Waarom doet iedereen zo dramatisch?
Daar zit je dan. Twee maanden na de diagnose, met een hoofd vol gedachtes die je niet gedacht had ooit te hoeven denken. Op een website waar je niet had willen lezen, laat staan zelf een ervaring delen. Ik ben 33 jaar en heb borstkanker. Een zinnetje dat nu door mijn hoofd dreunt als iemand in wat voor context dan ook vraagt hoe oud ik ben.
In de eerste weken krijg je veel over je heen. Je ondergaat het en vervolgens vind je een modus. Mijn modus was vooral optimisme. Misschien zelfs een vleugje ontkenning. Ik ben niet ziek, ik heb iets dat weg moet. Want een tumor van nog geen 2cm, wat betekent dat nou. Dat snijden ze toch gewoon weg en dan zijn we klaar?
Ik was verdrietig en geschrokken, dat wel. Maar niet boos, en ook niet in paniek. Ik vroeg me af of dit het moment was waarop je de grond onder je voeten ziet verdwijnen. Maar dat was niet zo. Ik zat in het bos toen ik het telefoontje kreeg en het gras onder mijn voeten was nog net zo stevig en groen als de minuut daarvoor.
De clichƩs die andere mensen op me afvuurden vond ik maar vermoeiend. Moet je opeens met de emoties van anderen dealen. En met wat men allemaal wel niet voor je invult. 'Je zult wel boos zijn, denken waarom ik, bang zijn...' Tsja, waarom niet ik, denk ik dan, waarom een ander? En de nare kankerverhalen die mensen je vertellen... Ik hoef ze niet te horen. Waarom doet iedereen zo dramatisch? 'Je zult wel... Je moet gewoon...' Het is allemaal zo lief bedoeld en zo niet helpend. Want ik ging het juist met opgeheven hoofd tegemoet, en lulde er maar al te graag overheen. Er was toch niet zoveel aan de hand?
Inmiddels bestaat mijn week voor het grootste gedeelte uit kanker, met gemiddeld twee keer per week een afspraak in het ziekenhuis en veel tijd om na te denken. Er is geen ontkenning meer en de realiteit daalt in.
Ik ben krap twee weken geleden borstsparend geopereerd, met 'oncoplastische sluiting' zoals dat zo lekker vaag heet. De tumor is 'radicaal verwijderd'. Dat is geweldig nieuws. Er is weefsel van onder de borst verplaatst om het gat op te vullen en ik mag (en kan) twee weken praktisch niks. De flinke jaap in mijn borstplooi moet goed herstellen en het onder de borst verplaatste weefsel ook. Als ik 10-15 minuten wandel bouwt de druk op mijn wond op. Dat is pijnlijk en voor nu even de grens. Ik lees een boek, maak denkpuzzels, kijk series en ik schrijf heel veel in een dagboek. Ik krijg regelmatig een uurtje visite en mijn vriend zorgt super goed voor me en regelt alles in huis. In totaal mag ik zes weken niet sporten, niet eens fietsen. Dat is een domper want ik doe niets liever dan buitenspelen. Al moet ik er nu ook nog niet aan denken; ik ben blij als ik straks weer een eindje kan wandelen zonder pijn. Voor nu geef ik me over met meditatie (Tip: Insight timer app). Het helpt een beetje.
Ik weet: dit gaat voorbij. En ongetwijfeld sneller dan ik denk. Maar de tijd die ik met mezelf heb is confronterend. Ik ben ondanks mijn optimisme nu volle bak patiƫnt. Bovendien ben ik een denker en wil ik graag controle hebben. Dus lees ik veel over mijn hormoongevoelige borstkanker en pluis ik alle behandelingen uit. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Maar het pad en mogelijke bijwerkingen zijn voor iedereen zo anders. Ik kan lang niet alles weten en dat vind ik lastig.
