After-kanker bespiegelingen
Het is nu twee maanden na mijn laatste blog, ruim drie maanden na de operatie en tweeƫnhalve maand sinds ik weet dat ik kankervrij ben. De eerste tijd heb ik me vooral gericht op mijn fysieke toestand, ik moest nog behoorlijk herstellen van de operatie en ook de effecten van de bestraling was ik nog niet kwijt. Door sporten bij de fysio, wandelen en thuis oefeningen doen ging en gaat mijn kracht en conditie in een rechte lijn naar boven. Kijk, daar hou ik van, elke dag een vinkje zetten: loopband harder gezet en paar kilo zwaarder gedeadlift.
Dus gaat het goed, ik zeg, DUS gaat het goed. Hoe vaak en hard je het ook zegt, dat maakt het nog niet waar. Want ja, ik zie er goed uit, Hollands glorie is er niks bij. Ik trek weer een sprintje als het moet en til met gemak een kratje bier, of twee. Maar dan heb ik dat sprintje getrokken en dat bier gehaald en misschien heb ik ook de krant gelezen en de hond uitgelaten. Poehee, wat een dag, effe liggen hoor, mijn rust pakken, want straks moet ik nog koken. Vanavond maar weer vroeg naar bed, zoals gewoonlijk. Ik ben moe van het moe-zijn, het futloze gevoel, de grijze wolk in mijn hoofd, mijn grimmige gedachten.
Dus gaat het soms niet zo goed, dan vind ik mijn leven niet zo leuk en vraag ik me af of het nog wel leuk genoeg wordt. Ik mis mijn vanzelfsprekende blijheid en enthousiasme voor van alles, mijn optimisme en vertrouwen brokkelen af. Niet altijd, maar toch te vaak is mijn hoofd gehuld in een donkere wolk die me somber en passief maakt. Ik noem het mijn after-kanker-dip, maar vind zo langzamerhand dat ik wel genoeg gedipt heb. Want het kan nog veel erger, toch? Lees deze site er maar op na. Hoe kan ik iets posten na de hartverscheurende verhalen die ik hier lees. Hoe kan ik klagen als ook mijn privĆ©- en werkomgeving overspoeld lijkt met alvleesklierkanker, longkanker, Kahler, met bijbehorende slechte perspectieven. Dan snap ik dat ze tegen mij zeggen: āWat zul je dankbaar en blij zijn, je hebt het gehaald, je leeft nog! En kijk toch eens hoe goed je er uit gekomen bent! Je bent zoān bofkont, echt. Net als je man, ook darmkanker en ook al 3,5 jaar kankervrij. Jullie zijn echte geluksvogels, he. Jullie zullen wel extra genieten van het leven. Wat je niet doodmaakt, maakt je sterker, hoor, echt waar. Joh, die controles, tuurlijk blijft het weg, je bent toch hartstikke gezond nu? Je voelt je toch goed, toch? Heb je al gehoord van die-en-die, die heeft geen perspectief meer.ā
Zo goed bedoeld en het is waar. Toch doet het pijn, het voedt mijn overleversschuld (wat Carolina zo prachtig in haar blog heeft verwoord) en ik reageer dus meestal heel opgewekt. āJa, ik ben dolblij. Inderdaad, wat een geluk hebben wij. En wat een drama voor die-en-die.ā Maar in mijn reactie zit een valse toon, want ik voel me eigenlijk geen bofkont, in drie jaar tijd allebei kanker, dat is meer pech dan geluk, wat mij betreft. Tot nu toe zijn we kankervrij, maar nog niet controlevrij. Onze kans onder een auto te komen is toch echt vele malen kleiner dan dat Ć©Ć©n van ons toch uitzaaiingen blijkt te hebben. We hebben het leven behouden maar zijn een stuk levenslust verloren. Het stuk waar de dood zijn vingers op gelegd heeft. Dat stuk is zwart en wordt nooit meer wit. Mijn psycholoog zegt dat de meeste mensen als ze aan hun eigen dood denken een soort idee hebben dat je rond je 80ste in je slaap overlijdt. Ook al weet je met je verstand dat het ook anders kan, je voelt dat niet zo. Op het moment dat je kanker krijgt, hoe dat dan ook afloopt, is dat idee weg en komt nooit meer terug. Mijn hoofd dacht: wat een onzin, maar de brok in mijn keel vertelde de waarheid.
