Het is geen strijd

Je bent zo sterk zeggen ze..
Dit zul je overwinnen..
Dit wordt de zwaarste strijd van je leven..
Je bent een vechter, krachtig, powerwoman..
Ik hoor het allemaal voorbij komen..

Maar.. Zo voelt het helemaal niet.
Het is geen strijd, die ik kan overwinnen, waar ik tegen kan vechten en mij krachtig in kan opstellen. Dat impliceert dat ik zelf bijdraag aan mijn overleving of dood.

Het is kanker. Een foutje gemaakt in mijn lichaam. Eerst ging het fout bij het delen van de cellen, toen ging het weer fout, omdat mijn lichaam deze niet op kon ruimen. Die "strijd" was dus al verloren.. Maar niet door mij.. Wel door mijn biologie.

En nu, nu vecht ik niet voor mijn leven. Dat doen de artsen. Met de beste kennis die zij hebben, discussieren zij over en weer welk traject het beste zou zijn voor mij. En ik? Ik kan onderzoeken, mij kritisch opstellen, vragen stellen en mee beslissen en dan..

Dan is het een kwestie van alles over mij heen laten komen en alle behandelingen ontvangen, met open armen het liefst. Het is voor mij juist de kunst om niet te vechten tegen het gevoel. Het gevoel dat ik gif in mijn lichaam stop, dat ik door wil gaan terwijl ik moet rusten, dat ik wil spelen met de kinderen terwijl ik moet slapen, dat ik zelf mijn eten wil koken, boodschappen wil doen en met mijn lief gezin op pad wil gaan overal heen. Op avontuur.

Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang de chemo in mijn lijf en kan alleen hopen en wachten dat het zijn werk zal doen, zoals de wijze mannen ooit bedacht hebben dat dit voor mensen zoals ik de beste overlevingskansen zal geven.

Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang het gevoel dat mijn lichaam voor goed zal veranderen op 32 jarige leeftijd, dat ik geen biologische kinderen op deze wereld kan brengen met mijn logisch verstand, maar met een zwaar hart en dat ik voor altijd een onzekere toekomst tegemoet ga.

Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang het besef dat ook wanneer ik mijn werk goed doe door alle behandelingen goed te doorstaan, goed te eten en te leven, blijven bewegen en positief te zijn, dat ik gewoon heus nog steeds niet 100% zal herstellen of nog erger dat ik kan komen te overlijden..

Niet vechten! Maar ontvangen, ik ontvang de verantwoordelijkheid voor mijn daden. Ik ben mij ervan bewust dat ik mijn biologie een handje op weg kan helpen. Ik ontvang ook de boodschap, dat soms bij gevallen zoals bij mij, mijn biologische opmaak en mijn genen die ik heb geƫrfd zorg hebben gedragen voor een risicoprofiel waar ik niet tegen kan vechten, maar ontvangen dat het is wat het is!

Dit is geen strijd, want ik ben geen verliezer, als het niet goed af zou lopen.. Dan heb ik nog steeds gewoon mijn werk goed gedaan. Het is pure biologie, dat is wat het is. De medicijnen werken wel of ze werken niet. Kanker zal mijn lichaam wel verlaten of niet. Kanker zal terug komen of weg blijven. Maar ik doe altijd wat ik moet doen om mijzelf de beste kansen te bieden. Het is geen strijd, dus noem mij geen strijder, want daarmee zeg jij dat ik ook kan verliezen.. 

Maar ik laat het ze zeggen, want tegen al deze welgemeende bedoelingen kan ik nĆŗ even niet vechten.. ;)

Xoxo
H.

88 reacties

Ik heb tranen Johenneke, dank je wel voor het delen! Dank je wel voor de mooie wensen, ik wens jou al dat en nog veel mooiers toe, dat je treinreis ook bij iedere hartewens een stationstop maakt. 