Dit is de eerste stap. Ik realiseer me dat 'het grote gedoe' voorlopig niet voorbij is. Die modus, die ga ik opnieuw vinden. Dit blog is weer een nieuwe stap. In mijn volgende blog zal ik het hebben over de behandelingen die me te wachten staan na de uitslag en de keuzes die ik moet maken.
Fotocredits boven het blog; Andie Linn
33 reacties
Mijn tumor was ook heel klein 11 mm. Ik was 37 jaar. En heel optimistisch, net als jij. Een beetje kanker, noemde ik het.
Maar een beetje kanker is natuurlijk nog steeds kanker. En onze jonge leeftijd is geen voordeel.
Wil je je mogelijkheden voor behandelingen delen? Je maakt uiteindelijk vast een goede keuze. Veel succes alvast!
Bedankt voor je reactie! Hoe gaat het nu met je?
Ik moest toch glimlachen bij āeen beetje kankerā.
Er zijn helaas na de operatie kankercellen gevonden in 2 lymfeklieren waardoor alles meteen zoveel groter voelt.
Ik schrijf vandaag of morgen een blog over de voorgestelde behandelingen en overwegingen. Liefs
Goedemorgen Jodelie,
Ik ben nu bijna 5 jaar verder. Dat gaat met ups en downs. Kanker maakt iedere dag onderdeel uit van mijn leven, maar weerhoud me niet om te leven. En dat is denk heel belangrijk.
Ben benieuwd hoe jouw traject er uit gaat zien. Waarschijnlijk is het nu nog een grote warboel maar straks als je een behandelplan hebt, dan heb je meer houvast omdat je weet waar je aan toe bent.
Die kankercellen in 2 lymfeklieren is mooi balen! Dat maakt het zeker een stuk echter. Ik wacht je volgende blog af en veel sterkte!
Liefs Mora
Beste Jodelie,
Wat sta je krachtig in je ziekteproces! Laat je niet gek maken door wat mensen denken hoe je ermee om moet gaan. Al helemaal niet door al die vervelende verhalen die je gratis en voor niks krijgt over anderen die 'hetzelfde' mee gemaakt hebben al dan niet met een goede afloop. Dit is jou verhaal en je doet waar jij je het beste bij voelt. Ik hoop dat je snel weer een beetje meer kunt bewegen/ sporten.
Zet um op meidšŖš¼
Liefs, Carlaā
Hoi Carla, Bedankt voor je bemoedigende reactie! Ik doe m'n best en hoop dat het allemaal snel achter de rug is š . Al besef ik me al te goed dat het misschien nog wel een jaar duurt als ik ook nog chemo krijg.
Ik ben je blog gaan lezen (haha yep die 'like-aanval' kwam van mij) en krijg ook hoop van jouw eerlijke en mooi geschreven verhalen. Over krachtig gesproken!
Groetjes, Jo
Hoi Jo,
Dank je wel voor je likesā¤ en ik vind het fijn om te horen dat mijn blogs je een beetje hoop geven. Ik lees nu iets van je over mogelijke chemo's en bedenk me dat ik je 2e blog van plan was om te lezen, maar dat ik dat nog niet gedaan heb nadat ik deze eerste had gelezen. Ik ga daar op een later tijdstip (waneer ik wat meer tijd heb) even rustig voor zitten en lezen welke wending je verhaal heeft gekregen dat je nu alsnog evt. chemo's moet gaan doen.
Succes met je beslissing meisšŖš¼
Warme groet, Carlaā
Toen de dokter mij vertelde dat ik longkanker had heb ik de meest dichtbij familie een mail gestuurd ik wilde niemand bij mij hebben ik heb ze ook via de mail op de hoogte gehouden en na 1 jaar heeft de rest vrienden ed het pas gehoord wat een rust had ik
Wat goed dat je dat zo op je eigen manier hebt kunnen doen!