Daar heb ik mee te dealen en precies daar zit ik mezelf in de weg. Ik, dol op regie, op praktische oplossingen, op actie en even-huppetee-en-dan-weer-door. Vanaf de diagnose en door alle behandelingen heen werkte dat perfect, het ging niet over rozen maar mentaal marcheerde ik best lekker door. Nu werkt het minder goed, deze fase vraagt om reflectie, verwerken, accepteren, de tijd nemen, geduld hebben. Was ik er maar net zo goed in om het te doen als om het op te schrijven. Samen met mijn psycholoog probeer ik er beter in te worden, te oefenen en kleine stapjes te zetten. Zo heb ik nog maar onlangs voor het eerst mijn eigen blogs terug gelezen. Dat is slikken, jeetje, best heftig wat die vrouw heeft meegemaakt. Ja, zelfs mijn eigen blogs hou ik nog op afstand. De angst het binnen te laten komen is groot, alsof ik zou kunnen verdrinken, opgeslokt worden.
In mijn verlangen naar ānormaalā leven, afleiding en de hoop dat het dan vanzelf beter zal gaan ben ik weer aan het werk gegaan. Sinds eind juli, 2x per week, totaal zoān 5 uur. Daar komt nog 2,5 uur reistijd per keer bij. De eerste keren op het werk heb ik genoten, wat een feest om er weer te zijn, mee te praten, dingen te doen die ik leuk en belangrijk vind, te voelen dat ik gemist ben. Iedereen vraagt hoe het gaat en dan antwoord ik eerlijk dat ik het een lastige vraag vind want het gaat goed, maar ook niet, het gaat beter, maar zo simpel is het ook niet. Dat levert mooie gesprekken op, hoewel enkelen vooral uitstralen āje bent er weer, dus het gaat goedā.
Na een aantal weken, als de eerste euforie is verdwenen, valt het me steeds zwaarder. Het confronteert me met mijn weinige energie, mijn concentratie en geheugen zijn van het niveau fruitvlieg, waarbij ik de fruitvlieg niet te kort wil doen. Opbouwen, wat de bedrijfsarts sowieso al een slecht idee vond, zit er nog niet in. En daarmee een Ć©chte bijdrage leveren op het werk ook niet, het blijft wat therapeutisch aanrommelen en dat is slikken. Maar als ik eerlijk ben, de werkdagen kan ik weinig anders en de volgende dag galmt het nog na in mijn hoofd en lijf. Ook de dagen dat ik sport, de psycholoog spreek of naar het ziekenhuis moet, voelen als werkdagen, waarop voor weinig anders ruimte is.
De afgelopen twee weken waren we op vakantie, dit weekend komen we weer thuis. Het is een luie vakantie geworden, met weinig activiteiten. Ook hier weer de confrontatie: ook in een luie stoel, met prachtig uitzicht, lome dagen en lange nachten ben ik niet ineens uitgerust. Ook ben ik niet ineens levenslustig, enthousiast en blij. Het was wƩl een fijne vakantie, waarin ik mijn gedachten iets tot rust heb laten komen. Dat geeft me het gevoel dat er meer ruimte is, om meer in het nu te zijn, het verleden de plek te geven die het verdiend en de toekomst nog even te laten voor wat het is.
Hoewel.... komende week is de eerste controle. Maandag bloed prikken en dinsdag de uitslag. Ik zou willen dat ik dat kon laten voor wat het is. Mooi niet, dat is gewoon hƩƩl erg spannend en neemt logischerwijs veel ruimte in mijn hoofd in. Maar als het me gegeven is, komt die ruimte weer vrij en kan ik die gaan gebruiken om zo mijn after-kanker-dip om te buigen naar after-kanker-lƩven!
Miranda
58 reacties
Wat is normaal leven, geen probleem kind hebben, geen werkstress, geen financieele problemen, geen sociale afwijking,geen zwaarmoedige gedachten hebben. De impact van hebben gehad, chemo of operatie de angst voor verlies van jezelf of partner en de nawerking van het gebeuren. Blijf af en toe somber verdrietig of angstig het hoort erbij die vermoeidheid en de spanning, waar anderen een berg gaan beklimmen voor wat levenservaring kun jij zeggen die berg heb ik beklommen de top gehaald en weer veilig thuis. Je bent hoger dan de Himalaya geweest en het herstel zal ook wel iets langer duren.
