When nothing goes right..

Bijna 3 maanden dat ik voor het laatst hier geweest ben. Drie maanden niet kunnen schrijven. Drie maanden lang tanden op elkaar en doorgaan, doorgaan, doorgaan.

Ik was inmiddels gestart met coronafysio. Eerst 2x per week maar al snel terug naar 1x per week en soms redde ik ook die ene keer per week niet. Om de haverklap zei ik afspraken af, te moe, teveel pijn in mijn lijf. Mijn werk had ik na corona weer wat opgebouwd. Van 1 uur per dag in 2 weken naar 3 uur per dag, 3 keer per week. Af en toe, op een goede dag, kwam het juffenvuur weer naar boven. "Ik kom terug!, riep ik enthousiast tijdens de, vanwege de lockdown van de scholen, in alle haast naar voren geschoven Kerstviering. Als manusje van alles vloog ik door de klassen. Zo zag ik mezelf het liefst: vol energie! Een uur later was ik toch vooral erg blij dat ik weer gewoon aan de administratie kon. 

Slapen is een ding, een groot ding. Al maanden. Had ik geen blaasontsteking  waardoor ik er 6 a 7 keer per nacht uit moest, dan had ik wel pijn in mijn bekken of schouders, of ik was 's avonds iets te fanatiek muziek aan het luisteren of aan het knutselen geweest. Ik sliep gemiddeld zo'n 4 uur per nacht. Soms zat er een 6 uur bij, maar veel vaker moest ik het met 1 a 2 uur doen. 

De eerste week van de kerstvakantie ging dit gewoon door. Ik had zo'n beetje dagelijks afspraken staan. Op advies van de fysio had ik een gesprek met een ergotherapeut. Ik vond dit eigenlijk een beetje onzin. Weer iemand die mij ging vertellen wat ik moest doen. Weer iemand met tips. Ik werd onderhand een beetje moedeloos van al die tips. Vooral omdat wat de één zei, compleet het tegenovergesteld was, van wat de ander zei. En daar moest ik dan mijn weg in zien te vinden. Ik wist het ook allemaal niet meer. Wat ik ook deed, het werkte niet. Ik had het gevoel dat ik alleen maar meer gestrest en steeds vermoeider werd.

Op advies van de ergotherapeut moest ik meer structuur aan gaan brengen. 's Middags een uurtje rusten, inspanning en ontspanning afwisselen en vaste tijden naar bed en opstaan. Zes weken volhouden en dan zou ik echt een heel verschil zien. 

De tweede week van de kerstvakantie ging ik, een beetje sceptisch, hiermee aan de slag. Ik had deze week geen afspraken gepland (top 2000), dus dat kwam goed uit. Dat rusten was nog wel een dingetje. Mijn lijf stil zetten, mooi niet dat mijn hoofd het daarmee eens was. 

Toch merkte ik al snel dat het slapen beter ging. Van 2 tot 4 uur per nacht, ging ik naar zo'n 6 a 7 uur per nacht. Ik hoefde er ook minder vaak uit. Perfect, dacht ik.

De maandag na de vakantie mocht ik gewoon op school aan het werk. Omdat alle kinderen werk moesten komen halen en er nogal wat kinderen hun wachtwoord kwijt waren, kon ik vol aan de bak. Wat voelde dat lekker, die rush. 's Middags had ik een fysio-afspraak en  's avonds had ik knallende hoofdpijn. Het kostte me zo'n beetje de hele dinsdag om weer een beetje bij te komen. Woensdag weer werken, gelukkig was het nu niet zo hectisch, maar al woensdagmiddag wéér hoofdpijn. En ook op donderdag en vrijdag. Naast de hoofdpijn kreeg ik ook steeds meer last van mijn lijf. En ik was moe, zo ontzettend moe. 

Vorig weekend zijn we een weekendje naar Volendam geweest met mijn ouders. Het was een fijn weekend. Nauwelijks pijn, gezellige afleiding en heerlijk gewandeld. 

