Er kan nog meer bij....

Gisterochtend om half 10 mocht ik door de teststraat. Dat is toch best wel een rare gewaarwording. Allemaal mensen in gele schorten, handschoenen, mondkapjes en kappen voor. De test op zich viel mij erg mee. Ik hoefde maar één keer te kokhalzen,  de neustest kriebelde vooral.

Sinds mijn  laatste blogbericht is er niet heel veel veranderd. Ik heb nog steeds overdag verhoging en ´s avonds lichte koorts. Het hoesten is erger geworden, ik heb het ook licht benauwd. Nu is dit niet zo heel gek want dat is bij mij standaard na een verkoudheid/griep. Normaal maakte ik me daar altijd heel erg druk over. Ik moest me dan immers nog langer ziekmelden van mijn werk. Het voelde altijd zo als falen. Iedereen kreeg griep en werd beter. Maar nee, Bianca moest zo nodig nog een longontsteking erbij krijgen, aan de prednison en 2 extra weken thuis blijven. Herstel duurde vervolgens nog eens weken. Tja, zo was ik vóór kanker. Ik maakte me echt overal druk om, vooral om zaken die ik niet kon veranderen. 

Toen zondag mijn reuk en smaak ineens verdwenen en mijn man ook wat lichte klachten kreeg, heb ik mijn zoon van 11 alvast ook maar afgemeld voor school. Gewoon, voor de zekerheid. Zijn directeur is ook mijn leidinggevende, dus dat kwam in dit geval goed uit. Heldere communicatie. Als het niet goed voelt, voelt het niet goed.

Dat reukverlies is trouwens een hele rare gewaarwording: Hou een flesje parfum of een merkstift voor mijn neus en ik kan je niet zeggen welke van de 2 het is. Mijn smaak ik niet helemaal weg. Ik proef zoet, zuur en zout. Of iets lekker is, kan ik je niet zeggen. Wel of er teveel zout in zit. 

Maandag kwam het verlossende bericht van mijn collega: Negatief! Dat hadden we niet verwacht, maar het was zeker goed nieuws. Ik achtte de kans dat ik dan ziek zou zijn, meteen ook een stuk kleiner in.

Tot vanmiddag 14.00 uur. Ik kreeg een appje van één van de meiden van de oncofitclub. Zij had zich gelijk met mij laten testen en was net gebeld door de GGD, met een positieve uitslag.  We hadden elkaar vorige week al via de app gesproken. We gymmen op maandag in een groepje van 5. We wassen, ontsmetten en dragen handschoentjes. We houden zoveel mogelijk afstand. Maar toen ik vrijdag appte dat ik niet helemaal lekker was, waren er 2 anderen die zich ook niet helemaal lekker voelden. Dat geeft dan toch te denken..

Nog geen uur later ging bij ons de telefoon. De GGD, met inderdaad eenzelfde uitslag: positieve test op Covid-19.  Een half uur aan de telefoon gehangen. Gelukkig ben ik vorige week niet gaan fietsen, niet naar de stad geweest, niet gaan lunchen. Mijn ouders zijn woensdag wel lang geweest. Mijn zoontje gaat op woensdag na school bij hen eten en ze hebben hier koffie gedronken. En dan moet ik heel eerlijk zijn: dat was niet op anderhalve meter. Stom! Mijn moeder heeft ook klachten, dat vind ik dan wel heel erg eng.

Om mezelf maak ik me niet zo druk. Ik ben, ondanks de vermoeidheid en de lichte benauwdheid, vrolijk en positief.  Ik hoef even helemaal niets, alleen goed voor mezelf zorgen. En ik moet zeggen, ik denk dat ik daar steeds beter in word. 

Hopelijk blijft het hierbij.

(En dat je dan toch als eerste tegen je man zegt: een telefoontje van de gynaecoloog dat de kanker terug zou zijn geweest, was erger geweest...)