Blondie

Het is bekend nu: komende maandag mag ik beginnen met twee soorten chemo en een immunotherapie, alle drie direct achter elkaar. En dan steeds 3 weken rust om bij te komen. Daarna wordt er gekeken hoe ik er door heen gekomen ben, en als mijn lijf het nog aankan, dan hetzelfde verhaal opnieuw. Ik kreeg ter voorbereiding alvast een injectie met vitamine B12 en een doosje foliumzuur mee naar huis, om mijn bloed alvast wat op te peppen. Verder een tas vol medicijnen, waaronder ik wel 4 soorten anti-misselijkheidsmedicijn telde, met een mooi schema wanneer ik wat moet innemen kort voor, tijdens en vlak na de kuur. We gaan het merken, het zal best zwaar worden maar ik ben blij dat er iets gaat gebeuren. Lijdzaam afwachten totdat de kanker nog verder mijn lijf opvreet vind ik ook niet zo’n tof idee.

De laatste weken was ik er erg mee bezig, hoe ik het hier in huis gezellig kon houden voor mijn kinderen. Ik heb zelf maar al te goed als puber/jongvolwassene meegemaakt wat een stempel een ouder met kanker op de sfeer in huis kan drukken. Hoe verdrietig en verontrustend de laatste ontwikkelingen ook zijn, er is mij er alles aan gelegen dat kost wat het kost, mijn kinderen met plezier naar huis komen. Dat ze er ondanks alles, altijd een warm en gezellig nest zullen vinden.

Daarbij merk ik, dat het me moeite kost om fysiek bezig te blijven. Voor de Corona losbarstte, dwong ik mezelf alle boodschappen lopend te doen, om zodoende toch regelmatig buiten te komen en wat lichaamsbeweging te hebben. Maar sinds de boodschappen door de jongens gedaan worden, en ik tegelijkertijd met de nasleep van de longontsteking kampte, slonken mijn beenspieren zienderogen. Vooral mijn bovenbenen lijken wel lollystokjes. Ik moest laatst even hurken om de meterstand van het water af te lezen, en kwam niet meer zelfstandig omhoog.

Twee jaar geleden moesten wij onze 15 jaar oude labrador Midas laten inslapen. Sindsdien hield ik het in huis nemen van een nieuwe hond een beetje af. Man en kinderen wilden graag, maar ik was er nog niet aan toe. En ineens viel een paar weken geleden het kwartje: de jongens zouden dolblij zijn met een hond in huis, het zou een mooie afleiding van de sores zijn, en het zal voor mijzelf ook heel erg goed zijn om weer dagelijks een stuk te moeten wandelen.

Toen we serieus op zoek gingen naar, in eerste instantie, een volwassen adoptiehond, bleek dat heel Nederland en Duitsland daar momenteel mee bezig zijn. Wat er momenteel in dat genre nog te verkrijgen is, heeft heel veel gedragsproblemen, aangezien dit soort honden vooral uit Zuid-Europa komen en er thans geen aanvoer is door de Corona, en tegelijkertijd blijkt de vraag nu enorm te zijn.

Gelukkig hebben wij een zeer goede vriend in Krakau, Polen, waar we sowieso nog graag een weekend naar toe zouden rijden, hij woont met zijn gezin in een heerlijk groot vrijstaand huis tussen bossen en landerijen en heeft een fijne logeerkamer. Toen we de hondenwens lieten weten, kwam hij al snel op de proppen met een via-via adresje, een kleine fokker aan huis met een nestje Golden Retrievers.

Van 9 tot 12 juli rijden man en ik naar Polen om ons nieuwe gezinslid Blondie op te halen. Dat tripje past precies tussen al het chemo-gedoe en als ik te moe ben, kan ik mooi 1100 kilometer op de achterbank slapen. Ik kijk ernaar uit en de kinderen zijn door dolle. In de gezinsapp worden foto’s uitgewisseld en plannen gemaakt voor de uitlaat-diensten. Heerlijke afleiding voor het hele gezin, precies wat we zochten!