Zondag 10 april 2022 -In de reservetijd-
Net 3 dagen Normandie achter de rug met mijn 'soort van zwager' en dat heeft er flink in gehakt qua energie. Ik heb blijkbaar vandaag de slechte nachtrust van 2 nachten ingehaald en denk dat ik vandaag mijn ogen meer dicht heb gehad dan open.
Ons BB-hotelletje was in een echt Frans landhuisje en had de afgelopen dagen constant het idee dat ik bij Edith (getrouwd met Renee) van de serie Allo-allo te gast was. De bed-matrassen waren van het soort waar de stalen veren doorheen staken en met losse lakens en wollen dekens die ik nog uit mijn jonge jeugd ken. Het was ook tevens een aanslag op mijn oh zo niet stabiele rug en het rook er naar oude mensen (sorry!)
Enige maanden geleden het plan opgevat dat wij ('soort van zwager') de geallieerde landing plaatsen uit WW-2 op Normandie wilden gaan bezoeken en dat is toch een dag heen en een dag terug rijden. Het klinkt als een kort tripje maar valt toch erg tegen.
De dag van het bezoek aan Utah en Omaha-beach kon niet slechter qua weer maar een goede jas en muts deed gelukkig wonderen. Toch voor mij wel erg vermoeiend ondanks de regelmatige inname van Paracetamol maar het was het waard. Wat een indrukwekkende gebeurtenis is dit geweest op D-day! Hoogtepunt, voor zover je daar van kan spreken, bezoek aan Sainte-MĆØre-Eglise waar een parachutist in de nacht van 5 op 6 juni 1944 aan de kerktoren bleef hangen. Dat zoveel jonge mensen zich opgeofferd hebben voor onze vrijheid. Daar mogen wij best af-en-toe even bij stil staan.
Bericht vorige week van de radiologe gehad dat ik ver in mijn reserve tijd zit nu na 6 maanden en zij mij toch een bijzondere patient vind. Bij mijn navraag of zij meer patienten heeft met mijn 'kanker-soort' vertelde zij mij dat de enige die zij behandelt heeft vorige maand is overleden. Zij heeft het uiteindelijk 4 maanden gered na haar diagnose. Met dit 'nieuws' heb ik de afgelopen week wel even rond gelopen.
Komende week enkele uren onder het mom van re-integratie aan het werk alhoewel je het natuurlijk andersom moet zien maar ik denk dat daar geen naam voor is. Want re-integratie betekent volgens mij werken aan herstel en dat is bij mij niet van toepassing toch? Het zal weer even wennen worden om 2 dagen in de week om 07:45 aanwezig te zijn. Op de kop af een half jaar geleden dat deze mallemolen begon!
Het wordt weer een mooie week volgens de meteorologen. Dat wordt golfen!šļø
5 reacties
Ik zou het werk niet overdrijven. Een bezoek aan de 'Villages detruits' bij Verdun en Craonne (La Meuse en Aisne) is ook erg de moeite waard. Dan zit je in de Eerste Wereldoorlog.
Hadden wij over nagedacht maar doen dit de volgende keer (bij leven en welzijn)š¤£
Hi Tom, Super wat jij allemaal in āreservetijdā onderneemt. Je doet het toch maar mooi allemaal en geniet er optimaal van. Ik vind het zo leuk om te lezen hoe je nog allerlei trips maakt. Ga idd maar lekker golfen en dat āre-integrerenā moet je maar met een korrel zout nemen hoor. Hoe verzinnen ze het.š
Groetjes,
Ik was daar ook, in 2019, toen 2 jaar na de slechte diagnose en prognose (dat jaar, 2017, zouden we gaan, maar annuleerden vanwege de chemo). Met mijn Lief en onze 4 jongvolwassen kinderen. Ik blogde er toen over:
'We verbleven in gebieden van de 2e wereldoorlog. Bezochten bunkers, begraafplaatsen, invasiestranden. Ik huilde om echt filmbeelden van D-day, was stil bij de meer dan 8000 Amerikaanse graven, de 4000 Britse. Jongens van de leeftijd van mijn bloedjes, die hun dood tegemoet gingen vol bravoure en met de bedoeling de mensheid te redden. Wat is alles relatief. Kanker, oorlog, het leven zou zo mooi moeten zijn...'
We verbleven in een huisje in Bayeux, trouwens. Reservetijd, wat herkenbaar, goed te besteden! Het klinkt alsof je dat vol overgave doet. Maar re-integreren, hmmm. Als jij dat wilt, is het goed. Maar als je palliatief behandeld wordt, gaat het vooral om wat jij wilt en belangrijk vindt. En werken, als je er van houdt en je het met plezier deed, lukt nauwelijks op een kwart kracht. Is mijn ervaring.
Sterkte met alles!
Hallo Frie, dank voor je mooie verhaal. Het bezoek aan Normandie was ook voor mij best emotioneel. Precies zoals jij beschreef die jonge jongens regelrecht in het spervuur van de Duitsers.