Onvrijwillig Ervaringsdeskundige

Soms voel ik me schuldig, dat ik zo open en gemakkelijk kan praten over wat deze ziekte met me deed en doet. Hoe ik alles vanuit mijn oogpunt heb ervaren en hoe de mensen om me heen ermee omgingen. Voor mij is borstkanker een "normaal" onderwerp geworden, omdat ik er zolang al (intensief) mee bezig ben. Als ik iemand vertel dat ik ziek ben geweest, bied ik altijd mijn excuses aan. Omdat ik het vaak zo abrupt en tussen neus en lippen door kan zeggen, alsof we het hebben over een verkoudheid. Terwijl het voor veel mensen nogal wat is om zoiets te horen te krijgen.

Het heeft me een ervaringsdeskundige gemaakt zonder dat ik daar interesse in had. Nu voelt het als iets waarmee ik anderen zou willen ondersteunen/helpen. Niet alleen om te vertellen hoe het was/is voor mij, maar om te laten zien dat er verschillende manieren en visies zijn van hoe je met zoiets om kunt gaan.

En nog belangrijker die onzichtbare connectie die er is, als je een lotgenoot ontmoet. De dingen die alleen te begrijpen zijn als je ze zelf ook hebt meegemaakt. Het gevecht met jezelf, je schuldig voelen, onbegrepen of eenzaam.

Soms is zelfs het begrip opbrengen voor anderen vermoeiend, natuurlijk weet je dat ze het goed bedoelen. Maar je mag af en toe best wel even klaar zijn, met het eeuwige "positief blijven he?!" of "je bent zo sterk". Dat je er moe van word, wilt niet zeggen dat je het niet op prijs stelt dat mensen je willen steunen. Dit is voor velen de enige manier die zij kunnen bedenken.

Want zeg nou zelf, zijn er juiste dingen die gezegd kunnen worden in zulke situaties?!