Laatst bewerkt: 16/09/2020 - 19:55

Dank je wel Karin! ā™„ļø ik ben dankbaar dat we elkaar hebben om onszelf in te herkennen. De kracht van het collectief is groter dan van de individu. 

Laatst bewerkt: 16/09/2020 - 19:50

Prachtig geschreven ... je haalt me de woorden uit de mond , zo voelt het voor mij ook. 

Laatst bewerkt: 16/09/2020 - 18:52

Ik ben dankbaar dat dit herkenning oproept bij anderen. Dat doet het lezen van andere blogs ook. Het lijkt bijna alsof niemand behalve lotgenoten elkaar echt begrijpen en aanvoelen. Ik worstel er nog steeds mee om mijn directe omgeving uit te leggen hoe ik mij voel en al helemaal om mij begrepen te voelen. Heb het voor nu maar naast me neergelegd om dat nog te proberen. 

Laatst bewerkt: 16/09/2020 - 19:32

Heel kort. Mss haal je energie uit het bedankje van mij. Zo mooi en duidelijk beschreven, dat het mij energie geeft om vooral door te gaan en te ondergaan. Ik vind het af en toe wel meer dan alleen maar te ondergaan. Daar zoek ik nog het juiste woord voor. Ik zeg elke keer...ik ga ervoor! Dank je en SUCCES!

Laatst bewerkt: 16/09/2020 - 19:12

ā™„ļøšŸ™ Graag gedaan en JIJ bedankt lieve Bart! Het is af en toe van alles! Een achtbaan vooral en welke woorden we er ook voor vinden het gaat erom wat we VOELEN. En dat gevoel is ALTIJD oke! 

Laatst bewerkt: 16/09/2020 - 19:29

Mooi geschreven ! Ik voel met je mee .

verdrietig dat zoveel mensen worden getroffen door deze rot ziekte.zou fijn zijn als ernaar een vaccin voor wordt uitgevonden !

graag voor het eind van het jaar ,dan hebben wij er allemaal nog iets aan !

vee sterkte  en liefs van mij ā¤ļøā¤ļøā¤ļø

Laatst bewerkt: 16/09/2020 - 23:30

Dank je wel Piepertje!! Voor u zo ook al het goede toegewenst dat iedere hartewens mag uitkomen! ā™„ļøšŸ™

Laatst bewerkt: 19/09/2020 - 05:28

Zo waar gesproken! Ik vindt het ook oneerlijk. Het is geen strijd geen wedstrijd. Ik kan niet winnen. Je krijgt wat je aankan. Helemaal niet waar. Je hebt gewoon geen keus. Het is inderdaad biologie.

Ik wens je wel veel kracht om te kunnen doorstaan wat op je pad komt.

Groetjes Tamara

Laatst bewerkt: 17/09/2020 - 10:59

Dank je wel Tamara, kracht is inderdaad wat ik nodig, kracht is wat mijn omgeving ook van mij verwacht en toejuicht. Verbinding is wat ik zoek kwam in vandaag achter, het samen delen van kwetsbaarheid, ook dat mag er zijn, dat voelt minder alleen! ā™„ļøšŸ™

Laatst bewerkt: 19/09/2020 - 05:30

Lieve Hannah,

Wat heb je dit treffend verwoord. Niet vechten maar ontvangen.
Het heeft me diep geraakt omdat het precies aangeeft zoals het is. Dank daarvoor en onwijs veel meer ā€˜ontvangvermogenā€™ gewenst op de rest van deze ongevraagde reis. 
 

Liefs, Yvonne 

Laatst bewerkt: 17/09/2020 - 13:05

Dank je wel Yvonne! Ik wens het ons allen en nog veel meer! ā™„ļøšŸ™

Laatst bewerkt: 19/09/2020 - 05:31

bedankt voor je wijsheid!! helemaal waar never quit fighting hoe het leven ook loopt helaas hebben we niks te zeggen als we deze stomme ziekte hebben....

