig door. Er is niets wat de tocht tegenhoudt omdat dit simpelweg niet kan.

Dit is overleven. Wat er over is van het leven wat je ooit samen deelde en je nu alleen mag doen. En of het na het eerste jaar minder overleven wordt, ik heb geen flauw idee.

Voor mij komt over een paar weken mijn verjaardag aan. De dag waarop mama me altijd voor 8.00 uur belt, een liedje voor mij zingt en ik voor de 46ste keer zou horen hoe ik ter wereld kwam. Inclusief de knapperigheid van het stokbrood dat mijn vader was halen toen de weeën doorbraken.Ik kan het hele riedeltje met ogen dicht dromen, de klok erbij gelijk zetten dat haar belletje komt. Oh, als ik toch mijn ogen kon sluiten en dromen dat het nog echt kon. 

En ja, ik weet dat ik deze dag, en vele dagen doorheen kom. Al dan niet met dikke rollende tranen en een hoop gemis. Ik overleef het wel. De ene dag makkelijker dan een andere ♥️