Ik heb een man
Ik heb een man, hij is alles wat ik wel en niet wil, maar wat ik nodig heb. Hij is mijn anker en mijn troost, mijn dansje in de ochtend en giechel buien in de avond. Hij is ook mijn spiegel en ik die van hem, wij zijn gelijken van elkaar, maar ook tegenpolen. Wij zijn verschillend maar toch hetzelfde, zoals yin en yan, hebben mijn liefde en ik elkaar nodig, wij horen bij elkaar.
Ik heb ook kanker, mijn liefde en ik kunnen daar niet zo goed over praten. Hij steunt mij door dik en dun, maar verschillen over visie kunnen we als geen ander. Daarom hebben we nu wapenstilstand, hij mag mij steunen, maar geen commentaar leveren. Over hoe ik moet behandelen en leven.
Want ik heb kanker en niet wij, zoals wij zo vaak horen. Hij heeft mij! En ik ben ik! Niet kanker..
Ik ben van alles in één! Lief en gemeen, schattig en kattig, een beetje boos en dan weer broos, ik ben wijs en eigenwijs, koppig en ongeduldig, passievol en liefdevol, een gever en zeker geen nemer. Ik weet wat ik wil en wijk niet van mijn pad. Met mij zet je zoden aan de dijk als een vastgeroest anker. Ik ben al deze dingen, maar zeker geen kanker.
Want ik heb kanker en niet wij, mijn liefde heeft geen kanker, hij heeft mij!!
Hij.. Hij heeft wel de angst om mij te verliezen, ik heb zijn goede bedoelingen in de smiezen.
Zijn angsten uit hij in overbezorgdheid, hij is mijn beschermer, voor mij tot alles bereid.
Maar mijn liefje heeft geen kanker en ik wel, hij heeft wel de zorgen, meer dan ik er nu vertel. Dus.. Hebben wij kanker, er staat wel maar één leven op het spel...
Xoxo, H.
13 reacties
Beste Hannah,
Mijn complimenten voor je blog! Je schrijft op een boeiende manier. En de foto spreekt boekdelen. De liefde die je man voor jou voelt komt duidelijk over.
Sterkte en volg vooral je eigen intuïtie! Ook ik heb in het begin veel kritische vragen gekregen van mijn omgeving. Inmiddels denken ze dat ik goede keuzes heb gemaakt.
Warme groet,
Jessica
Lieve Jessica,
Dank voor je lieve woorden! Zijn liefde is diep! Zoals hem ken ik geen ander ♥️. Ik volg inderdaad mijn intuïtie en hoop net zoals jij over een tijd te mogen zeggen dat ik de goede keuzes heb gemaakt! 🙏
X Hannah
Beste Hannah,
Je schrijft:” ik heb kanker en hij niet. We hebben niet samen kanker maar ik heb kanker”.
Hoewel ik je begrijp roept dit bij mij weerstand op.
Inderdaad, Helga heeft kanker. Maar......ik ook! Ik ben te verweven met haar om elkaar los te zien. Mijn identiteit heeft zich gevormd door haar nabijheid.
Als Helga controles heeft, en dat is regelmatig het geval, gaan we samen. Zij heeft haar vragen maar ik ook. Ik neem en eis die ruimte ook op. Samen geven we een goede indicatie hoe het met Helga gaat.
Maar wel samen.......
Mocht Helga ooit keuzes maken die ik niet zie zitten dan zullen we een stevig robbertje vechten.
En daarna weet ik..........ik moet haar loslaten.
Dat moment verscheurt.....,
Ja, ik begrijp het hélémaal Paul. Dat is de wrijving die ik ook ervaarde. Toen ik de diagnose kreeg werd er door íedereen gezegd jullie hebben kanker. Dat deed mij pijn, ik ervaarde egoistisch genoeg alleen de nadelen voor mij. Ik krijg kanker, ik draag de fysieke pijn, chemo, de medicatie, ik moet bij elke hap door mn mond bedenken of ik voor de gezonde keuzes ga of af en toe ook voor wat lekkers, etc en hij hoeft dat niet.. De eenzaamheid van dit alleen moeten dragen, ondanks alle liefde en support om je heen. Sandra2 beschrijft dat gevoel prachtig in een van haar blogs.
Toch concludeerde ik, wat jij benoemt, die verwevenheid met elkaar, zijn zorgen en zijn pijnen, en daarom tóch hebben wij kanker is mijn conclusie en niet alleen ik, en tóch heb ik mijn eigenwijze noot behouden dat wel maar 1 leven op het spel staat de mijne. Dat is omdat ik gewoon zo heerlijk koppig kan zijn ;)
Mijn lief die heeft mij, en dat is hoe ik wil dat hij het ziet. Niet kanker. Dat gun ik hem niet.
