Onze zomervakantie deel 2; de vakantie en de aanloop naar de operatie

Boudoir

We zijn half juli een weekje in Nederland gebleven omdat Stefan nog moest werken. Dichtbij huis hebben we genoten op de camping van het Nederlandse zomerweer. Tussentijds even naar huis voor de boudoir fotoshoot. Ik kan nu niet begrijpen hoe ik het toen heb gedaan maar ik heb écht genoten. Die week wilde ik even afkijken voor we zouden beslissen om nog een week wat verder weg te gaan. Het liefst de bergen in. Aangezien ik deze week heel goed doorkwam, ik had zoveel kracht en levenslust, zijn we daarna naar Luxemburg gereden. Een belachelijk dure camping voor een week maar ach wat doet dat er nog toe? Misschien is het wel onze laatste vakantie samen. Want we hebben geen idee wat ons allemaal te wachten staat tijdens én na de operatie. En wat er weer op ons pad gaat komen het aankomende jaar. We leven met de dag en maken er het beste van. Dit werkt prima voor ons! De camping is geweldig, de kinderen vinden het heerlijk en ik kan door de hulp van mijn vader en Stefan af en toe ook écht tijd voor mezelf nemen. Een boekje lezen of een stuk wandelen met Rakker.

Ook hebben Stefan en ik samen een mooie autorit gemaakt door de bergen en langs de Moezel. Lekker met de ramen open en een muziekje op. Dan komt toch het besef. Weer een vakantie die in het teken staat van kanker. Vorig jaar genieten en blij dat de kanker weg was maar dealen met de gevolgen ervan. Dit jaar nog steeds dealend met de gevolgen van toen plus met alles wat ons nu weer te wachten staat. Iedereen inclusief ik vroeg zich af hoe ik het toch deed. Zo vrolijk en oprecht genieten van alles wat die vakantie ons bracht. Ik had het gewoon echt nodig, de vakantie, de omgeving en het samen zijn. Maar toch voelde ik me op een gegeven moment bijna schuldig, geen idee tegenover wie. Het feit dat ik het zo "makkelijk" van me af kon zetten en "normaal" kon doen. Ik praatte er wel over maar kon het daarna ook weer goed parkeren. Het voelde gewoon zo veilig, vertrouwd en "normaal" om er op die manier mee om te gaan. Het is wat het is en ik moet het er toch mee doen. Dus ik liet mijn gevoel en vrolijkheid ook voor wat het was.

Tijdens het zwemmen met de kids waren we fijn aan stoeien. Ik incasseerde een aantal stompen in mijn buik toen ik besefte dat dat wél veranderd volgend jaar. Die stompen kan ik dan wellicht niet meer hebben en mijn buik zal niet meer "glad" zijn. Tegen Stefan vertelde ik dat ik het lastig kreeg omdat dit onze laatste vakantie is zonder mijn stoma. Volgend jaar zou ik daar staan in mijn bikini of badpak of whatever maar MET stoma! Ik zwom een paar baantjes alleen en liet mijn tranen gaan. Ik was jaloers op alle leuke vrolijke jonge gezinnen die ik zag. Waar geen vuiltje aan de lucht leek te zijn. Elke vrouw van mijn leeftijd bekeek ik van top tot teen om te zien of zij ook iets zichtbaars "mankeren". Heel erg misschien maar ik wil gewoon niet de enige zijn die er straks "anders" uitziet. Terwijl ik  goed weet dat ik niet de enige ben maar zo voelde het op dat moment wel. Hoeveel jonge vrouwen zouden er tenslotte op de camping zijn met een stoma? Aan de andere kant wil ik mijn stoma ook niet gaan verbergen. Ik wil me er niet voor schamen. Het gaat mijn leven redden, dat is niet iets om me voor te schamen dacht ik.

