Zoeken op Internet
Het is alweer twee jaar geleden dat ik van de een op de andere dag thuis zat.
Ik vraag mij wel eens af, wat mijn Internet Provider zou vinden van mijn zoekgedrag van de afgelopen twee jaar op het internet.
De eerste maanden zocht ik alles wat er gepubliceerd was op het gebied van burnout. Ik was boos op mijn werkgever en er liep een arbo arts traject. Ik had geen idee wat me overkwam, dus ik moest heel veel nieuwe dingen leren over werken en ziek zijn.
Mijn volgende zoekopdrachten lieten niet veel te raden over. Plots was ik geinteresseerd in de wereld van de oncologie. Ik googelde mijn artsen, mijn medicatie, ziekenhuizen en haarwerkspecialisten. Ik bestelde speciaal badzout en dook onuitputtelijke informatiebronnen van voeding in.
Ik raadpleegde forums, zoals hier op kanker.nl en vond ook specifieke websites waarop tips voor Hodgkin patienten verzameld worden. Het was helemaal niet zo makkelijk om oplossingen te vinden voor de dingen waar ik tegenaan liep. Mijn huisarts zij dat ik daar mee uit moest kijken omdat, over het algemeen, mensen die hun verhaal kwijt willen, dat doen uit frustratie als uitlaatklep.
Lekker advies he, van de huisarts? Nou ik heb me er weinig van aan getrokken, hoor. Hij moest eens weten.
Ik vond in Amerika mensen die ook zo'n last hadden van hun pijnlijke aderen, net als ik, ergens verstopt op een volgende pagina vond ik een kort berichtje waarop een tip stond waar ik eindelijk wat aan had. Ik voelde me zo hulpeloos verloren, vooral in het begin toen ik helemaal nog niet wist waar ik aan toe was. Wat heb je nodig om ziek te zijn? En, waar kun je het kopen?
Er was helemaal geen bron te vinden waarmee ik praktisch aan de slag kon en vond wat ik zocht. Wel heel - heel - heel veel informatie.
Hoewel ik nog geen 30 minuten tv kon kijken uit energiegebrek, bladerde ik wel rustig wetenschappelijke stukken door om erachter te komen of.... tja, waar ik me op dat moment dan ook maar zorgen over maakte.
Het is heel fijn om nu te weten dat bijv. mijn aderen baat hebben bij vitamine k2 maar op dat moment had ik er niet zoveel aan. Want mijn armen deden gewoon onnoemelijk veel pijn van binnenuit. Had ik maar wat makkelijker toegang gehad tot hulpmiddelen voor deze klacht. Want mensen hebben er wel last van, en het kan je dagen behoorlijk verzieken.
En dan heb het trouwens niet over extra pijnstillers. Ik hoor het de dokter nog zeggen, voor alles is een pil. (Ik schud mijn hoofd iedere keer onbewust als ik weer hieraan denk)
De chemo had mijn aderen doen ontsteken. Het deed wekenlang zeer. Ik kwam op de tip om je arm warm te houden, dus ik liep wekenlang met een warme kruik onder mijn arm. Het werkte, de pijn trok weg al binnen enkele minuten. Ik ging werkelijk nergens meer heen zonder die warme zak. Dag en nacht. Ik was die pijn zo zat. Toen ik bij de dokter kwam en ik vertelde hem erover, zei hij dat ik mijn arm juist had moeten koelen.
O, ja? Dat had ik wel degelijk zonder succes geprobeerd. Hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was, maar ik kon er helemaal nergens iets over vinden. En mijn oplossing had gewerkt. Dus wat moet je dan?
Herkennen jullie dit ook?
Ik kan er nog steeds verbolgen over raken.
Nu ik weer beter ben zijn mijn zoekopdrachten er trouwens niet veel normaler op geworden. Maar dat komt door de schrijfcursus die ik mezelf cadeau deed om weer een beetje actiever te worden, en mee te doen. Voor de korte verhalen die we om de twee weken als huiswerk moeten schrijven lopen de onderwerpen ook tamelijk uiteen. Gelukkig zit er dit keer niet veel leed achter mijn zoekgedrag, al zou mijn provider er anders tegenaan kunnen kijken.
Ik vraag mij wel eens af, wat mijn Internet Provider zou vinden van mijn zoekgedrag van de afgelopen twee jaar op het internet.
De eerste maanden zocht ik alles wat er gepubliceerd was op het gebied van burnout. Ik was boos op mijn werkgever en er liep een arbo arts traject. Ik had geen idee wat me overkwam, dus ik moest heel veel nieuwe dingen leren over werken en ziek zijn.
Mijn volgende zoekopdrachten lieten niet veel te raden over. Plots was ik geinteresseerd in de wereld van de oncologie. Ik googelde mijn artsen, mijn medicatie, ziekenhuizen en haarwerkspecialisten. Ik bestelde speciaal badzout en dook onuitputtelijke informatiebronnen van voeding in.
Ik raadpleegde forums, zoals hier op kanker.nl en vond ook specifieke websites waarop tips voor Hodgkin patienten verzameld worden. Het was helemaal niet zo makkelijk om oplossingen te vinden voor de dingen waar ik tegenaan liep. Mijn huisarts zij dat ik daar mee uit moest kijken omdat, over het algemeen, mensen die hun verhaal kwijt willen, dat doen uit frustratie als uitlaatklep.
Lekker advies he, van de huisarts? Nou ik heb me er weinig van aan getrokken, hoor. Hij moest eens weten.
Ik vond in Amerika mensen die ook zo'n last hadden van hun pijnlijke aderen, net als ik, ergens verstopt op een volgende pagina vond ik een kort berichtje waarop een tip stond waar ik eindelijk wat aan had. Ik voelde me zo hulpeloos verloren, vooral in het begin toen ik helemaal nog niet wist waar ik aan toe was. Wat heb je nodig om ziek te zijn? En, waar kun je het kopen?