Ik herken je verhaal ook heel erg als het op het stuk optimisme aankomt. Ik vond de emoties van anderen ook best wel wat om mee te dealen. Ik wilde me juist omringen door krachtige mensen waar ik me aan op kon trekken, zowel fysiek als op social media. Dit heeft voor mij enorm geholpen. Ik ben zelf 39 en heb 2 kleine kindjes en niet borstbesparend geopereerd. Ik ben sinds feb klaar met bestralen van de oksel en nu veel aan het verwerken. Het is een ervaring die je nooit had willen meemaken, maar ik voel nu echt alsof ik een extra zintuig heb ontwikkeld voor het leven die anderen dus niet zien. De sterfelijkheid is toch een bewustwording. Goed dat je van je afschrijft, daarbij kan jouw verhaal zoveel voor iemand anders betekenen. Alle liefs voor jou!
Dankjewel voor je mooie reactie. Ik merk ook dat ik sommige mensen liever mijd en anderen (ja, die krachtigere, nuchtere) wel opzoek en toelaat. Dankzij jouw reactie ben ik me daar bewust van geworden. Fijn hoe elkaar herkennen helpt. Veel sterkte ook voor jou! Liefs
Ik ben geen jonkie maar stond en sta er ook zo in, ook al is het bij mij niet meer te genezen ik HEB kanker ik ben het niet, ja tuurlijk is het een foutje in MIJN lichaam maar daar kan het niets aan doen. Dus waarom zou ik boos zijn op mijn eigen lichaam? Ik ben trots op mijn lichaam dat het alles wat het heeft doorstaan de afgelopen 2.5 jaar zo goed heeft doorstaan en ik nog " ff" door kan met leven, hoelang? Dat weet niemand dus ik ook niet. Dat merk ik ws vanzelf, of niet, maar tot die tijd geniet ik van kleine dingen, mijn gezin en vieren wij alles wat er te vieren valt, soms maanden te vroeg. Hebben we dat maar gehad š
Bedankt voor je reactie. Heeel herkenbaar wat je zegt! We zijn het niet, we hebben het. Die woorden betekenen zoveel.
In reactie op mijn eigen reactie...ik lees hier verhalen van vnl. dames in de leeftijd van onze kinderen. Ik kan mij voorstellen dat zij iets heel anders kunnen ervaren dan ikzelf š Ik heb die tijd allang achter mij liggen en moet er niet aan denken dat onze kinderen zoiets zou overkomen, w.s. net als mijn moeder gedaan zou hebben toen ik 28 was en zij op 62 jarige leeftijd overleed. Ik ben nu die moeder/ oma en heb van die situatie geleerd zoveel mogelijk uit het leven te halen en die kans heb ik gekregen. Ik hoop dan ook oprecht dat het jullie ook gegund zal zijn en dat jullie ondanks alle onzekerheden en angst jullie toch ook nog van dingen kunnen genieten, want ondanks dit traject kan ik oprecht genieten van kleine dingen in tegenstelling tot mijn man, die zich groot houdt maar dagelijks " in angst" leeft als toeschouwer.
Ik probeer hem keer op keer te overtuigen dat wat het spreekwoord
Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest
zegt waar is. Tuurlijk heb ook ik wel eens "gedachten" ondanks mijn berusting en leeftijd en hoop ik vooral dat de pijn van voor de diagnose nooit meer terugkomt, wat er verder ook gebeurt. Zolang die wegblijft ben ik dankbaar voor alles wat nog wƩl kan en dat is in mijn geval best nog veel.
Heel veel sterkte IEDEREEN.