Sterkte
Wat prachtig geschreven Ron. ā¤
Hele rake reactie Ron op een geweldig geschreven stuk van Miranda, beide top verwoord. šš¼
Ja, wat kan die Ron dat goed, hƩ. Ik hoop dat hij nog hƩƩl lang dit soort mooie reacties geeft.
Dank je Ron!
Heel mooi en eerlijk geschreven, Miranda.
Zo herkenbaar Miranda. Ik ben weliswaar iets verder, werk wat meer uren en mijn co generatie is dan best goed. Maar die vermoeidheid die elke keer weer de kop op steekt is slopend. Ik wil zo graag weer verder, iedereen zegt inderdaad dat ik er zo goed uitzie, maar het lichaam vertelt wat anders. Veel mensen begrijpen het niet.
Het is een lange weg die we moeten gaan. En het wordt nooit meer zoals het was.
Liefs, Karin
Ik had dit zelf kunnen schrijven, wat herken ik mijzelf in alles wat je schrijft. Alleen ben Ik nog niet aan het werk want dat trek ik echt niet. Wat is het moeilijk hĆØ? Ik kan alleen maar tegen je zeggen 'Luister naar je eigen lichaam en geef er maar aan toe want ertegen vechten kost nog meer energie'. En dan ga ik meteen proberen mijn eigen advies ook eens op te volgen š
Sterkte met alles
Ellen
Wat jij omschrijft is iets wat heel natuurlijk is. Het lichaam en je geest heeft een marathon achter de rug, nu lever je topsport. Als je aan de top staat ben je er niet. Elke dag weer moet je oefenen. Ook dit kost ontzettend veel kracht en doorzettingsvermogen.
Lieve Miranda, Niemand is meer hetzelfde als voor de diagnose. Niemand kan oordelen over jou gevecht. Alleen jij kan aangeven hoe het met je gaat. Doe het rustig aan. Gun jezelf de tijd tijd. De oude ik zul je niet worden want in je rugzakje zitten de jaren van ziek zijn van jou en je lief.
Laat de mensen maar denken en praten. Denk om jezelf.
Liefs Aliceā¤
Jeetje wat mooi en ontzettend herkenbaar geschreven! Ik ben ongeveer op hetzelfde punt als jij bent. Wat ik al zeg herken ontzettend veel. Bijvoorbeeld het altijd ontzettend blij reageren als mensen zeggen je hebt veel gelukt gehad toch?
Ik ben ook gelukkig (net als jij), maar niet onvoorwaardelijk in principe tot aan de volgende controle...
Groet,
John
Lieve Miranda,
Dank je wel voor dit ontzettend eerlijke en voor mij heel herkenbare verhaal. Heftig dat zowel je man als jij kanker hebben gehad. Als je door kanker getroffen wordt, is het volgens mij onbestaanbaar dat je leven ooit weer hetzelfde wordt als ervĆ³Ć³r. Dat kan niet. Ik hoop dat er mensen zijn die het tegendeel hebben ervaren, maar ik geloof er niet (meer) in. Als ik voor mezelf spreek, dan kan ik zeggen dat ik er in berust. Maar bij tijd en wijle laaien heel vervelende gevoelens, waaronder een naar de strot vliegende angst, op. So be it (sprak ze nuchter). De kunst is om met alle gevoelens die je er gratis en voor niks bij krijgt - de positieve maar vooral de negatieve - om te gaan. Om ze toe te staan, toe te laten. Accepteren dat er offdays zijn. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Er is geen pasklare handleiding voor. Hopelijk vind je met hulp van de psycholoog, hier een weg in. Jouw weg. Ik ga duimen voor een goede uitslag voor jou, komende dinsdag. En hopelijk krijgt je 'after-kanker-lĆ©ven' hierna een fikse boost!
Veel sterkte,
Carolina X
Prachtig, treffend verhaal. Ik heb geen goede raad, kan me alleen maar aansluiten bij de vele mooie reacties.