We hebben genoten van de vakantie, alle uitstapjes, de kinderen en van elkaar. Ik heb vaak gedacht dit is de laatste keer zonder stoma...... Dit rokje aan bijvoorbeeld want; kan ik die straks nog wel aan? Geen ramp natuurlijk maar ik merkte wel dat dit tegen het eind van de vakantie erger werd. We zouden zaterdag naar huis rijden en dan moest ik maandag binnen zijn omdat ik dinsdag geopereerd zou worden. Heel kortdag allemaal maar ik wilde mezelf geen tijd gunnen om er teveel tegenop te hikken. Alleen zó dichtbij de operatie en na een belletje van het Catharina, lukte dat niet zo goed meer. De volgende ochtend kreeg ik buikpijn, niet wetende waar het vandaan kwam. De tumor of toch teveel gedaan en daardoor last van oedeem, zeg het maar. Het was genoeg,  ik wilde naar huis. Vrijdag, één dag eerder zijn we naar huis gereden.

Eenmaal thuis werd ik toch wat onrustiger. Gelukkig slaap ik ondanks alles altijd als een roosje en dit bleef gelukkig zo. Op het laatste moment nog wat nieuwe nachthemden en een "ziekenhuis-tas" gekocht. Zo lag ik er toch enigzins charmant bij ondanks die pijp in mijn neus en alle infusen waar ik gruwelijk tegenop zag. Heel laat (te laat eigenlijk) kwam ik erachter dat ik zondags al niet meer normaal mocht eten maar heel licht. Dit was omdat ik maandag moest beginnen met laxeren want ze moesten heel dicht bij mijn darmen opereren. Én een stukje uit mijn dunne darm halen om mijn stoma van te knutselen. Hier had ik niet op gerekend. Eigen schuld eigenlijk want had alles gewoon niet goed doorgelezen voor ik op vakantie ging. Beetje van 'we doen alsof het er niet is, dan is het er niet toch?'. Niet helemaal goed maar geen man overboord. Uiteindelijk is alles goed gekomen en voelde ik me katsleeg toen ik maandagmiddag mezelf naar het ziekenhuis sleepte om naar de stomaverpleegkundige te gaan. Want de plek van het stomaroosje moest nog bepaald worden. Ik was kotsmisselijk en moest eigenlijk continue naar de toilet. Wat een verschrikking die Moviprep. Ik kon niet wachten totdat ik na die afspraak mezelf mocht melden op de verpleegafdeling en in het ziekenhuisbed mocht gaan liggen. 

Het afscheid nemen thuis was kort maar heftig. We hebben als het ware afscheid genomen terwijl ik op het toilet zat. Levi voelde de spanning goed aan en kwam de hele tijd bij me kijken. Hij merkte natuurlijk ook dat ik niet lekker was. Op dat moment was ik al best in mezelf gekeerd, mijn overlevingsmodus denk ik. We hebben elkaar omhelsd (ja, terwijl ik op het toilet zat) en gehuild. Vikki snapte er niet zoveel van, ze wist wel dat ik naar het ziekenhuis moest omdat ik ziek was en geopereerd werd, that's it. De rest is moeilijk te bevatten voor een meisje van 4 jaar. Maar op dat moment kropen ze samen zowat op mijn schoot en zaten we met zijn drieen op het toilet (in mijn stank) te huilen. Het was verschrikkelijk om thuis weg te gaan en de kinderen achter te laten maar toen we na 40 minuten in het ziekenhuis aankwamen was het wel weer gezakt. Ik had van ieder een knuffel meegekregen als troost. En langzaam aan keerde ik steeds meer in mezelf. Daardoor kon ik alles steeds goed parkeren en blijven relativeren. 

