Waar is het einde van de cirkel?

Ben intensief actief met mijn herstel en revalidatie. Mijn tijdelijke lichamelijke ongemakken heb ik geparkeerd en neem deze op de koop toe. Aan mijn zwakke punten moet ik echt iets gaan doen. Mijn geheugen, herinnering, concentratie, handelingssnelheid, taalgebruik en slaapritme zijn niet optimaal. Beter gezegd, onbevredigd of gewoon echt slecht. Zelf vind ik het lijken op cognitieve stoornissen.

Tijdig naar deskundige hulp gezocht en deze binnen de geriatrie van mijn lokale ziekenhuis gevonden. Althans dat laatste hoop ik natuurlijk van harte. Ondertussen een geheugentest met een bijna perfecte score voltooid. U denkt dan moet het toch wel goed gaan met de patiënt. De testen waren mijns inziens slechts bedoeld om te checken of ik geen verschijnselen van een beginnende dementie of Alzheimer vertoonde. Mijn problemen blijven bestaan dus hierover even doorbabbelen. De geriater behaagt het om mij van een blokkade te voorzien. BLOKKADE? Ik denk gelijk aan de Blokkade van Berlijn vlak na de oorlog, Blokkeerfriezen of aan de Trumpiaanse blokkade aan de grens met Mexico. Nee lezers, deze blokkade zit blijkbaar in mijn hoofd. Ja maar ..... hoor ik mij nog tegen de geriater zeggen. Mevrouwtje ik heb ook andere aparte klachten, waarmee een psychiater mij niet kan helpen. En die klachten hebben niets met een blokkade te maken. Denk aan het vele botsen en stoten thuis tegen deurposten en tegen fietsen in de winkelstraat. Ik krijg potjes moeilijk open en hetzelfde geldt voor de doppen van vermaledijde melkpakken. Vallen? Spullen laat ik te vaak vallen en ik heb een doof gevoel in mijn linker voet. En de abnormaalste klacht is dat ik aan openbare dronkenschap lijd! Deze komt uit het niets. Hartstikke leuk als je op de verkeerde plek zit of in je gezelschap bevindt. Maar ik wil wel even van deze klachten af. Bespreekt u dat maar met uw neuroloog, zegt de geriater. Doen wij mevrouwtje over drie maanden heb ik een afspraak.

Enfin, u kent mij nog niet goed, maar ik ben van het oude stempel. En ik wil niet vervelend of een spelbreker zijn, dus maak ik een afspraak met een psychiater. De dame aan de balie maakt mij wijs, dat de maand februari vol zit. En dat zij nog geen rooster voor maart heeft. Ik word gebeld ... Daar houd ik van, ben ik gek op, gebeld worden ... Zo’n terugbelactie ben ik al vergeten, wanneer ik de mobiel in zijn houder deponeer. Het zullen trouwens boeiende gesprekken bij de psychiater worden, want aan het einde van het gesprek weet ik niet meer wat ik aan het begin heb gezegd. Jiskefet ten top! En thuisgekomen vertel ik mijn echtgenote lekker niets ... want op de terugweg ga ik toch weer het meeste vergeten. Een ervaring, die ik reeds achttien maanden lang met mij meedraag.

De oplettende lezer kan ‘m reeds op zijn of haar klompen aanvoelen. Kom ik binnenkort bij de psychiater en dan gaan wij al mijn psychische problemen bespreken. Waarom ik geen geloof heb, waarom ik nooit bij de Jumbo mijn boodschappen doe, waarom ik graag fiets, waarom ik van beroep cijferaar ben en toch vier talen en een dialect spreek. Ik voel de stromen vragen en opmerkingen reeds als een douche over mij heenkomen. Mijn psychologische problemen zullen allemaal worden opgelost. Daarvan ben ik meer dan overtuigd. En mijn blokkade ... ik ben nu al een beetje met de voorbereidingen van het grote sloopwerk daarvan begonnen.

Waar ik absoluut niet overtuigd van ben, is dat mijn herinneringen, geheugen en handelingssnelheid na de toekomstige fijne psychiatrische samen zijnen aanzienlijk zullen zijn verbeterd. Als man van het oude stempel denk ik met trainingen mijn basisgeheugen te kunnen verbeteren. Heel voorzichtig ga ik dit voorstel op de psychiater loslaten.

Als positivo mag ik er eigenlijk niet aandenken, maar wat ga ik doen als het begin van de cirkel ook het einde van dezelfde cirkel blijkt te zijn? Dan meld ik mij zeker weer bij u, geachte lezers, voor uw suggesties, opmerkingen en vragen. Want ik blijf doorgaan en zoeken naar oplossingen voor mijn problemen!