Heel veel sterkte vandaag en morgen, ik duim voor een goede uitslag! XXX
Zo herkenbaar... Lief zijn voor jezelf en geduld. Probeer ik ook. ;-)
Ik had 31 januari mijn laatste bestraling na het hele pakket van behandelingen gehad te hebben. Ik heb mezelf altijd als doel gehouden in maart mijn eerste uurtjes te werken. Iedereen zei dat dat enorm zou tegenvallen. Maar ik begon mijn eerste uren, weer terug in de zorg. Wat had ik de mensen gemist en wat geeft het een positieve energie. Maar ik werk late diensten en moet echt leren dat ik de volgende dag mag uitslapen en dat ik soms op de bank mag zitten en dat ik voor mijn werk niet het hele huishouden kan doen. Want anders wordt de vermoeidheid teveel. Maar heel langzaam leer ik dit.
Elk woord herken ik. Wat mooi geschreven. En wat ongelooflijk goed verwoord.
Eerste controle gehad?
Ik hoop dat t je rust geeft.
Xxxx
Ja, eerste controle (bloed CEA) was helemaal goed. Dat is fantastisch, natuurlijk en geeft weer zeker weer even rust.
Zo mooi geschreven.
Dankjewel
Zo herkenbaar. Ik ben nog niet zo veer. Wil zeggen ik ben niet kankervrij (longkanker met uitzaaiingen naar de liemphklieren). Op moment staat de kanker stil door chemotherapieen en diverse bestralingen. En toch ben ik nog steeds niet de zelfde. Leef nu tegen alle verwachtingen na 2 jaar nog steeds. Moet eigenlik blij zijn. Nu weer afwachten tot vrijdag volgende uitslag. Blijft aan de zenuwen trekken. En toch moet ik zeggen. Altijd proberen optimistisch te blijven. Anders red je het niet. Denk dat veel lotgenoten ook zo denken
Bedankt voor het lezen. Wens iedereen sterkte. Groetjes Sonja 64 jaar
Een mooi en goed verhaal. Allemaal begrijpelijk. Maar... die āmaarā gaat niet meer weg en zullen we met zān allen op de een of andere manier moeten verwerken en doorleven. Want doorleven moeten en willen we. Het is uiteindelijk ook de moeite waard. Wat in je hoofd zit kunnen mensen niet zien en is alleen van jou en niemand anders. Ja, ze bedoelen het allemaal goed. Ja.. maar toch.. Dit is niet bedoeld om je treurig of verdrietig te maken. Ik ben niet zo van de softe zaken en wil hiermee niemand beledigen, verre van.. Maar als je āhetā hebt gehad is de wereld anders geworden. Het is allemaal in de acceptatie, en de drie of zes maandelijkse controles. Deze week weer bloed gegeven voor de controle en volgende week telefonisch consult. Altijd weer wachten op dat telefoontje. De opluchting dat je weer drie of zes maanden door kunt met leven, en genieten.. Het zijn de momenten die ertoe doen.
Bang zullen we altijd wel veel of een beetje blijven. Het zij zo. Het is niet anders dus maar proberen een beetje vlij te zijn en te blijven. De dips horen er bij maar het slijt. Mooier kan ik het niet maken maar het is goed bedoeld en wel gemeend. Neem een of twee glazen wijn en proost of het leven en elkaar.
groet,
Julius
Zie de foto van het jaar en verwonder..
Wat een fantastische foto! Dank je voor het delen
Wat fijn zoals jij het opschrijft. Alleen de mensen die kanker hebben gehad of nog hebben(of zoals bij mij dat het weer ergens in de lymfklieren is teruggekomen)die voelen precies aan zoals jij het geschreven hebt. Ik ben niet piepjong meer maar ik vind het even nog steeds de moeite waard. Zes weken elke dag bestraald in Hoorn.Geweldige kinderen en schoondochter, die om beurten met mij mee zijn geweest naar Hoorn en daar fantastische mensen die voor de bestraling zorgen.Dus denk je toch wat zeur je eigenlijk? Maar er zijn mensen die dat begrijpen. Ik herken ook de reacties van, na de CT Scan met contrastvloeistof, als je dan hoort dat het geslonken is. Iedereen in hoera stemming. Zelf ben je dan een beetje stil en snapt dat ZIJ dat niet kunnen begrijpen, maar jullie wel.