 #staystrong

groetjes skippybal

Laatst bewerkt: 17/09/2020 - 21:15

Beste Hannah

Uit mijn hart gegrepen je verhaal. Ik kan mij er zelfs af en toe boos om maken als mensen het over een gevecht hebben. Ik proef dan een beetje dat als je de strijd verliest, je waarschijnlijk niet hard genoeg gestreden hebt. En een slechte afloop dan je eigen schuld kan zijn. De kunst is naar mijn idee positief te blijven en alleen met positieve mensen om te gaan, leuke dingen te blijven doen en vreugde te blijven beleven. En als dat af en toe niet lukt, sterkte en wijsheid.

Groet, John 

Laatst bewerkt: 17/09/2020 - 22:43

"Vreugde te blijven beleven" mijn streven!!! Dank voor je mooie woorden JohnšŸ™ā™„ļø

Laatst bewerkt: 19/09/2020 - 05:25
20 september 2020 om 18.10

Complimenten, heel goed over nagedacht emotioneel en rationeel.

 

Laatst bewerkt: 20/09/2020 - 18:10

Lieve Hanna,  ik ben het zo verschrikkelijk hartgrondig eens

met jouw mooie woorden.  Heel veel kracht en sterkte, liefs Hermy

 

Laatst bewerkt: 21/09/2020 - 10:34

Ik geloof ook niet in winnen of verliezen van kanker, maar de dagelijkse omgang ermee kan ik wel eens ervaren als een strijd. Ik citeer graag Marc de Hond (zo ongeveer): 'je kĆŗnt niet verliezen van kanker, want als jij dood gaat is je kanker ook dood. Dus op mijn rouwkaart komt: Marc de Hond speelde glorieus gelijk tegen kanker. Ik wil niemand ooit horen zeggen dat ik verloren heb.'

Dat vond ik zo mooi en grappig tegelijk dat ik die erin heb gehouden. 

Jouw uitleg over het foutje in je biologie vind ik ook erg mooi. Ik kan nog wel eens worstelen met een belachelijk soort schuldgevoel, omdat ik die kanker heb en mijn naasten daar ook last van hebben. Misplaatst en onzinnig, dat weet ik. Om er vanuit jouw standpunt naar te kijken helpt weer een beetje om het anders te zien.

En verder  (ja sorry, kom ik weer met m'n boekjes. Ik lees van alles om een soort houvast te hebben. Van sommige dingen word ik misschien iets te enthousiast en die wil ik dan weer delen šŸ™ˆ) heb ik wel wat aan de Simonton visualisatie methode: ik zie de zakjes immuuntherapie niet meer als gif, maar als een fijn watertje wat die kankercellen wegspoelt en mijn lijf weer schoonmaakt. Het slaat misschien nergens op, maar verdomd; ik ga met minder tegenzin naar het ziekenhuis. Ik heb er al vaker over gelezen hier op kanker.nl, maar weet even niet meer waar.

Waar ik benieuwd naar ben: is tegen jou gezegd dat kinderen krijgen er niet meer in zit?

Liefs Sandra

Laatst bewerkt: 22/09/2020 - 11:41

Al die boekjes vind ik helemaal niet erg hoor Sandra! Graag zelfs en ik geniet van je reacties en ik heb er wat aan! 

Wat betreft onze kinderwens, ik had dan een spoed ivf traject in moeten gaan en de tijd drong, de aanloop naar mijn behandeling verliep (niet verwijtbaar) anders dan "normaal". Bovendien, na heel wat soul searching hebben mijn man en ik besloten dat de verhoogde risico's dat een ivf traject en een eventueel zwangerschap met zich mee brengen (ik score 100% ER en PR positief) niet opwegen tegen onze kinderwens. Hij heeft 2 biologische kinderen uit een eerder huwelijk en ik heb ze net zo lief als mijn eigen. Zwanger raken zou in het meest gewenste scenario voor mij pas over 5 a 7 jaar kunnen wanneer ik een beetje uit de gevaren zone ben en mijn hormonen geen bedreiging meer voor mij zijn en zelfs dan niet geheel risicoloos. Het zou weer alle hormonen door mn lijf laten gieren, laat dat net zijn waar mijn biologie niet zo van houdt. Dus we hebben onze wens geparkeerd en leren accepteren dat dit voor ons als de beste keuze voelt. Ook al pijnigt het af en toe nog wel. Een maand voor de diagnose hadden we besloten te gaan voor een kind samen en toen stond de wereld even op z'n kop.. Het is weer even anders denken. 

