Bord, ga leeg!

Ik vond bij toeval e-mail correspondentie uit 1999 terug, tussen mijzelf en mijn moeder die toen een tijdje op Sri Lanka woonde. Mijn moeder is in 2009 overleden, ik mis haar natuurlijk nog steeds. Wat heerlijk om de schrijfsels terug te lezen, het voelde alsof mijn moeder weer eventjes tegen me praatte, haar stem en manier van praten klonk van het papier af.

En ook enorm grappig om te lezen, wat ik zelf aan haar schreef, van die kleine dagelijkse dingen die ik al lang vergeten ben. Zo lees ik dat mijn thans 23-jarige, lekkerbek van een stevige zoon, als kleuter zijn bord niet wilde leegeten en op straffe van het niet krijgen van een toetje aan tafel moest blijven zitten. ‘Ga nou leeg, bord’, ‘Bord, ga op!’ zou hij wanhopig hebben geroepen.

Nu, dik twintig jaar later is dat hilarisch: het betrokken kind houdt enorm van koken, we brengen veel tijd samen in de keuken door, en hij lust werkelijk alles wat je hem voorzet. In zijn pubertijd noemden we hem gekscherend ‘kliko’.

Ikzelf worstel op het moment om genoeg binnen te krijgen, ik ben het afgelopen jaar enorm afgevallen, wel 15 kilo, maar heb nog steeds geen trek in eten. Ik realiseer me terdege dat ik om op te knappen, écht niet magerder mag worden en dwing mezelf te eten, al was het maar om te vermijden dat ik van de diëtiste weer van die ranzige flesjes Nutridrink moet zien weg te werken.

In januari volbracht ik een kuur van 24 chemoradiaties, en de laatste weken daarvan waren loodzwaar, alsof ik kruipend over de finishlijn moest: ik vond alles smerig smaken en tot overmaat van ramp had mijn slokdarm een klap van het bestralen gekregen, waardoor alles wat erdoor moest voelde als geprakte cactus.

Het plan was dat ik in februari 4 weken behandelvakantie zou krijgen, om voldoende kracht op te bouwen om in maart met immunotherapie te kunnen beginnen.

Mijn lichaam was het daar echter niet mee eens. Dat had zo’n oplawaai gekregen, dat ik half februari op de SEH belandde, met 41.5 graden koorts en een enorme longontsteking, waarschijnlijk als bijwerking van de bestraling. Uiteindelijk heb ik dik acht weken diverse antibiotica geslikt, en ben op dit moment nog steeds niet helemaal koortsvrij, dus er moeten hier en daar nog wat restjes ontsteking op te ruimen zijn.

Vorige week zat mijn rug, ter hoogte van de ontstoken long, plots vol met gordelroosblaasjes. Nog een teken dat mijn lijf nog erg van slag is en niet klaar om een nieuwe behandeling aan te gaan.

En dat is enorm balen! Niet enkel omdat de immunotherapie dan nog niet kan starten, tot overmaat van ramp is er namelijk in de afgelopen weken uit een nieuwe CT-, PET- en MRI-scans gebleken dat er een nieuwe, verdachte plek zit op mijn rechter bijnier. Op 3 juni krijg ik een nieuwe scan, om te zien of de bijnier veranderd/vergroot is, zo ja, ‘dan moeten we iets met die bijnier’ aldus mijn arts.

Wat dat ‘iets’ is, heb ik nog maar niet gevraagd. Maar wat dan ook, ik zal er fit voor moeten zijn. Wat kun je zelf meer doen, dan gezond leven en goed eten? Ondanks dat ik energie en lucht tekort kom, dwing ik mezelf elke dag een stukje te lopen/bewegen/naar buiten te gaan. Ondanks dat ik geen trek in eten heb, dwing ik mezelf dagelijks 1500 calorieën binnen te krijgen. Ik bel of app met vriendinnen of ga op een anderhalve meter bezoekje, om de zinnen te verzetten en afleiding te zoeken. Wat meer kun je zelf doen om op te knappen?

Ik voel me gesterkt door het feit, dat mijn zoon jaren geleden wanhopig zijn bord smeekte leeg te raken, en we daar nu hartelijk om kunnen lachen. Ik smeek nu mijn bord ook in gedachten om leeg te raken en mijn lijf om op te knappen! En doe een schietgebedje hopende dat we hier over een tijdje smakelijk om kunnen lachen, als de weegschaal een stijgende lijn laat zien.