De laatste update voor pap

Beste lezers,

Ten eerste bedankt dat jullie door de jaren heen pap zijn blog hebben gelezen, en hebben gereageerd. Het doet ons goed dat pap zijn verhaal hier met lotgenoten heeft kunnen delen. We hopen dat zijn updates jullie ook wat hebben opgebracht. Wij zijn erg dankbaar dat we de berichten kunnen teruglezen.

Pap heeft voor het laatst in januari een update geplaatst, waarin hij aangaf dat het wat beter ging, en dat hij hoopte dat het nog lang goed mocht gaan. Helaas begonnen we vanaf eind februari de effecten van de tumor in zijn hoofd steeds meer te merken. Hij had vaker last van black-outs, werd vaker verward en kon steeds regelmatiger niet meer goed uit zijn woorden komen, waardoor communiceren steeds lastiger werd. Ook zijn interesses werden minder. Zijn liefde voor muziek, lezen en schilderen was nauwelijks nog aanwezig. Waar de radio eerst altijd aanstond, stond ie nu uit. 

Op 1e paasdag heeft pap een insult gehad, waardoor hij in het ziekenhuis is beland. Hier werd hij ook verzorgd omdat het thuis helaas niet meer mogelijk was. Pap heeft altijd aangegeven in gesprekken met de euthanasie arts, dat waaneer hij zichzelf niet meer kan redden, of als de persoonlijkheid veranderd, het goed geweest is, en er een einde aan mag komen. Dit was voor ons ook de reden om de arts langs te laten komen in het ziekenhuis voor een gesprek. In het gesprek heeft pap zelf kunnen aangeven dat hij euthanasie wilden. Na 2 weken in het ziekenhuis is hij naar een hospice verplaatst, waar hij zich gelukkig snel op zijn plek voelde. Hij werd hier omringt in rust en natuur, waar hij altijd zo van hield. 

Na ongeveer 1 week in het hospice volgde er een volgend gesprek met de euthanasie arts. Pap gaf hier weer aan dat hij het goed vond geweest. Dit was duidelijk genoeg voor de arts en voor ons (maar natuurlijk niet makkelijk), waarna we een datum plande: 15 mei. Op 15 mei heeft hij alle zeilen bij gezet om zo helder mogelijk te zijn, en de dood waardig te begroeten. We hebben met open mond mogen zien hoe rustig en positief pap was op die ochtend. Hij heeft tot op het einde gestreden.

In zijn eerste blog schreef pap, dat "Als je geboren bent dan is de volgende absolute zekerheid dat je ook een keer zult overlijden. En of je nu rustig en gelaten bent of met je kop tegen de muur gaat slaan het helpt toch niet om je leven te verlengen. Dan maar beter genieten van iedere dag die je nog gegeven is. Ik geloof overigens ook niet dat het na het sterven echt voorbij is: je kunt hoogstens zeggen 'ik weet het niet'.".

Pap heeft zolang het kon genoten van elke dag. Op het einde was hij nieuwsgierig naar wat er na de dood zou komen. We hopen dat dit beloond is geworden en hij nu op een mooie plekje is terecht gekomen.

Wij zullen hem heel erg missen, de leegte die er nu heerst is niet te verwoorden.

Als laatst willen wij jullie heel veel sterkte wensen met jullie eigen strijd.

Groeten,

Irene en Rob
Kinderen van Hans