Mijn verhaal (15) - Je bent gefikst

Dinsdag. Daar zitten we dan, wachtende op de uitslag van de Dotatoc-scan. Terwijl ik in de wachtkamer zit, denk ik terug aan de voorgaande dag. 

Toen ik bij de nucleaire geneeskunde kwam, werd ik vrijwel gelijk meegenomen om een infuusnaald te zetten. Net als de vorige keer in een hokje van 1×1, met mijn knieën tegen de knieën van degene die prikte, en zónder dat hij enige vorm van beschermingsmiddelen gebruikte. Met het oog op de stijgende aantal coronabesmettingen in de regio en het feit dat de mensen die daar komen voor een scan, echt niet komen voor een puist op hun linker bil, wat mij betreft onbegrijpelijk.
Tot mijn verbazing word ik daarna weer in de wachtkamer gezet. Het stofje wat ingespoten moet worden is er nog niet. Een twintig minuten later mag ik alsnog. Spul erin en doodstil liggen. Ik weet niet precies hoeveel later de deur weer opengaat van het hok waar ik lig te wachten, maar ik mag eindelijk meekomen. “Doe maar rustig aan want ik ben aan de vroege kant en dat spul heeft een vaste inwerktijd”. 

En nu ik in de wachtkamer zit, twijfel ik weer. Wat als het nou gisteren niet lang genoeg heeft ingewerkt? Wat als er straks een vals negatieve uitslag komt? 

Geen uitzaaiingen! 

We zitten er nog maar kort als de arts naar buiten komt met een patiënt en ons gelijk naar binnen roept. “De scan is goed hoor!” zegt hij vrolijk. Er valt een last van mijn schouders en ik denk maar even niet aan de twijfels van vlak daarvoor. De scan is goed, geen uitzaaiingen, geen nabehandeling nodig. Nog wel wat vocht bij mijn long, maar dat is waarschijnlijk van de operatie. Wél gaat hij nog op zoek naar de oorzaak van mijn aanhoudende hoest, want dat ik teveel en ook heel naar hoest, is hem inmiddels duidelijk. 

Vooralsnog stuurt hij me met 2 puffers, extra codeïne en een flinke antibioticakuur voor vier weken naar huis. Over een week of drie belt hij me, als het goed is. En er wordt voor eind oktober, eerder gaat niet, een astma-test ingepland. Hij wil nog even wachten met de behandeling voor de latente tbc. Ik vind het allemaal prima. Zolang er geen uitzaaiingen zijn, is het allemaal niet zo erg toch? Het dringt zelfs nog even tot me door dat ik zonder al dat hoesten waarschijnlijk nooit had geweten dat de tumor er zat. Een geluk bij een ongeluk? 

Waarom kan ik niet blij zijn? 

Ik licht iedereen in dat ze kunnen stoppen met zich zorgen maken en duimen en een tijdlang voel ik me opgelucht en blij. Een paar uur later verandert dat echter drastisch. Ik ben dan wel ‘genezen’, maar doodmoe. Ik weet ook niet hoe controleafspraken op termijn ingepland moeten worden en neem me voor dat aan de arts te vragen, de volgende keer dat ik hem spreek. 

Ook de twijfel over de inwerktijd van het stofje voor de scan steekt weer de kop op. En wat als nou de diagnose na de operatie niet klopte en die van de biopt wel? Na zoveel missers tijdens het hele traject is het lastig om ervan uit te gaan dat hetgeen ze nu zeggen, wél klopt. Ik probeer het positieve gevoel terug te halen en blij te antwoorden op alle vrolijke appjes. Ik geef bij mijn werk zelfs aan dat ik komende week misschien wel weer halve dagen kan gaan werken. Maar ik lieg tegen iedereen. Het enige wat ik wil, is wegkruipen in bed.

Gefikst

Als het dan eindelijk avond is en ik, zonder excuses te hoeven verzinnen, mijn bed in mag, duurt de slaap maar kort. Om twee uur ben ik klaarwakker. Ik moet hoesten, heb het benauwd, maar wil niet opstaan. Er is toch niks meer aan de hand? Of, zoals man en dochter die middag concludeerden: “Je bent gefikst.” Oftewel, je bent niet ziek meer, gedraag je daar ook maar naar. 

Ik sta op om naar de wc te gaan en omdat mijn borst pijn doet, smeer ik er wat crème op. Ik kijk in de spiegel en zie een borst die nog steeds pijnlijk is en anderhalf keer de maat van de andere kant. Raar gevormd ook. Vol met vocht en beurs, nog van de operatie die via die zijkant heeft plaatsgevonden. Om echt te herstellen is nog wel wat tijd nodig. 

Gedrocht

En opeens is het terug. De intense haat die ik zo’n anderhalf jaar geleden voor mijn lijf voelde. Na een heel leven met een verlamde rechterarm, waar ik in de loop der jaren verschillende keren aan geopereerd ben, een operatie aan enorm grote ovariumcystes op mijn 17e, een versleten linkerschouder voor mijn 40ste en daarna een hernia, waarna ik deels rolstoelafhankelijk werd, nu kanker en… astma? 

Ik voelde me tijdens dit hele traject deels gesterkt door het feit dat ik zelf herkend had dat er iets mis was met mijn lichaam. Ik wist dat de hoest niet goed was en wist dat er meer aan de hand moest zijn. Dat gaf een stukje vertrouwen. En nu blijkt dus dat ik helemaal niets wist, dat de tumor per toeval is ontdekt. Ik ken mijn lijf helemaal niet zo goed als ik dacht.
Na alle operaties, alle keren dat het mis ging en mijn lijf me in de steek liet, blijkt het nog steeds een onbetrouwbaar, onberekenbaar en veel te dik gedrocht. Ik voel alle onzekerheid terugkomen en kan op dat moment, daar in de badkamer, maar ook de volgende ochtend, alleen maar huilen. 

Ondertussen blijven de berichtjes dat het zo fijn is ik nu vooruit kan kijken en werken aan herstel binnenkomen. Ik beantwoord ze vrolijk, maar van binnen weet ik het niet meer. De afgelopen maanden doorkomen was het probleem niet. Ik leefde van afspraak naar afspraak en deed wat ik moest doen. Maar hoe moet ik nu verder? Hoe leer ik nu weer vertrouwen te hebben en vooruit te kijken?

zie ook: https://www.hoevrouwendenken.nl/2020/09/24/mijn-verhaal-15-je-bent-gefi…