Dank je.
Herkenbaar....
Ik heb in november mijn 2de controle, spannend. Ik blijf ook zo ontzettend moe(erg moe), concentratie en geheugen een probleem....
Maar je ziet er goed uit en probeer altijd te lachen, dus mensen zien niet hoe je je eigenlijk voelt. En dan krijg je idd opmerkingen, nog steeds thuis, geen werk, geef jezelf een schop onder je kont blablabla
Ik doe mijn best!
Lieve Ingrid. Dat is het juist. Er is van de buitenkant niets te zien. Ik doe ook altijd mijn best vrolijk over te komen. Lukt niet altijd. Iedereen zegt positief blijven. Was het maar zo makkelijk. Je gaat daarmee naar bed en je staat ermee op.
Zeg het maar gewoon en hou maar geen frontje op. Je wordt daar toch ongelukkiger van en waarom zou je in hemelsnaam een ander een āgoed gevoelā geven. Ze vragen toch hoe het met je gaat? Welnu, zeg het dan maar gewoon. Hoe het met me gaat, nou gisteren wel aardig maar vandaag niet, dank je. Misschien ben je wel verbaasd over de reacties en zijn ze, ook weer misschien, wel heel prettig en belangrijk. Diegene die hard wegrent en mompelend doorloopt heb je niks aan.
Morgen mijn halfjaarlijkse telefonisch consult met mijn behandelaar van het AVL over de uitslag bloedafname vorige week. Ik sta stijf van de zenuwen. Mijn vrouw ook.. Af en roe even over praten. Het helpt altijd wel weer. Een beetje, en we doen ons best. Vanochtend wel een glas champagne bij het ontbijt, dat dan weer wĆ©l! š
Heel veel sterkte, Jan, ik duim voor een goede uitslag. Van mij mag je na de uitslag nog wel een glaasje champagne. Want het leven vieren, dat moeten we er inhouden!
Uitslag was goed. Onmeetbare waarden. De champagne deed goed!š
Beste Miranda,
Heel goed geschreven ! En net zoals de anderen ;heel herkenbaar. We mogen boffen en blij zijn volgens vrienden en kennissen. Maar een mens kan niet de rest van zijn leven op en roze wolk zitten in ons geval.Voor mij is er een leven voor mijn ziekte en een leven na mijn ziekte.Maar:Herinner je gisteren,Droom van morgen.Maar leef vandaag.Daar probeer ik naar de leven.
Sterkte voor allen.
Zo herkenbaar, sinds bij mij in dec 2017 dikkedarm tumor is verwijderd voel ik mij ook anders.... kan niet blij zijn...i interesseer me niet zo in anderen... zie er goed uit, iedereen vindt dat ik mn leven zo op kan pakken, maar ik ben veranderd, wordt niet meer de oude,kan genieten van kleine dingen. As maandag controle echo bovenbuik, bloedprikken (CEA) en 7 okt de uitslag..spannende tijd. Voor mij is er ook een leven voor mijn ziekte en een leven erna....
Heel mooi geschreven. En heel herkenbaar.
Jeetje wat herkenbaar, ik ben (net als jouw man) genezen van darmkanker. Gelukkig heb ik al mijn energy terug.en ben ik nooit moe. zelf denk dat dit met mijn energy terapeute te van doen heeft, deze heeft me geweldig door de chemo heen geholpen, en wist zelfs het bekende chemo brein te beperken. blij blij zou je denken.
was dat laatste maar het geval het ontbreek me aan niks maar ik kan zo moeilijk van het leven genieten.heb daar diverse behandelingen voorgehad (ptst) maar wat omschrijf je het mooi Miep.
sterkte ieder.
Fr@nk
Ha Miranda,
Onderstaand filmpje is, denk ik ,heel herkenbaar voor je.
Filmpje staat in mijn blog 'Heleentje is ziek/het zwarte gat'
https://vimeo.com/309880326
Dank je wel, Heleen, het filmpje is heel herkenbaar. Ik moest er een beetje van huilen zelfs.