Mooie toevoeging en ieder zijn pad. Bedankt dat je jouw ervaringen deelt. Zo lastig ook voor je omgeving. Goed dat je blijft genieten! Dat is ook absoluut mijn voornemen :-)
Sterkte en pluk de dag
Zoā¦ het is net alsof ik mijn eigen gedachten / proces lees. Zelfs de planning loopt synchroon. Gek genoeg is de herkenning fijnā¦
Ik wens je heel veel sterkte met het vervolg! Mijn verhaal houdt op bij herstel van de operatieā¦ daar ga ik van uit āŗļøā¦
Bedankt voor je reactie! Gek he, hoe het ook fijn is om herkenning te vinden, dat je niet de enige bent. Ik wens jou ook veel sterkte en hoop met je mee dat het voor jou hierbij blijft! š
Heel herkenbaar, jouw eerste reactie, bijna ontkennen en 'gewoon' positief en vrolijk doorgaan. Maar gaandeweg sloeg bij mij toch wel de paniek toe, af en toe. Foute cellen in je lymfeklieren, betekent doorgaans wel een heftiger behandeling. Dat is zwaar kl**ten, maar hĆ©, met veel positiviteit kom jij daar ook wel doorheen. Ik heb zelf tenminste heel erg ervaren, dat hoe luchtiger en positiever jij erin staat en er mee om kunt gaan, zo veel makkelijker wordt het ook voor mensen om er met je over te praten. De keerzijde van die positiviteit is, merk ik nu, na 4 jaar, dat iedereen weer denkt dat de kanker nu weg is en dat ik weer helemaal 'beter' ben. Terwijl ik juist nu erachter kom dat ik misschien wel nooit meer helemaal 'beter' zal worden. Dat is frustrerend. Schrijven heeft mij ook erg geholpen. Ik lees af en toe nog eens mijn blog hier terug, dan kan ik weer even alles terug voelen en herbeleven. Even n paar dikke tranen, even heel veel medelijden met mezelf en dan weer dĆ³Ć³r. Zo kan ik het langzaamaan beter accepteren en 'een plekje geven' , (wat dat dan ook maar inhoud.) Ik wens jou heel veel sterkte met je traject. Heel veel kracht optimisme en postitiviteit..... YOU GOT THIS !!
Niet vergeten dat kanker bij iedereen anders verloopt! Bij mij is het 14 jaar geleden en ik heb nog steeds klachten 2/3 long verwijderd en chemo 15 x en schedel bestraling ook 15 ter preventie had de kleincellige longkanker dus hele sterke chemo die mijn blaas gesloopt heeft! Dus het is niet zo makkelijk hoor!
Ik hoor iedere dag, je ziet er goed uit, wat heb je weer mooi haar, je hebt n gezond kleurtje. Mensen die mij niet goed kennen zullen idd denken dat ik genezen ben. Niets is minder waar helaas, maar ja dat is mijn eigen schuld ( dat sommigen denken dat ik genezen ben) door mijn eeuwige positieve uitstraling. Heb ik wel eens een slechte dag...tuurlijk..maar dan blijf ik gewoon binnen, want geloof mij dan kan ook ik niet te genieten zijn hoor. Maar als ik iedere dag zo zou zijn loopt iedereen met een boog om me heen vrees ik. Soms wel lekker maar zo ongezellig š¤
Bedankt voor jullie reacties. Het is zeker niet makkelijk en de weg is voor iedereen anders. Fijn dat er ook herkenning in mijn verhaal te vinden is. Hoe lastig ik het ook vond een blog te maken en het feit dat niemand bij deze club wil horen, het geeft veel steun om berichtjes van lotgenoten te lezen.