Dank voor je reactie Paul! Het zet altijd dingen in perspectief!
Ik huil nu hè Paul....... zó mooi verwoordt!
En zo herkenbaar, maar ja, voor mij dan omgekeerd, want ik heb de kanker en Ruud is 'jij'.....
♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️
Lieve Hannah,
Wat een beauty van een foto van jullie! Zoveel liefde herkenbaar in één plaatje! Prachtig en ook herkenbaar als ik door onze fotoboeken blader......
Jouw woorden zijn als mijn woorden. Jouw gevoel is als mijn gevoel. Maar toch.... Mijn dierbare wederhelft heeft óók kanker... Een heel andere kanker dan ik, maar net zo pijnlijk, ondraagzaam, onzeker, beangstigend, frustrerend, wreed en ongenaakbaar. Het lot van de naaste die ernaast staat. Letterlijk. En niets kan doen dan er zijn. Zijn eigen pijn en verdriet staat op een tweede plaats, want alleen het mijne telt. Zowel voor hem als voor vele anderen; want er zijn slechts weinigen die eraan denken hoe zwaar dit traject voor hém is. Een paar; waaronder ik zelf. Zo houden we elkaar in evenwicht en regel ik 'back-up' voor hem.
Hij zijn vragen, ideeën, wat al niet meer en dat mag. Toch zijn en blijven het mijn beslissingen.... hoe egoïstisch dat ook lijkt. Leek, want voor mij/ons is het al wat langer geleden. Maar jouw woorden laten me weer voelen en ervaren hoe het was...
Dank voor je woorden!
Liefs Hebe
Is duidelijk herken baar willen zorgen voor de zieke en hem of haar niet willen verleizen
Absoluut, ook wil ik dat blijven doen voor hem! Mijn ziek zijn, sluit zijn behoeftes niet uit. 🙏
Ik kan jou gevoel wel heel erg goed voelen. Ook ik heb dat. Mijn leven en dat van ons draait om de kanker. Buiten dat genieten we van alles om ons heen en doen heel veel samen. Hij is bang heel bang om mij te verliezen een leven zonder mij ziet hij niet zitten. We zijn na 35 jaar samen zo met elkaar vergroeid dat we aan een half woord genoeg hebben. Mijn pijn, mijn behandelingen alles gaat hem aan het hart. Ik zie zijn zorgen en zijn verdriet. Maar de kanker heeft hij niet, die draag ik. Ik ben ook de sterkste van ons 2 ik kan het aan. Maar moet het wel alleen ondergaan.
Liefs Alice😘❤
Wat mooi Alice, ik wens vurig dat wij de 35 jaar samen ook zullen behalen en net zoals jullie aan een half woord genoeg zullen hebben. Wij kennen elkaar op 7 oktober pas 1 jaar en er is al zo veel gebeurd in dat jaar. Een gezin vormen samen met zijn ex vrouw en hun dochters, corona en een huwelijk en het krijgen van kanker. We zijn gezegend, ons modern gezinnetje zoals zijn ex vrouw én mijn vriendinnetje ons noemt zijn mijn ankers, zij houden mij op de been. We hebben elkaar ♥️.
Hou vast aan dat gevoel, het is theoretisch mogelijk. Ik hoop dat jullie nog lang van elkaar kunnen en mogen genieten.
Heel veel sterkte, kracht en geluk.
Liefs Alice❤😘
Oke, nu zit ik echt te huilen. Wat schrijf je mooi. Zo herkenbaar dit stuk, ik heb ook een keer iets in die trant geschreven. Niet zozeer direct gericht tot mijn man, maar dat je 'kanker samen hebt', met je familie. Tja, natuurlijk heeft het vreselijk veel invloed op je naasten. Maar je temidden van die naasten eenzaam voelen en het besef dat jíj degene bent die alles ondergaat, dat herken ik wel.
En ook zo kort pas bij elkaar...mijn man en ik kenden elkaar ook nog maar net iets langer dan een jaar toen ik de eerste diagnose kreeg. Inmiddels dus een paar jaar verder waarin ook veel gebeurd is. We kennen elkaar nog steeds relatief kort, maar zeggen vaak dat we samen al bijna een heel leven achter de rug hebben. Je leert elkaar nog beter kennen in sneltreinvaart. Ik had het liever anders gehad, maar door dit alles weet ik wel heel zeker dat onze liefde niet kapot te krijgen is.