Lieve Miranda,
Beter worden is niet voor watjes! (mooi boek trouwens) Het moeilijke stuk begint, op een bepaalde manier, pas na de behandelingen, als je niet meer moedig de behandelingen kunt doorstaan met veel support. Dan is het enige wat op den duur echt werkt de acceptatie. Ik heb beetje makkelijk praten, want mijn laatste behandeling is al meer dan een jaar geleden (die kale foto van mij is best mooi, maar zeer over datum) Maar jij, zo kort geleden, en dan chemoradiatie, is superzware behandeling!
Gelukkig heeft er tegen mij niemand gezegd dat ik geluk had, want dan was ik wel beetje kribbig geworden hoor! Wij hebben geen geluk, wij hebben een beetje minder pech.....Wat ik je toe kan wensen, is dat je ruimte geeft aan het stuk wat het moeilijk heeft, ook in contact met anderen, dus niet meer blij lachen als ze dat zeggen, maar laten merken dat het niet meevalt. Dan blijven ze dat zien, en anders word je op den duur beetje eenzaam..... De reacties van anderen spiegelen, denk ik, tot op zekere hoogte je eigen proces. Maar ook dan helpt het juist jezelf, als je alle kanten van je genezingsproces eerlijk kan laten zien.
Zoals gezegd, misschien heb ik makkelijk praten. Pas sinds kort merk ik eigenlijk, dat het hele gebeuren iets minder mijn leven beheerst. En daar zijn vele uren huilen aan voorafgegaan hoor, en begeleidingen door diverse personen. Het is volkomen normaal, dat het rouwen om de ziekte minstens een jaar duurt. En dan blijft de onzekerheid nog veel langer natuurlijk.
Maar het heeft me zoveel goeds gebracht, om alles te mogen voelen van mezelf en om te mogen streven naar echte zelfacceptatie. In dat opzicht voel ik me nu dichter bij mezelf dan ooit en dat is pure winst. Als ik echt helemaal bang mag zijn, dan komt soms vanzelf erna een geluksgevoel naar boven. En als ik echt blij mag zijn dat ik (in ieder geval nu) nog mag leven, dan zie ik ook weer de zon achter de wolken. En dat wens ik jou, heel erg van harte, ook toe!.
Wat een mooie reactie, Saskia, dank je wel.
Over dat laten zien aan anderen, dat is me soms gewoon te vermoeiend. De allerdichtstbijzijnde dierbaren weten van de hoed en de rand, het is de ring daarbuiten die de ongelukkige opmerkingen maakt. En voordat je iets aan een ander kunt tonen, moet je het zelf geaccepteerd hebben. Nou, dat proces is nog gaande, werk in uitvoering, zeg maar. Gelukkig heb ik veel hulp, psychologe, oncologische fysio en lieve mensen om me heen.
Maar ik zou er wat voor over hebben om weer zoān heerlijk allesomvattend geluksgevoel te hebben zoals voorheen regelmatig gebeurde.
Daar moest ik dan weer een beetje om huilen, je laatste zin. De wens om dat allesomvattend geluksgevoel te hebben. De wens om onbevangen blij te zijn. Auw.
Sterkte š. Veel is zĆ³ herkenbaar!
Beste Miranda,
dank voor je herkenbare blog. Alles komt vast in normalere proporties. Het heeft tijd nodig. Ik vind dat Ron dat erg mooi heeft verwoord.
Bij mij werd de diagnose 3,5 jaar geleden gesteld en ben nu kankervrij. Althans er zitten geen kankercellen in mijn lijf. Kankervrij wil ik niet zeggen. Mijn leven wordt nog steeds beĆÆnvloed door deze ziekte. Al is het alleen maar omdat de onbevangenheid van gezond zijn een deuk heeft opgelopen, je wordt toch nog geconfronteerd door de controles, bij veel lichamelijke klachten denk ik āhet zal toch nietā, vriendschappen zijn veranderd, etc. Ik ben positief ingesteld, hou niet van mopperen, etc. Voor mij is er heel duidelijk een verschil van voor de diagnose kanker en na de diagnose kanker. Zoals ik hiervoor ook al las begrijpen bijna alleen kankerpatiĆ«nten dit. Zoals elke heftige ervaring in je leven begrijp je de impact pas echt wanneer het jezelf overkomt. Het heeft natuurlijk ook niet geholpen dat er vrijwel niet over het natraject na de diagnose kanker werd gesproken. En misschien was dat wel het geval maar heb ik, net als vele niet kankerpatiĆ«nten, dat niet willen zien. Nu ik deze ervaring heb probeer ik er een positieve wending aan te geven (let wel, ik had de ervaring liever niet gehad). Dit lukt me nog niet altijd maar het gaat steeds beter. Ik wens jou en je man dat ook toe. Sterkte
Lieve Miranda
Ik vind het heel begrijpelijk waar je doorheen gaat. Zelf zit ik er nog midden in de behandelingen. Eerst chemo, dan een enorme operatie, straks zes weken bestraling. Maar ik heb het "voordeel" dat ik al 37 ziek ben. Ik noem hetvoordeel omdat ik daardoor veel tijd heb gehad om me te beseffen dat ons leven erg onzeker is. Dat we onverwachts ziek kunnen worden en sterven. Heb me als het ware aangevriend met de dood.