Stiekem had ik gehoopt dat ik me zo fijn zou blijven voelen. Maar maandag was het weer bingo. Op mijn werk ging ik het gesprek aan met mijn werkgever. Het gaat niet goed, opbouwen lukt nu echt niet en eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik deze 9 uur vol kan houden. Na 3 uur school ga ik rusten en het lukt daarna nauwelijks om thuis nog iets te doen. Afspraken bel ik af, mezelf de deur uit krijgen om te wandelen lukt niet, maar ook andere dingen die ik normaal graag doe (schrijven, puzzelen, lezen, knutselen en muziek luisteren) krijg ik niet voor elkaar. Ik pak een puzzelboekje en staar vervolgens een uur uit het raam. Mijn werkgever gaf aan dat hij ook het gevoel had dat het eerder achteruit dan vooruit ging.

'S avonds sprak ik online een fysiotherapeut over de combinatie herstellen van kankerbehandelingen en in die periode besmet raken met het coronavirus. "Poeh", zei ze. "Dat is eigenlijk 1 + 1 = 3, dat zou elkaar wel eens kunnen versterken." 

Donderdag had ik een gesprek met de meneer van het tweede spoor. Dat ging niet helemaal goed. Ik kreeg teams niet aan de praat. Ik ben om de haverklap wachtwoorden kwijt (echt een drama) en kreeg op een gegeven moment de melding dat ik niet meer in kon loggen. Hij belde mij en we probeerden het op een andere manier maar daardoor raakte ik nog meer in de war.  Achteraf hadden we het beter hierbij kunnen laten. Ik raakte lichtelijk in paniek. Voelde zijn irritatie. Ik heb hem ooit gezegd dat ik het vreselijk vind om via camera te moeten praten. Ik voel me heel onzeker over mijn lijf en zie mezelf liever niet op scherm omdat ik dan heel veel vind van mezelf. Vorige week had ik afgebeld (hoofdpijn) en nu dit weer.

Maar goed, we zouden het hebben over mijn droomwerkplek. De eerste tranen die al heel hoog zaten, waren inmiddels al aan het vallen.

Ik heb wat dingen voorgesteld die ik zou kunnen doen. Ik zou het liefst op school blijven werken, maar juf zijn zit er, ben ik bang, niet meer in. Maar administratiewerk op school zou wellicht wel kunnen, ik zou ook in een boekenwinkel kunnen werken of vrijwilligster willen worden of ervaringsdeskundige of kindercoach. Maakt allemaal niet uit. Ik vind best veel leuk. De vraag die bij mij veel meer speelt is: wat kan ik nog? En wat als 9 uurtjes simpel administratiewerk op dit moment eigenlijk al teveel is? 

Ik begreep de vraag niet helemaal goed, zei hij. "Wat had ik nodig in een werkplek?" Dat was simpel: veiligheid. Ik wil me veilig voelen, mezelf kunnen zijn, grenzen aan mogen geven, geen druk voelen.

Kennelijk was dit toch niet helemaal goed, want dit was ook niet wat hij bedoelde. Ik werd hier een beetje kriegel van en zei: "Weet je, ik weet niet of ik op dit moment voor een andere werkgever zou kunnen werken. Ik ga nu naar school omdat ik vind dat ik het niet kan maken om mezelf ziek te melden, Dat ik ga heeft er deels mee te maken dat ik het fijn vind op school, maar een groter stuk is de loyaliteit die ik voel naar mijn werkgever toe." En hier gingen ook bij mij de alarmbellen rinkelen. Is dit echt zo? Wat ben ik aan het doen?

"Ik kan zo niet met jou werken", zei hij. "Dit schiet niet op. Ik ga het terugkoppelen naar de arbo-arts." 

Ik geloof dat ik wel een uur heb zitten huilen. Ik snapte er helemaal niks meer van. Wat was er nou net gebeurd? 

's Avonds besloot ik me voor de vrijdag ziek te melden. Ik sliep vrijdag uit, deed 's ochtends rustig aan en heb 's middags twee uurtjes kunnen knutselen. 

Maandag heb ik gesprek met de arbo-arts. Dinsdag heb ik controle in het ziekenhuis. Ik denk dat er veel te bespreken valt.