Liefs, H.

Laatst bewerkt: 23/09/2020 - 07:05

Jeetje, een maand ervoor besloten wel samen voor een kindje te gaan en dan zo snel door de omstandigheden anders moeten beslissen. Logisch dat dat pijnigt! Ook al is het misschien de juiste beslissing, je hebt hem verstandelijk moeten maken ipv met je hart.

Ik prijs mezelf vreselijk gelukkig met mijn zoontje. Heel bijzonder dat hij er precies tussendoor gekomen is: 6 maanden na laatste chemo (waarvan ik onvruchtbaar had kunnen zijn, ik had niet echt tijd om eicellen in te vriezen) zwanger en 2 maanden na bevalling uitzaaiingen. Meer kinderen zit er niet in. Ik weet dat dat ook echt niet kan en ik ben zo blij dat ik 1 kindje heb.  Zeker als ik dan jou verhaal ook lees... Maar toch, afscheid nemen van het beeld van een groot gezin gaat met vallen en opstaan. Omdat het een verstandelijke beslissing is, gedwongen door de omstandigheden. 

Laatst bewerkt: 24/09/2020 - 07:29

Ja, precies Sandra. Wat ben ik vreselijk blij voor jou dat jij jouw zoontje hebt mogen krijgen! Heel soms, droom ik van net zo een wondertje en dan neem mijn ratio het over en die zegt nee Hannah wens dat niet, want ...

Laatst bewerkt: 24/09/2020 - 11:00

Prachtig geschreven Hannah!

Voor heel veel mensen herkenbaar. Ook voor mij.

Ondergaan, dat is wat we doen.                                                                                                                      

X Lenneke

Laatst bewerkt: 24/09/2020 - 15:44

Dag Hannah,

Zo de spijker op zijn kop zoals jij het hebt opgeschreven. Inderdaad Kanker is biologie. Zoals jij getriggerd wordt door mensen die het over strijden en strijder hebben. Had ik dat met positief zijn. Veel mensen hadden het over het feit dat ik zo positief ben. En trokken daar ook nog eens conclusies uit dat dat iets richting kanker doet. Ik ben het daar niet mee eens. Net zoals jij zegt die kankercellen die kijken niet of je positief of negatief ben ingesteld. Die delen of die delen niet. En inderdaad je moet geluk hebben dat de verschillende behandelingen aanslaan.

Iemand die dus niet positief zou zijn diskwalificeer je met de opmerking dat je toch maar beter positief kan zijn. Alsof het vervolgens ook zijn of haar eigen schuld is dat je van de kanker gaat verliezen. 

Het enige voordeel is als je vaak positief bent, dat het dan voor je naasten omgeving ook wat prettiger samenleven is.

Groet,

John

Laatst bewerkt: 03/10/2020 - 14:55

Ik voel wat je zegt John. Vooral "dat het dan ook voor je naasten omgeving ook wat prettiger samenleven is". Dit slaat bij mij de spijker op zijn kop, ik ben over het algemeen heel erg positief ingesteld! Maar de dagen of momenten dat ik dat niet ben, is het haast alsof ik mij moet verantwoorden waarom ik niet dankbaar en positief ben. Komt vaakt voor mijn gevoel dan toch neer op jouw eerder genoemde conclusie, het is dan eigenlijk voor mijn omgeving lastig omgaan met negatieve emoties. Terwijl ik zelf deze ook omarm, ze mogen er allemaal zijn. Zonder negatieve emoties ervaar je de positieve immers ook niet, wel plaats ik de kanttekening erbij dat blijven hangen in kommer en kwel vooral voor jezelf ook niet prettig is, het leven is ondanks al onze beperkingen het vieren waard! 

