Gloeiende kroonjuwelen en ongemakkelijke onderbroeken

Na het echo-avontuur beleefde ik een ongemakkelijk weekend. Lydia wilde vooruitdenken en praten over hoe ik mij over de situatie voelde, ik wilde het liefst houden bij 'Het komt wel goed.'. Lydia maakte zich duidelijk meer zorgen dan mij. Ik was meer nieuwsgierig dan bezorgd. Zoals het in een goede relatie hoort vulde Lydia en ik elkaar aan. Met haar zorgen en mijn nieuwsgierigheid gingen we nog eens het internet afspeuren. Ditmaal met iets meer voorkennis; Welke typen kanker passen bij een echo van een okselbult en een bloedonderzoek? Het duurde niet lang voor wij op Hodgkin en non-Hodgkin stuitten: Lymfeklierkanker. "Ik hoop dat het Hodgkin is en niet non-Hodgkin... Dat is veel beter te behandelen!" Ik keek naar Lydia."Wat het ook is, het komt gewoon goed." Daar was die zin weer. Het gaf mij daadwerkelijk een gerust gevoel, het gaf mij een vertrouwen dat er iets groters was die er voor zou zorgen dat het goed af zou lopen. Mijn gevoel van bezorgdheid was zo klein dat ik mij kan voorstellen dat ik wellicht wat onverschillig overkwam bij Lydia, of dat ik er niet over na wou denken. Dat was stiekem ook wel zo. Mijn ouders hadden wij ook op de hoogte gebracht van mijn spoedbezoek aan het ziekenhuis en deze waren ook in spanning aan het wachten op uitslagen van de onderzoeken die nog verricht moesten worden. Ik twijfelde over mijn mentale gezondheid. Kon ik wel genoeg voelen dan?

Die maandag had ik samen met mijn vrouw de afspraak bij de internist. Ik mocht hem vanaf het eerste moment. Zijn nonchalante houding liet de situatie minder serieus voordoen dan het was. Hij legde de volgende stappen van het onderzoek uit: Een PET-scan en een biopsie. Bij het laatste ging de internist er vanuit dat dat met een holle naald zou gebeuren. Shit...
Gelukkig werd de volgende dag bij de afspraak met de chirurg besproken dat er onder narcose weefsel weggesneden zou worden. Toch geen holle naald!

De vrijdag daarop hadden wij een afspraak bij nucleaire geneeskunde voor de PET-scan. De dagen ervoor leken op een doordeweekse weekend voor Lydia en mij. Even geen ziekenhuisbezoeken. De PET-scan was een vreemde ervaring. Ik vond het al bijzonder dat ik bij de 'nucleaire' afdeling een onderzoek zou krijgen, dat de afdeling zich in de kelder van het ziekenhuis bevond deed het extra surrealistisch aanvoelen. Ik werd opgehaald en naar een kamertje gebracht. Een radioactieve suiker dat diezelfde dag speciaal uit Amsterdam bezorgd was, werd via een klein metalen cilinder door een verpleegster met een loden schort naar binnen gebracht. Een infuusnaald werd ingebracht en daarna werd van achter een loden muurtje op wielen de container met de radio-actieve suiker aangesloten. Het voelde allemaal onwerkelijk. Humoristische gedachten over het veranderen in een superheld maakte de situatie voor mij wat luchtiger, terwijl ik twintig minuten stil moest liggen om mijn bloed te laren marineren met het radio-actieve suiker.
Na die twintig minuten werd ik naar de scanner gebracht. De verpleegster vroeg wat voor muziek ik bij de scan wilde. "Ummm..." Er stond al wat rock-and-roll aan. "Deze muziek is prima." Wist ik veel wat voor muziek bij een PET-scan paste. Dit was al helemaal een moeilijke keus voor een besluiteloze ADD'er zoals ik. Ik ging liggen en werd aan een infuus met een contrastvloeistof aangesloten. Op het moment dat de vloeistof mijn lichaam binnenkwam kreeg ik een vieze smaak in mijn mond en voelde ik mijn ledematen en mijn kroonjuwelen gloeien van warmte. De warmte voelde ergens best ontspannend, maar de hoeveelheid troep dat mijn lichaam binnenging liet mij ongemakkelijk voelen. Dit zou echter niets voorstellen als het daadwerkelijk kanker zou zijn en ik chemokuren zou moeten krijgen.

De volgende week had ik de operatie, maar dat liep niet zoals ik verwachtte. De anesthesist had op maandag gezegd dat ik twaalf uur voor de operatie niets mocht eten of drinken. Toen ik de donderdag er op mij bij het ziekenhuis meldde voor de operatie, kreeg ik een bed toegewezen. Ik kreeg van een verpleegster een operatie-pyjama, met zo'n open rug, en een niets-verhullende onderbroek gemaakt van katoengaas. "Waarom moet ik zo'n onderbroek aan? Ik word aan mijn oksel geopereerd..." De verpleegster haalde haar schouders op. "Dat zijn de regels." Ik hield de onderbroek omhoog zodat Lydia het kon zien. Ze grinnikte. Ik voelde me belachelijk, maar ik gunde haar die lol in het midden van al deze onderzoeken. "Ik kom je zo weer halen lieverd!" Een voedingsdeskundige kwam kort nadat Lydia vertrokken was binnen. "Wil je een boterham?" "Mag dat wel dan?" "Tuurlijk mag dat!".
Gelukkig kon ik de volgende dag gelijk weer ingeroosterd worden voor een operatie. Het was immers niet mijn schuld, al voelde ik mij wel een beetje dom. Nuchter en met een zeer ongemakkelijke onderbroek ging ik naar de voorbereidingsruimte voor de operatie. De chirurg en zijn assistent waren erg vriendelijk en maakten een praatje met mij. Ik kon het niet laten om een opmerking te geven over die onderbroek. Zonder generen tilde de chirurg de deken even op en grinnikte. "Wat een onzin, je wordt toch aan je oksel geopereerd?" Ik zag de humor er wel van in maar was ook licht geïrriteerd, maar het gepor van de naald van de assistent, die nog moest oefenen met het inbrengen van infuusnaalden, deed mij mijn irritatie snel vergeten. Ik werd naar de operatieruimte gereden en het een en ander werd klaargezet. De anesthesist leunde over mij heen en vertelde dat ik nu in een diepe slaap gebracht zou worden. "Dit zal wat vreemd aanvoelen. 1..." Ik voelde een tinteling, alsof een heftig prikkende cola door de aderen in mijn arm omhoog kroop richting mijn hoofd. Aanstaande maandag zou ik de eerste resultaten van mijn onderzoeken gaan krijgen! "6... 7...".