Hoi, dat gevoel herken ik heel goed. Ik ben begin mei geopereerd en zit nu halverwege in de bestralingen. Gelukkig mocht ik na mijn operatie na een week of 4 wel fietsen en heb ook veel gewandeld . Tussen week 5 en 7 ben ik echt opgeknapt. De bestraling zorgt voor behoorlijke huidirritatie, verder vind ik het wel te doen. Energie is iets minder geworden.Voor mijn gevoel ben ik bijna klaar met de behandeling en heb ik ook ongelooflijk geluk dat het niet uitgezaaid is en ook geen chemo hoef. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat maakt dat ik positief naar mijn toekomst kijk. Ik wil het dan ook graag achter me laten en het mag ook zeker wel een plek en hebben. Er volgt nog 5 jaar hormoontabletten. Gezien de tijd dat je dit slikt hoop ik op weinig bijwerkingen. Ik snap heel goed dat het voelt als gedoe. Je wilt dit immer niet hebben. Maar ja het is er wel. Ondanks dat ik een goede prognoses heb gooit het wel je leven overhoop. Zo zijn wij al een jaar bezig om een huis te kopen. Ik ben bang dat dit nu lastig wordt om je overlijdensrisico verzekering rond te krijgen. Heeft die kanker toch grote invloed. Misschien kan ik wel helemaal niet meer verhuizen. Kleinigheid als het om je gezondheid gaat maar grote invloed om je leven weer op te pakken en je wensen achterna te jagen. Je hebt er geen invloed op. En dat zal voor vele ook zo zijn. Klaar met behandelen en toch geconfronteerd blijven met de gevolgen. En dat kan natuurlijk ook iets lichamelijk zijn.
Toch denk ik dat positief blijven het beste werkt en dat je tijdens en na je behandelingen de dingen mag nastreven die je ervoor ook zou willen. Succes.
Ik herken het helemaal, op het moment dat ik hoorde dat het mis was, alleen maar optimistisch en sterk blijven.
Nu ik mijn zeer grote en zware operatie gehad heb, vandaag 3 weken geleden, begin ik sinds eergisteren de paniek te voelen.
Er zaten in 3 van de 8 verwijderde lymfeklieren uitzaaiingen en ik ben de laatste dagen zeer angstig voor uitzaaiingen in de toekomst.
Ik heb ook moeite met contact leggen met vrienden, onder andere voor de angst op āgoed bedoeldā commentaar, waar ik misschien niet op zit te wachten.
Ik voel mij soms alleen in de onmacht die ik voel, ook al heb ik begrip en liefde voor de vele āgoed bedoeldeā reacties die ik krijg.
Je hebt het mooi verwoord en het raakt precies dat stukje in mij aan, waardoor ik op dat stukje nu een paar traantjes moet weg pinken.
Ik ben sterk en maak er iedere dag het beste aan, maar de angst speelt in mij en het maakt mij verdrietig. Wat een rotziekte, waar we mee moeten leven. Niets kunnen we doen om uit deze nachtmerrie te ontwaken.
En toch blijven we allemaal maar sterk en optimistisch. Hoe doen we het eigenlijk? Waar halen we het vandaan?
liefs, Roxanne
Hoi Roxanne,
Dank voor je open reactie. Ik herken ook weer veel van wat jij schrijft, het alleen voelen in je onmacht en de twijfel over hoe je met vrienden en familie omgaat. Ondanks natuurlijk de liefde die er ook is. Soms denk ik bij alle vragen en goedbedoelde reacties uit mijn omgeving 'bemoei je er niet mee, het is van mij', maar juist door dingen te delen wordt het soms beter. En soms heel gefrustreerd haha.
Wat een heftige operatie heb je gehad lees ik op je profiel. Geen wonder dat er ook angst is. Hoe sterk je ook bent en er het beste van maakt! Want hoe clichƩ ook, al die gevoelens 'mogen er zijn', pff echt een proces met zoveel fases en emoties.
Waar we het vandaan halen die kracht? Ik moet meteen denken aan wat mijn radiotherapeut laatst tegen me zei: wat er ook op je pad komt, je vindt een veerkracht in jezelf en weet grenzen te verleggen waarvan je niet wist dat je dat ooit zou kunnen.
