Het omgaan met de ziekte kanker

Zo wat een fucking rollercoaster ben ik beland inmiddels 2 jaar geleden geopereerd en is bij mij een hoop weg gehaald baarmoeder zit er nog maar me gevoel zegt dat die er beter uit kan toen werd mij al gezegd als je 10 jaar ouder was geweest hadden we hem meteen verwijderd maar ik kreeg de keus omdat ik jong ben en nog kinderen zou willen maar wat geef je iemand eigenlijk valse hoop dan toch maar goed me droom is nog altijd niet uitgekomen en ben nog niet zwanger of dat nog gaat lukken ik ben bang, net zo bang als voor deze nare klote ziekte en mensen kunnen van alles zeggen maar je moet het accepteren om los te kunnen laten alleen laat het niet los het vreet aan je ik sta er mee op en ga ermee naar bed met de angsten dat er wat zit kan zitten wel niet wel niet die onzekerheid doet me nu wel killen het gaat me goed af merk wel dat de mensen om me heen er niet hele dagen mee bezig zijn en dat verwacht je ook niet zal ik ook niet verwachten maar beetje medeleven en blijf van waardering zou fijn zijn nou ik krijg het bij niemand je moet er dus echt om vragen en ik voel me al gauw tot last ben afhankelijk daar hou ik niet van je heb het altijd prima gered hoe weet ik ook niet hahaha maar doe het toch en je al helemaal niet teveel still bij alles staan. Merk wel dat ik echt geniet elke dag van de kleinste dingen maak me minder druk om andere enige wat telt dat ben ikzelf ik ik ik en de rest kan. Ook bizar hoeveel steun ik heb van totaal onbekende en van me familie totaal niet vrienden die nergens naar vragen blijkbaar dan ook niet bij still staan en geef ook niet denk dat me familie ook bang is maar dan nog nog geen reden om me te negeren alsof ik niet besta. Ik heb me toen al voorbereid op het ergste en vrede mee la ik geen moeder meer kan worden dat zij dan maar zo heb me kans gehad en niet geroepen en einde van de rit heb ik niks maar hopelijk kan ik wel zeggen dan ik ben kankervrij dus nog 3 jaar y5t