Het einde van mijn reis lijkt in zicht

De laatste tijd voelde ik me heel goed. Het enige lastige was dat mijn linkerbeen doof en gevoelloos werd. Af en toe voelde ik prikkelingen en begon mijn been ongecontroleerd te schudden. Meestal was dat na een paar minuten over. Een aantal keren viel ik bijna van de trap af of stond op de tenen van mijn dochter zonder dat ik het merkte. Toen de klachten aanhielden en erger werden, leek het me goed om het toch maar even te laten controleren. Eerst naar de huisarts. Een hernia of aanverwante ziektebeelden werden uitgesloten. Mogelijk zou het komen, doordat ik me nu beter voelde, waardoor ik minder cortisol aanmaakte en de stress zich nu in mijn been ophoopte. Behandeling door een manueel therapeut zou kunnen helpen. 

Afgelopen maandagmiddag, na aandringen van mijn man en een aantal vrienden, toch het AVL maar even gebeld. Mijn verhaal gedaan aan een assistent die beloofde het voor te leggen aan mijn behandelend arts. Dinsdagochtend stond mijn oncoloog op mijn voicemail. Ze vond het jammer dat ze mij niet te pakken kreeg, maar ze had geregeld dat ik woensdag bij een neuroloog terecht kon. 

Gisteren bij de neuroloog geweest. Eerst hebben we een gesprek gevoerd over mijn klachten en daarna een aantal testen gedaan. Daaruit bleek duidelijk dat de kracht in mijn linkerbeen en-arm een stuk minder groot is dan aan de rechterkant. Door de optelsom van de eerder aangegeven symptomen en deze conclusie acht zij de kans zeer groot dat ik uitzaaiingen in mijn hersenen heb. 

Eigenlijk was er geen plek op korte termijn voor een MRI, maar blijkbaar schat men mijn situatie dusdanig ernstig in dat ik vandaag deze scan heb en morgen al de uitslag. Alhoewel ik natuurlijk nog geen 100% zekerheid heb dat de neuroloog gelijk heeft met haar vermoeden, wijst alles in die richting. Ineens denk ik ook aan de hoofdpijnen die ik met enige regelmaat heb en dat ik vaak wazig zie. 

Het einde van mijn reis - de prognose bij hersenmetastases is uitermate slecht! - lijkt dus in zicht te zijn. 

Gek genoeg voel ik me meestal heel kalm. Wel word ik soms verdrietig door het verdriet van mijn geliefden. Voor hen vind ik het zo erg! En waar ik niet aan moet denken is het om onze dochter te vertellen wat er aan de hand is. Haar verdriet zal mijn allergrootste, bijna ondraaglijke pijn zijn! 

Natuurlijk doe ik er, als ik uitzaaiingen in mijn hersenen heb, er nog alles aan wat daar nog aan gedaan kan worden. Echter moet ik ook realistisch zijn en onder ogen zien dat de gemiddelde overlevingsduur dan slechts 3-5 maanden is. 

Ik weet niet waarom ik zo kalm ben. Berust ik in mijn situatie of ben ik nog verdoofd en komt de klap later? Ineens heb ik het gevoel dat ik heel veel haast moet maken met een aantal zaken. De belangrijkste daarvan is de Memory Box voor mijn dochter. Mooi en pijnlijk, Yin en Yang.