Er was helemaal geen bron te vinden waarmee ik praktisch aan de slag kon en vond wat ik zocht. Wel heel - heel - heel veel informatie.
Hoewel ik nog geen 30 minuten tv kon kijken uit energiegebrek, bladerde ik wel rustig wetenschappelijke stukken door om erachter te komen of.... tja, waar ik me op dat moment dan ook maar zorgen over maakte.
Het is heel fijn om nu te weten dat bijv. mijn aderen baat hebben bij vitamine k2 maar op dat moment had ik er niet zoveel aan. Want mijn armen deden gewoon onnoemelijk veel pijn van binnenuit. Had ik maar wat makkelijker toegang gehad tot hulpmiddelen voor deze klacht. Want mensen hebben er wel last van, en het kan je dagen behoorlijk verzieken.
En dan heb het trouwens niet over extra pijnstillers. Ik hoor het de dokter nog zeggen, voor alles is een pil. (Ik schud mijn hoofd iedere keer onbewust als ik weer hieraan denk)
De chemo had mijn aderen doen ontsteken. Het deed wekenlang zeer. Ik kwam op de tip om je arm warm te houden, dus ik liep wekenlang met een warme kruik onder mijn arm. Het werkte, de pijn trok weg al binnen enkele minuten. Ik ging werkelijk nergens meer heen zonder die warme zak. Dag en nacht. Ik was die pijn zo zat. Toen ik bij de dokter kwam en ik vertelde hem erover, zei hij dat ik mijn arm juist had moeten koelen.
O, ja? Dat had ik wel degelijk zonder succes geprobeerd. Hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was, maar ik kon er helemaal nergens iets over vinden. En mijn oplossing had gewerkt. Dus wat moet je dan?
Herkennen jullie dit ook?
Ik kan er nog steeds verbolgen over raken.
Nu ik weer beter ben zijn mijn zoekopdrachten er trouwens niet veel normaler op geworden. Maar dat komt door de schrijfcursus die ik mezelf cadeau deed om weer een beetje actiever te worden, en mee te doen. Voor de korte verhalen die we om de twee weken als huiswerk moeten schrijven lopen de onderwerpen ook tamelijk uiteen. Gelukkig zit er dit keer niet veel leed achter mijn zoekgedrag, al zou mijn provider er anders tegenaan kunnen kijken.
4 reacties
Jouw honger naar informatie is zo ontzettend herkenbaar. Ik was destijds zelf naarstig op zoek naar houvast, het liefst via lotgenoten met de zelfde aandoening. Ongeacht wat voor kanker, we doorlopen allemaal een soortgelijk proces ... de schok ... de roller coaster ... keuzes ... moeten vertrouwen op de witte jassen ... de behandeling .. het herstel ... en uiteindelijk de bewustwording van de werkelijke impact van de ziekte. Ik weet maanden na mijn eigen behandeling zo veel meer over kanker, maar vooral ook waarom de dingen in ons systeem lopen zoals ze lopen. Het merendeel van de artsen handelt vanuit wat men heeft geleerd uit studie of ervaring. Ze herkennen symptomen en hebben volgens protocol een oplossing (bestrijden), vaak zonder aandacht te besteden aan de oorzaken - zeker bij chronische ziektes. Je schrijft het heel treffend: "voor alles is een pil" (de farmaceutische industrie vaart daar wel bij). Een pil maak niet beter ... het maakt juist afhankelijk.
Met alle nieuwe inzichten (ik wou dat ik toen wist, wat ik nu weet) heb ik gekozen om met aanvullende, niet-toxische behandeling verder te gaan om mijn immuunsysteem te herstellen en verder te versterken. Ik geloof namelijk heilig in het zelf herstellende vermogen van ons lichaam en ziel. Garanties zijn er niet, maar dat geldt ook voor chemo en bestraling.
Ik gun iedereen met kanker van harte een pad naar genezing. Ik heb gemerkt hoeveel innerlijke rust het mij heeft gegeven om zonder angst, met hoofd en hart de keuze te maken voor een eigen koers.
Ik wens je heel veel kracht en liefs!
Jerrel
Ik ben blij dat je een manier hebt gevonden om daarmee om te gaan, want voor een gevoel van innerlijke rust hoef je inderdaad meestal niet bij de oncoloog aan te schuiven.
Ik probeer er rustig naar toe te werken maar voel de spanning wel toenemen. Gelukkig pas ik dinsdag op mijn kleindochters, deze dametjes houden me in het nu....
Ik begrijp heel goed dat je zenuwachtig bent voor je eerste chemo. Dat is bijna niet te vermijden. Of je moet wel een hele coole kikker zijn. De eerste blijft het spannendst omdat je niet weet wat je aan zult treffen, hoe je lichaam zal reageren. Als je eenmaal een keer bent geweest, de lieve zusters hebt leren kennen. Alle piepjes en geluidjes van de apparatuur hebt gehoord, weet wat ze op de lunchkar allemaal hebben en je lievelingsstoel bij het raam hebt gevonden dan wordt het allemaal minder spannend.
Ik schreef tijdens de derde chemo het volgende: 'Gewoon het besef te weten dat mensen best sterk zijn, en dat we ook een chemo kunnen doorstaan, dat helpt. Het idee dat de menselijke maat aangehouden wordt in de behandeling, ik ben geen olifant, ik ben blij dat er geen olifanten kanker in lijf zit, want een olifanten chemo zou een stuk minder dragelijk zijn.'
En als die gedachte toch niet helpt kan je altijd hier je hart ophalen.
Succes woensdag.