Je hebt superkrachten. Liefs, Jo
Wat fijn om in jou blog te lezen hoe jij met jou diagnose om ging. Vanaf het moment dat ik de diagnose Blaaskanker heb lopen er een enkel keer wat tranen maar lijkt het alsof ik alles alleen met mijn verstand benader met een dosis humor, sarcasme en optimisme, uit elke negatieve situatie ook iets positiefs halen Het is geen ontkenning, ik besef heel goed dat het ook minder goed kan aflopen. Ik sta in de regelstand, lees van alles over Blaaskanker en de aanleg van een Brickerblaas en praat hier ook over als mensen willen weten hoe het gaat en wat er gaat gebeuren, heel nuchter. Voor mijn omgeving misschien heel confronterend. Misschien is het een stuk zelfbescherming, gewoon omdat het veel is wat er op je af komt? Normaal als ik over dingen praat die me raken komen de tranen snel, ze lopen dan over mijn wangen maar het lucht nooit op en nu kan ik meestal praten over wat ik heb zonder dat mijn ogen vochtig worden. Ik ben niet boos, voel me niet intens verdrietig over dat ik Blaaskanker heb, heb alleen moeite met het niet volledig zelfstandig zijn. Het afhankelijk zijn van anderen en de onzekerheid over hoelang dat gaat duren, zeker straks als mijn blaas er uit wordt gehaald. Ik krijg nu vragen of ik niet heel boos ben of het advies om bewust bezig te zijn met de veranderingen die gaan komen , dit omdat ze bang zijn dat ik anders straks de klap krijg. Gevolg hiervan is dat mijn nachtrust weer is verminderd omdat ik nu twijfel of mijn houding/ gedrag normaal is en of ik daar hulp voor moet zoeken. Ben ik inderdaad verkeerd bezig? Hoe doen jullie dit? Voor nu werk ik weer aan mijn herstel na de re- turt , opbouw conditie, letten op goede voeding en wacht op een oproep van het AVL waar uiteindelijk de grote operatie gaat plaats vinden.
Ik herken jouw houding en manier van doen helemaal, ik stond er precies hetzelfde in, ik denk ook zeker niet dat er een goed of fout bestaat in hoe je hiermee omgaat.
VĆ³Ć³r de operatie was ik maar met 1 ding bezig: de kanker moet uit mijn lichaam en daar had ik alles voor over!
Voor mij echter kwam de klap pas na de operatie en dan wel toen ik thuis kwam.
Ik ben nu 3 weken en 4 dagen geleden geopereerd en pas sinds ik thuis ben is het ĆØchte besef gekomen van wat de ziekte inhoud, wat het tot nu toe met mij heeft gedaan en wat het voor mijn toekomst betekend. Ik huil nu veel en ik zit echt volop in het rouw proces van alles wat ik heb moeten inleveren. Daarnaast maak ik mij ook veel zorgen over de toekomst.
Uiteraard ben ik naast het rouwproces nog steeds sterk en in bepaalde zinnen zeker optimistisch en is ook de humor niet verdwenen, maar het rouwproces overheerst zeker op dit moment.
Liefs, Roxanne
Hoi Roxanne
Bedankt voor je berichtje. Ik heb jou verhaal gelezen, je hebt echt al veel meegemaakt in korte tijd. Ik denk dat je ook soms geen keus hebt dan om sterk te zijn en dat het nu heel begrijpelijk is dat je emotioneel bent. Hopelijk hebben ze je ook binnenkort wat beter nieuws te melden. Snap heel goed dat je je zorgen maakt om de toekomst. Goed om te horen dat je nog steeds je humor hebt, ik zelf ben er van overtuigd dat humor heel belangrijk is ook al ga je door een rouwproces heen.
Ik zelf richt me nu op herstel zodat ik weer zo goed mogelijk de hopelijk laatste operatie in ga. Ik denk ook dat ik na de operatie of misschien als het dichterbij komt ook wel meer emoties zal krijgen. Ik heb ook geen idee hoe ik de komende tijd ga beleven en wat het mij brengt.
liefs een oma uit 69
Ik ben het helemaal met je eens, een goede dosis humor maakt de dingen een stuk dragelijker af en toe! Heel veel succes met de komende operatie en de weg ernaar toe!! En bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik hoop ook op het beste voor jou! ā¤ļø
Bedankt voor je reactie en mooi om te lezen hoe je positief je erin staat, ondanks alles. Als je het mij vraagt is er geen 'goede' manier om emoties wel of niet toe te laten. Dat is zo'n persoonlijk proces! Die emotie komt ook in jouw proces vast vanzelf opborrelen. Zonde om er van wakker te liggen waarom je dat nu nog niet voelt. Het komt wanneer het komt. En als het je te lang duurt of blijft achtervolgen en het voelt goed om daar hulp bij te krijgen, doen!
