Beslommeringen
Ik zit op de bank in het zonnetje. Ik kijk naar de blauwe lucht buiten, luister naar de stilte in de kamer, voel het rommelen in mijn darmen.The day after yesterday, the day before tomorrow.
Gisteren heb ik mijn laatste kankerbehandeling gehad. Na ruim 7 maanden, een operatie, 4 chemokuren en 23 bestralingen ben ik klaar. Alhoewel mijn lijf nog druk bezig is met verwerken van de laatste bestralingen, hoef ik verder vandaag helemaal niets. Ik heb mijn wekker niet gezet. Uiteraard was ik juist vandaag vroeg op. Waar ik normaal het liefst zou blijven liggen, was ik nu meteen klaarwakker. Ik hoefde niet 'snel' te douchen, niet op tijd te plassen en een halve liter water te drinken. Papa komt mij vandaag niet halen. Man en kind zijn werken en naar school. Een lange lege dag ligt voor me.
Ik hou van dagen met oneven getallen. Mijn verjaardag was altijd zo'n speciale dag. Als kind, maar ook als volwassene. De magie is nooit weggegaan. Het liefst vier ik die dag op school, samen met de kinderen van mijn klas. Eens in de zoveel jaar was hij extra speciaal. Dan viel mijn verjaardag op vrijdag de 13e. Ik hou ook van vrijdagen, en die vrijdag de 13e, tja...
Morgen is het weer zover. Vrijdag 13 maart. Morgen word ik 47. Naar deze dag keek ik maanden uit. Straks, als ik jarig ben, als de lente komt, als alles voorbij is.
Morgen ben ik niet op school, het is nog te vroeg. Om dezelfde reden hebben we morgen ook geen huis vol visite. Alleen papa en mama komen morgen taart eten. Broerlief belt en één van mijn vriendinnetjes komt even langs met haar dochter.
Ik weet dat er nog een zwaar traject gaat volgen. Ik lees en hoor het van iedereen om me heen. Er zullen nog frustraties volgen, veel tranen vloeien, er zijn nog heel veel bergen te beklimmen. Maar dat komt later.
Een lange weg ligt achter me, een lange weg ligt voor me. Ik zit hier voorlopig prima. Op de bank, in het zonnetje.
5 reacties
Fijn om te lezen. Je bent door een diep dal gegaan. En vanuit het dieptepunt is er maar één weg: omhoog!
Een voorspoedig herstel gewenst,
Hanneke
Wat een opluchting dat dit gedeelte voorbij is. Wat gedaan moest worden is gedaan. En je hebt het volgehouden, hoe moeilijk ook. Daar mag je best trots op zijn.
“Als alles voorbij is begint het pas” staat op de startpagina van het Toon Hermanshuis Tiel.Ik hoor dat ook terug van de mensen die ik daar heb ontmoet en het traject al langer achter zich hebben gelaten. Om die reden en dat vooruitzicht heb ik daar al over gesproken met de psychologe en ik probeer die leegte die kan ontstaan na de behandelingen te voorkomen samen met haar.
Je zelfbeeld waarover je sprak in je vorige blog is ook een moeilijk iets. Je schrijft dat je een kort grijs koppie hebt en 15 kilo bent aangekomen. Verder zijn er nog meer belangrijkere veranderingen in je lichaam. Ik wens dat met dat de tijd verstrijkt je ook vrede krijgt met je veranderde ik, zowel innerlijk als uiterlijk. Ik ken je dan niet persoonlijk, maar uit je schrijven proef ik dat je een sterk persoon bent.
Ik wil je een heel fijne vrijdag de 13e wensen samen met je dierbaren.
Liefs, Ineke
Dankjewel, Ineke.
Je beschrijft jezelf op een bankje. Overdenkend wat je hebt doorstaan.
Ik heb diep, diep, diep respect voor je. Wat een berg heb je beklommen.
Een heel voorspoedig herstel gewenst.
Dankjewel.
Ik hoop dat ik de komende tijd ook wat vaker kan schrijven. Tijdens de behandelingen had ik daar in mijn hoofd minder ruimte voor.