Van gewone vrouw naar kankerpatient

Het is zo bizar.. Van het een op het andere moment veranderd je leven. Eigenlijk ben je nog steeds dezelfde persoon natuurlijk alleen door de wetenschap dat je kanker hebt veranderd alles.

Bijvoorbeeld de blik van mensen die weten dat je kanker hebt. Hoe ze naar je kijken. Ze doen het vast niet expres maar ik voel het meteen. Ik ben niet meer "Nicole", aan wie mensen spontaan vragen hoe het met me gaat. Men weet dat er, vooral nu het nog zo vers is, geen leuke gezellige verhalen komen, maar zware en verdrietige woorden. Ze gaan er al vanuit dat het niet goed gaat, dat je ziek bent. Terwijl dit in mijn geval (gelukkig) helemaal (nog) niet zo is. Buiten mijn wallen en ietswat dieper liggende ogen door de vermoeidheid, gaat het prima met me. Ook ik heb natuurlijk mijn slechte momenten maar hiervoor schaam ik me niet. Als je me ziet weet je gelijk of de zon schijnt of het onweert ;)

Sterker nog, ik ben momenteel nog positiever ingesteld dan mijn naasten. Het lijkt wel alsof je dit cadeau krijgt tegelijk met het slechte nieuws dat je kanker hebt. Maak kennis met de: overlevingsmodus. Ik moet er zelf nog even aan wennen.. Vooral aan het feit dat mijn tranen niet meer zomaar stromen, het lijkt wel of er een rem op zit. Op dit moment wil ik alleen de praktische zaken weten en mijn gedachten en instelling lijken gewoon TE perfect. Ik wordt er zelf bijna bang van.. 

Door verschillende hulpverleners is mij aangeraden een "tob-kwartiertje" in te lassen iedere dag. Even een moment zonder prikkels, zonder kinderen en vriend, even alleen met mijn gedachten en verdriet. Op deze momenten luister ik wat muziek. Want ik merk dat ik op deze manier mijn gevoelige snaar raak en mijn tranen gaan vloeien.

Vandaag dacht ik door een reactie van een bekende aan het nummer van Showtek - Shout out. Dit nummer vond ik tijdens mijn jeugd geweldig en hier kon ik altijd helemaal op los gaan. Vooral het stukje "Keep your head up. Don't let them put you down". Dit liedje heeft nu een heel andere betekenis voor me dan het ooit heeft gehad. Het maakt nu het tegenovergestelde bij me los dan vroeger. Typisch he!?

Ik hoop dat ik zo een goede balans kan vinden (en houden) tussen mijn verdriet en positiviteit. Uiteraard probeer ik deze instelling zolang mogelijk vast te houden en hoop ik dat ook mijn naasten meer proberen te genieten van de "gewone" dagen tussen de ziekenhuisafspraken en behandelingen door. Van het bij de pakken neer zitten wordt je niet beter en ook niet vrolijker. Je kunt immers niets anders dan doorgaan met het leven en genieten van alles wat er WEL is.

Viva la Vida!

Liefs Nicole