De levensreis

15 juni, de dag waar we met smart op wachtten; de Europese grenzen gingen open. Snel boekten we een werkelijk waar droomhuis in de Provence en vertrokken we richting het zuiden. De stemming was fantastisch, mijn man voelde zich beter dan hij in weken gedaan had. De aanloop was a bumpy road, hij voelde zich thuis echt niet goed en had veel pijn. Lopen werd ook steeds moeilijker, maar met een stok ging het. Ik vond het eng om weg te gaan, en overlegden mijn dilemma met zijn artsen. ‘Gaan’, zeiden ze eigenlijk allen. Dat het is een risico was, vermeldden ze ook allemaal, en toch zouden zij deze laatste kans pakken.

Eenmaal aangekomen in het vakantiehuis kon het genieten beginnen: prachtig weer, fantastisch mooie omgeving en een heerlijk huis met zwembad voor de kids. De tweede dag kwam mijn man weinig uit bed, hij was heel moe.  Niet gek, dacht ik. Totdat hij begon te overgeven en ik er pas de volgende ochtend achter kwam dat dit gitzwart was. Een bloeding, kon ook ik bedenken en toen begon de hel. Want gebruik moeten maken van zware medische faciliteiten in een ander land is zachtsgezegd niet fijn. Nog nooit eerder was ik zo dankbaar voor het feit dat ik vloeiend Frans spreek, want ook onder hoog opgeleide artsen in deze regio, bleek Engels te hoog gegrepen.  Meerdere keren heb ik dit vervloekt, omdat er gevraagd werd om intercollegiaal overleg, ik dit geregeld had met onze oncoloog, en dit vervolgens door de taalbarrière alsnog niet plaats kon vinden. Maar erger nog; mijn man werd op een kamertje gelegd en volledig genegeerd. Niemand vertelde hem iets, niemand kwam een praatje maken. Terwijl hij bij ‘ons’ op oncologie altijd een soort favorietje is; zelfs als hij super ziek is altijd een praatje maken en in voor een dolletje. Hij kreeg een transfusie (HB van 3,8..) waar hij iets van opknapte, maar mentaal ging het steeds minder. Na overleg met oncoloog en huisarts heb ik hem daar na 2 nachten weggehaald; het scenario dat hij daar in zijn eentje zou overlijden vonden wij allen ondragelijk. Omdat het bloeden gestopt leek te zijn, is hij nog een paar dagen bij ons gebleven in het vakantiehuis en vervolgens is hij per ambulance naar Nederland gerepatrieerd. Op de dag van vertrek gaf hij plots weer bloed over, de zóveelste tegenslag. Hij is linea recta naar het ziekenhuis in Goes gegaan, waar hij 3 zakken bloed gekregen heeft en gisteren met een hb van 7 (!!!) ontslagen is. Maar wat heeft mijn dappere strijder veel ingeleverd. Hij kan niet meer lopen, de pijn in zijn bekken zorgt voor helse pijnen in zijn benen en veel krachtverlies. Hij ligt nu een hele dag op een bed in de woonkamer, en ik inmiddels op de bank. Ondanks alles wil hij blijven vechten, als zegt zijn lichaam stop. Het laat hem zo erg in de steek, wát een wreedheid eigenlijk. De huisarts is gisteren langs geweest en had gesproken met de dienstdoende internist in het ziekenhuis. De boodschap was hard maar enorm duidelijk: patiënten in zijn conditie komen niet meer in het ziekenhuis. Omdat het duidelijk is dat zijn tumor bloedt, hebben we de scenario’s besproken. Helaas komen die allemaal op hetzelfde neer; dagen? Weken? Maand? Het afscheid nadert en het is bikkelhard. Hij draagt zijn last als een koning, klaagt niet en blijft vechten.  Maar de koek is op. Het besef daalt bij ons allen in, maar is eigenlijk niet te handelen. We zijn met z’n allen aan het overleven, het is een uitputtingsslag. Maar de wetenschap dat dat pas ‘beter’ zal worden wanneer hij er niet meer is, is een mokerslag. Gelukkig hebben we zoveel lieve mensen om ons heen, die ook écht willen helpen. Hulp die we zeker zullen toelaten, niemand kan dit alleen. 

4 reacties

Ach wat verschrikkelijk voor jullie. Zo moedig nog op vakantie gegaan en wat een drama hoe het ging daar in het ziekenhuis. En nu al die pijn en ellende thuis. Wat een hel.

Ik wens jullie steun en liefde toe.

Hanneke

Laatst bewerkt: 27/06/2020 - 08:43

Nou. Ik denk aan jullie. Dapper toch de reis te ondernemen. Jammer dat het zo verlopen is. Heel veel kracht gewenst!

Laatst bewerkt: 27/06/2020 - 10:46