En ik heb via verschillende therapie en meditatie technieken geleerd mijn gevoelens te herkennen, te omarmen, een plek te geven. Steeds weer opnieuw, iedere keer. En me door en door te beseffen dat ieder moment van mijn leven, mijn leven is. Dus niet te leven zo van, als ik dit of dat weer kan. Zoals werken, vakantie, sporten etc. Maar van het NU te genieten. Mij bewust te zijn van de vele dingen waar ik blij en dankbaar voor ben. Zoals mijn geweldige vrienden, mijn huisdieren, het feit dat ik goed verzorgd wordt, dat ik in Europa woon, dat mijn hart klopt, dat ik kan zien, dat ik jou kan schrijven, een dak boven mijn hoofd heb. De vogeltjes die ik sochtens hoor, de zonsondergang, de glimlach van iemand. Dat ik weer een dag leef.
Nieuw Herlaer et dat ik mijn pijn negeer, of de jouwe wil kleineren. Absoluut niet. Nee mijn pijn, verdriet, woede etc. Neem ik serieus, sta mezelf toe te huilen om hulp te vragen, het te bespreken. En ik heb mededogen met mezelf, als een moeder met een ziek kind zou hebben. Daardoor kan ik daarna weer ten volle genieten.
Ik heb een dagboek van Dingen die me vreugde brengen bij gehouwen van dingen waar ik dankbaar voor ben.
En ontspanning meditate of andere dingen waardoor je weer liefdevol Contact met je lichaam kan hebben.
Veel sterkte op jecweg
LieveMiranda,
Ook ik ben net klaar met de hele behandeling van hormoongevoelige borstkanker, 11 april mijn laatste bestraling gehad. Heel herkenbaar wat jij verteld. Ik viel ook in een "gat" snapte mijzelf soms niet meer, ook heel emotioneel geweest. Maar ik raad je aan om een oncologische revalidatie te volgen. Ik heb dit deze zomer gehad, en het heeft mij heel goed gedaan. De therapeuten kunnen je handvaten geven hoe om te gaan met je angsten, met je energie, met opmerkingen van andere mensen, met problemen waar je in het dagelijkse leven tegenaan loopt. Ook ben je dan onder behandeling van een maatschappelijk werkster. Dit doe je in groepsverband met mede-lotgenoten. Je gaat ook samen sporten en zwemmen om weer conditie op te bouwen. Dit was zo fijn om te doen. En je leert jezelf ook heel goed in deze nieuwe situatie kennen. In heb deze gevolgd bij t roessingh in Enschede. Ik kan het iedereen aanraden! Ik heb nu wel weer zin om de draad weer op te pakken. En natuurlijk ben ik ook nog wel met de verwerking bezig, maar kan er nu wel goed mee om gaan.
Succes en sterkte.
Karin.
Hoi Karin, dank je wel voor je reactie. Wat ik doe heeft wel wat weg van oncologische revalidatie. Ik ga naar een oncologisch psychologe en ik fitness bij de oncologisch fysiotherapeut, in een groepje. Dat helpt mij ook enorm, maar ik ben er gewoon nog niet. En vooral tegen de vermoeidheid lijkt bijna geen kruid gewassen. In december heb ik weer controle, waaronder Lastmeter bij de coloncare. Als het dan niet beter is ga ik zeker uitzoeken of de revalidatie nog wat extra kan bijdragen.
