Verdriet, boosheid, ongeloof

Het lijkt wel alsof we een abonnement op teleurstellingen hebben. En teleurstelling is een understatement na ons gesprek met de oncoloog van afgelopen woensdag. De week ervoor was er een CT scan gemaakt, en ondanks Corona voorschriften, leek het de oncoloog toch goed elkaar in het ziekenhuis te ontmoeten. Helaas had ze het slechtste bericht dat ze kon hebben; waren de uitzaaiingen tot nu toe beperkt gebleven tot (veel) lymfeklieren, nu waren er meerdere plekken op de lever te zien. Na een half jaar onderdeel te zijn van de wereld die kanker heet, wisten we wat deze boodschap betekende. Een tweedelijns chemo (taxol) is nog mogelijk, maar heeft een kleine slagingskans. Tevens heeft het verstrekkende gevolgen het immuunsysteem nog verder te verzwakken in deze enge Coronatijd. Onze oncologe gaf ons de overdenking mee of we onze nog kostbare tijd zouden moeten besteden in het ziekenhuis voor chemo's, bloedprikken etc terwijl de kans op verbetering (stabilisering) niet groot is. Indien we niets doen, hebben we het nog over maanden. We zijn er kapot van. Slapen er slecht van. Huilen er veel om. Maar lijken dichter naar elkaar toegegroeid dan ooit. Deze man, mijn alles, wat hou ik toch van hem. En de tranen rollen alweer over mijn wangen bij de gedachte dat ik hem moet gaan missen, want mijn god, wat ga ik hem missen. Het besef dat dit onze laatste Pasen samen is, dat we de laatste kerst en verjaardagen al gehad hebben. Het is te groot en doet teveel pijn. En dan ook nog dat ***Corona. Wat zouden we nu nog graag onze koffers pakken en een onvergetelijke reis met de kinderen maken. En onze bruiloft groots willen vieren, nog 1 keer een groot feest met al onze dierbaren. Maar het kan niet, en we moeten roeien met de riemen die we hebben. De bruiloft wordt heel klein, de grote reis wordt een luxe huis in Gelderland volgende week. En daarvoor prijzen we onszelf gelukkig, we kunnen zaken echt bewust gaan afsluiten. 

Ik merk dat ik het "gezeik" van de normale medemens over de restricties van Corona slecht trek. Ik heb het hier niet over zieken of anderszins in de gezondheid getroffenen natuurlijk, maar wel over diegenen die zoveel "last" hebben van het thuis moeten blijven. We proberen nu maar in het moment te leven, maar moeten ondertussen allerlei praktische zaken gaan regelen. Wat is het leven hard soms, en ook zo moeilijk. 

Gelukkig voelt mijn lieverd zich nu nog relatief goed, ik hoop met heel mijn hart dat dat hem nog een poosje gegund is...