Hoge pieken, diepe dalen
Inmiddels is infuus nummer 4 achter de rug en zijn we over de helft. In de kerstvakantie had manlief een extra rustweek gevraagd, om ten volle van de vakantie te kunnen genieten. Omdat we beiden in het onderwijs werken heeft die kerstvakantie iets magisch, en een beetje magie konden we wel gebruiken.
De eerste dag van de vakantie stond de CT scan gepland, waarvan we op oudjaar de uitslag kregen. Suuuuuuper gespannen waren we, alle andere uitslagen waren immers steeds slecht geweest. Toch voelde mijn man zich fysiek stukken beter dan voor de chemo, dus dat gaf hoop...De oncoloog bracht ons een fantastisch bericht om het nieuwe jaar mee in te gaan; de tumor is van 6cm naar 4cm geslonken en de uitzaaiingen in de lymfe zijn ook aanzienlijk verkleind. Echt zo een opluchting!!
Helaas pakte de extra rustweek niet helemaal uit zoals we hadden gehoopt; mijn man begin zich steeds minder fit te voelen. Ontzettend veel last van slijmen, waardoor het eten ook weer moeilijker ging. Daarbij was hij aanzienlijk vermoeider dan daarvoor. Dat voelt zo vreemd: een prachtige uitslag, maar lichamelijk zeer gammel. Afgelopen dinsdag dus gestart met de 4e kuur, en helaas voelt hij zich heel slecht. Kan nauwelijks eten, is misselijk, ontzettend veel slijm. Ik zie het met ledenogen aan, want de kilo's vliegen er ook weer af. Het patroon leert inmiddels dat dag 3 t/m 6 na het infuus minder zijn, en dat het daarna weer beter gaat. Klachten zoals hij nu heeft, heeft hij echter niet meer gehad sinds de 1e kuur, waarna de dosis van de oxaliplatin meteen verlaagd is naar 75%. Een duivelsdilemma breekt dan ook aan; gaan we nog een keer voor verlaging, of zetten we op deze manier door nu de chemo zo goed aanslaat? Ik vind het in ieder geval als partner ook loodzwaar om te zien, mijn man is nog maar een schim van wie hij was. En het is ook zo raar dat je zo snel weer went aan de situatie waarin zaken relatief goed gaan. Kuur 2 en 3 gingen, zeker in week 2 en 3 namelijk echt goed. Het weeïge gevoel op de maag bleef, maar het eten ging vele malen beter. En we konden weer wat dingen doen..nu zijn we weer (hopelijk even) terug bij af. Al weten we waar we het voor doen!!
We vechten door!