Wat fijn dat jij er weer zin in hebt, dat hoop ik ook gauw weer te hebben.
Miranda
Dag Karin,
Sluit me helemaal bij je aan, zo herkenbaar voor mij en de oncologische revalidatie heeft mij ook HEEL goed gedaan, raad ik ook iedereen aan!!
Groetjes Riekie
Hoi Lotgenoten,
Ik vind het ook heel herkenbaar, heb 2 x kanker gehad (borstkanker/amputatie en slokdarmkanker/buismaag) en naar omstandigheden gaat het redelijk goed. Maar ik vind het altijd moeilijk als de mensen zeggen: Je ziet er goed uit en Wat heb jij geluk gehad zeg en wat zal jij blij zijn nu. Dan denk ik MOET ik BLIJ zijn dat ik dit gehad heb, nee daar ben ik niet blij mee!! Soms zeg ik dan Als de binnenkant net zo goed is als de buitenkant zou ik misschien blij kunnen zijn. Ik ben best wel positief ingesteld al zeg ik het zelf, maar het onbezorgde is toch voorbij, je staat anders in het leven, maar ik ben er nog en kan wel weer genieten van dingen!! Ik heb een dagboek bij gehouden en er een beknopt boekje van gemaakt, de mensen die ECHT belangstelling tonen laat ik het weleens lezen, van veel mensen denk ik och je weet niet beter, merk je wel als je het zelfs eens mee moet maken. Allen heel veel sterkte, beterschap en geluk gewenst.
Er is een leven VOOR de kanker en er is een leven NA de kanker. Groetjes Riekie
En voor steeds meer mensen is er een leven MET kanker.
blijf vooral in je zelf geloven en VERTROUWEN...
Kan me eigenlijk alleen maar bij bovenstaande aansluiten zo mooi verwoord allemaal, en zo waar
Beste Miranda,
Wat je doormaakt is heel herkenbaar en knap verwoord. Het is het beeld dat ook ik heb overgehouden: na de onverwachte explosie in je leven zijn de brokken opgeraapt en is het plaatje weer compleet, maar de barsten blijven zichtbaar. De kater die je ervan hebt is dat āde jusā er af is en alles nooit meer wordt zoals het was. En dan is er nog voorlopig de schaduw In de vorm van een onzekere toekomst.
Blijft lastig om mee te dealen en je moet er zelf je weg in zien te vinden. Geef jezelf daarvoor de tijd en de ruimte.
Sterkte,
Dickje (Hanneke)
Mooi gezegd, Hanneke. Inderdaad, brokken, barsten en te weinig jus. Terwijl ik het graag een beetje smeuĆÆg heb...
Miranda
Lieve Miranda,
Het is soms een gevecht je gedachten op een rijtje te zetten, dat zal iedereen hier herkennen. Zelf heb ik deze zomer de dood een aantal keren in de ogen gekeken ik ben heel erg diep gegaan en de gedachten "nu ben je er geweest Frank" zijn een paar keer naar boven gekomen.
Posistief blijven Miranda, het leven gaat verder en het verleden is voorbij, probeer te genieten van de mooie momenten, ik lees dat je deze beleefd maar geniet er ook van. Maak plezier met je goede vrienden!
Forceer jezelf niet, ik heb dat ook gedaan en betaalde de rekening met oververmoeidheid.
Ik kan je vertellen dat ik blij ben dat ik er nog ben, bij mijn vrouw en vrienden en honden en werk elke dag een beetje aan mezelf, niet geforceerd maar op de manier die ik aankan. Wat ik vandaag niet kan probeer ik morgen wel weer.
Positief blijven Miranda, loslaten.
Groetjes Frank
Och lieve Miep/ Miranda...
Fruitvlieg! Herken het! Ben nog dikwijls zombie zombie en ook ik leef nog. Het onbevangene is weg. De kanker was in 2015, maar daarna mijn lief met herseninfarct en ik vlak daarna ook kantje boord.
Toch ga ik wel vooruit, maar ik merk dat ik echt niet de oude word. Wel een nieuwere versie. Van een prachtvrouw die gewoon snel gewoon moe is. Pfff.
Je hebt leuk geschreven. Ik zend je een knuffel!
Aurinka
Een nieuwe versie...van jezelf...dat klinkt eigenlijk heel logisch