Liefs, Hannah

Laatst bewerkt: 06/10/2020 - 12:12

Zocht steeds naar de juiste woorden tegen mensen die maar  bleven volharden dat mijn vrouw moest vechten tegen kanker en de media hielp daarin ook niet echt mee. Jij verwoorde uitstekend  wat  ik altijd  had willen zeggen, kanker is geen wedstrijd armpje drukken.

Laatst bewerkt: 06/10/2020 - 10:51

šŸ™ā¤ Beste Janti, dankbaar dat wij elkaar hier hebben. Ik denk dat lotgenoten elkaar als geen ander begrijpen. Veel liefde toegewenst! 

Laatst bewerkt: 06/10/2020 - 11:57

Wauw, wat heb je dat mooi verwoord. Ik krijg een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen, het komt bij me binnen. Zoā€™n herkenbare situaties in een ander daglicht gezet. Dankjewel! 

Laatst bewerkt: 20/10/2020 - 17:04

Hallo Hanna,

Ik kan alleen maar aansluiten bij de anderen, wat heb je dit mooi verwoord. Ik voel me ook erg ongemakkelijk als iedereen maar roept, wat ben je een powervrouw, wat hou je je sterk. Ik kan niet anders dan me overgeven aan alles, en vertrouwen hebben in de medische wereld en soms in mijn eigen gevoel dat iets moet wachten. Dat de deskundigen de juiste kennis delen en inzetten, en dat ik soms een kritische vraag kan stellen ... Hopelijk komt alles dan uiteindelijk positief samen en kan ik verder met mijn leven. 

Ik moest overigens wel grinniken om je plaatje van Sheldon en Amy. Het grootste voorbeeld van hoe moeilijk spontaan sociaal contact soms kan lopen. Je had geen beter voorbeeld kunnen vinden. En tegelijkertijd zijn ze ook zo ontwapenend.

Sterkte met alles en vind kracht in alle onverwachte positieve gebeurtenissen die ook op je pad komen.

Ninette

 

Laatst bewerkt: 30/10/2020 - 20:06

Lieve Ninette,

Inmiddels ben ik een half jaar verder en hoor ik het nog steeds voorbij komen. Ik erger mij er niet meer zo aan als voorheen, die wrijving is gelukkig weg. Ik heb ook leren begrijpen waarom anderen dat zeggen over mensen zoals wij, en het enige wat ik dan altijd nog denk is. Dit had jij ook gedaan als jij in mijn schoenen stond, we zijn allemaal powerhouses als we maar durven te geloven.

Xo H.

Laatst bewerkt: 07/02/2021 - 17:15

Naar deze woorden was ik op zoek.  Ik weet dat mensen het goed bedoelen als ze zeggen hoe sterk ik ben.  Dat ik het zo goed doe enzo.  Net of ik idd een keuze heb.  Het is alles ondergaat of komen te overlijden.  Dat wil ik dan soms roepen naar die mensen maar dat doe je ook niet want ze bedoelen het goed. Je wil het voor hun ook niet moeilijker maken dan dat het is.

Dank je dat je het voor mij verwoord heb en dat ik niet de enigste ben die mij zo voelt

Laatst bewerkt: 15/01/2022 - 09:55

Heel mooi geschreven Hannah. Raakt in mijn hart. Zo eens met je.  Ik heb ook eens een  blog over dit onderwerp geschreven. 'Strijd'. Andere stijl , maar dezelfde boodschap. 

 

Laatst bewerkt: 15/01/2022 - 11:53