Endoscopie

Oef, afgelopen week zat ik heel even dicht bij het idee hoe mijn moeder zich de laatste maanden van haar leven gevoeld mag hebben.

Met een moeder overleden aan endeldarmkanker en een oom die aan darmkanker gestorven is, heb ik zelf vervroegd om een endoscopie gevraagd. 

Geen idee wat mij allemaal te wachten stond, onderging ik alles gelaten. Het drinken van de laxeermiddelen, het continue koud hebben en zijn. Het slecht kunnen vinden van een passende ader en met meerderen op een kamer wachten tot je de scopiekamer ingerold wordt. Het hoort er allemaal bij.

In een rustig moment, waarin ik zat te wachten tot ik aan de beurt was, overviel het idee mij hoe vaak mama er zo bij gelegen heeft. Wachtend in een bed, niet weten wat er komen gaat. En een beetje de omgeving in je opnemen om de tijd door te komen.

Zo’n ziekenhuisomgeving waarin iedereen natuurlijk niet voor niets komt. Dit zal ongetwijfeld ook bij haar een indruk achtergelaten hebben. Nu lag ik er voor een onderzoek zonder klachten te hebben. Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe het moet zijn als je ziek bent.

De endoscopieverpleegkundige heeft een kleine goedaardig ziende poliep verwijderd. Ik wacht nog op een definitieve uitslag van het lab. Aan de hand daarvan wordt een vervolgbeleid gemaakt en beslist of ik elk jaar, tweejaarlijks of driejaarlijks terug kom voor endoscopie.

Ik kijk terug op een fijn onderzoek, het roesje heeft mij goed geholpen. Ik viel heerlijk even 30 minuten in slaap. En voor de rest laat ik het op me afkomen. Samenzijn is wat telt ♥️