Het is ook gek hoe nieuw alles voelt, nieuwe emoties en veranderende banden met anderen. Ik herken ook het praktische en alles uitzoeken. Heb er zowat een fulltime studie van gemaakt de afgelopen maanden haha. Dat is blijkbaar ook een overlevingsmechanisme, hetgeen waar we tenminste wƩl controle over hebben; hoeveel we er zelf vanaf (willen) weten.
Veel sterkte met de operatie en wachten erop. Liefs, Jo
Hoi Jo
Heel erg bedankt voor je antwoord, het doet me goed.
veel liefs Van mij
Beste Jodelie,
Wat is jouw blog herkenbaar! Sinds half juni is er bij toeval bij mij longkanker ontdekt. Niet-kleincellig. Onderzoeken zoals PET-scan wijzen uit dat het niet is uitgezaaid door mijn lijf. OkƩ, dat is een positief punt. Veel gegoogled op internet: wat is een kleincellige tumor, welke behandelingen zijn er, overlevingskansen. In het dossier in de persoonlijke omgeving van de ziekenhuisapp kon ik alle verslagen/bevindingen lezen van besprekingen tussen artsen. Dit gaf mij een geruststellend gevoel. Onzekerheid is killing. Ik ploos ook alles uit . Zo kon ik al enigszins mijn behandelplan zelf maken en wat het gunstigste voor mij zou zijn. Gelukkig had de longarts hetzelfde plan als wat ik bedacht had: een operatie, middelste longkwab rechterlong verwijderen .Daarna volgde afspraak bij longchirurg. Dit was in een heel mooi ingericht gebouw bij het ziekenhuis met op de deur de tekst, iets met oncologische zorg....huh...val ik daaronder. Ik voel me niet ziek, er moet alleen iets weggehaald worden. Is dit ontkenning, is dit een overlevingsmechanisme, geen idee. Mijn idee is tumor weghalen( het is gelukkig niet uitgezaaid), herstellen en ik ben weer net als ieder ander. Maar behoor nu wel tot de groep kankerpatiƫnten....dat vind ik wel heel raar. Inmiddels is de operatie achter de rug, 2 weken geleden gebeurd. A.s. donderdag afspraak bij de longarts. Heb inmiddels al het verslag van pathologie kunnen lezen in mijn dossier. Waarschijnlijk zit er nog een preventieve chemo aan te komen, oke, so be it. Sommige mensen vinden mij een koele kikker, anderen vinden mij optimistisch, dat is ook de aard van het beestje. Ik ben niet iemand die in de put gaatzitten. We gaan het zien wat de arts donderdag te vertellen heeft, zie mijn toekomst met of zonder chemo zie ik het allemaal positief tegemoet
Hoi Jeanette, Bedankt voor het delen van jouw verhaal en tof (en klote) dat je herkenning vindt! Hoop dat de operatie goed gegaan is en je je goed voelt. Ik heb hierna ook nog wat andere blogs geschreven over de chemo overwegingen. Ben inmiddels wel wat emotioneler dan dit eerste blog. Maar nog steeds positief! Zet 'm op, Jo
geweldig het is gelijk aan mijn verhaal echt ze noemen mij ook koele kikker maar je kunt zelf gewoon niets doen bij mij is het nu bijna 4 jaar geleden maar denk er wel elke dag aan maar medelijden nee daar kun je niets mee dus sterkte verder
ā¤ļøI agree