Deze keer had ik een andere stomaverpleegkundige. Ik schatte haar net zo oud als ik en ze was heel lief en spontaan. Mijn misselijkheid was gelukkig wat gezakt en ik kon wel 30 minuten zonder een toilet (jeuj). Samen bespraken we het een en ander, zoals dat je niet zwaar meer mag tillen met je stoma. In verband met de druk die je dan op je, niet meer zo stabiele, buik zet. Want er zit tenslotte een gaatje in. Dit vond ik wel heftig omdat ik dit voor het eerst hoorde. Dus boodschappen en stofzuigen behoren voortaan tot Stefan zijn taken! Grapje! De plaats van de stoma's werden bepaald en afgetekend op mijn vetrol ;) We hebben er nog mee gelachen. Ik heb geoefend met het plaatsen van een urinestomazakje. Een nep stoma-roosje werd op mijn buik geplakt en zodoende was het net "echt". Vreemd om dat bij jezelf zo te zien maar tegelijkertijd ook onwerkelijk. Het was gewoon hartstikke nep, daar ben ik te nuchter voor. Maar het plakken ging goed. Ik had alles van vóór de vakantie goed onthouden. Het oefenen met een ontlastingstomazakje hebben we maar overgeslagen in de hoop dat dit niet nodig was. 

Daarna melden op de afdeling, ik kreeg een kamer toegewezen. Alleen was het nog niet duidelijk of ik dezelfde kamer zou houden na de operatie omdat ze niet wisten of en hoelang ik op de IC moest blijven. Vervolgens weer over tot de orde van de dag; Moviprep. Er moest nog 2 liter in! De verpleging vertelde me wel dat ik het mocht mengen met RANJA! Nooit geweten dus er ging zo een halve fles aardbeien ranja in, dat snap je wel. Tot vervelens toe hoor. Overigens zo raar en tegelijk ook bijzonder dat zelfs de verpleging daar me kent. Niet echt de "leuke bijzonder" variant maarja. Het gaf me wel het gevoel dat ik niet bij wildvreemde was. Als ze me zagen keken ze me allemaal aan van "niet weer hè?". Er waren zelfs zusters die geen dienst hadden op mijn kamer maar mijn naam voorbij zagen komen en even een praatje kwamen maken. Echt de zusters op afdeling 7 oost van het Catharina zijn zo'n lieverds! Daar heb ik zoveel aangehad en aan te danken.. Gesprekken over de operatie en alle poespas die erbij kwam kijken in en aan mijn lijf. Tips, hulp werd ingeschakeld indien nodig en het allerbelangrijkste; ze stelde me gerust over de dingen waar ik bang voor was. 

Stefan bleef de hele middag bij mij en in de avond ging Stefan naar huis voor de kinderen en kwamen mijn ouders. We maakte nog een foto van mijn laatste "kleine boodschap toilet-bezoekje". Tegen het einde van de dag voordat 'ie onderging, scheen de zon nog even heel fel mijn kamer in. Dit moest een teken zijn toch?! Laat me alsjeblieft goed slapen vannacht, rustig de operatie ingaan en wakker worden met één stoma!

De hele nacht heb ik geslapen als een roos, oke het inslapen duurde wel wat langer dan normaal. Maar we mogen niet klagen. 's Ochtends om 6.00 uur werd ik gewekt met 2 paracetamol en 2 flesjes Preop. We de aardbeiensmaak was inmiddels al me strot uitgekomen dus nu kreeg ik Preop citroensmaak. Maar met de zenuwen die langzaamaan toch kwamen en al die emoties in mijn lichaam viel die ook niet bepaald lekker. Hup m'n hemd aan, steunkousen aan en op naar de O.K. Ik kon niet wachten om in een hele diepe slaap te vallen....

Viva la Vida!

Liefs Nicole

4 reacties

Ik val in herhaling: wat ben je een flinkerd! Zo jong enzo, sjesus, wat is het toch een afschuwelijke ***ziekte. Ik ben blij dat je weer van je laat horen! Sterkte en heel veel liefs XXX

Laatst bewerkt: 21/10/2020 - 18:30

Ik vind je ook een kanjer met een mooi blog. Ik wilde nog wat bemoedigende woorden gaan zeggen over een stoma maar ik doe het niet. Niemand zou vrijwillig gaan shoppen voor zo'n ding. Wel hoop ik van harte dat het je toch minder tegenvalt dan je had gedacht. Dat was bij mij het geval maar ja,  ik ben minder piep dan jij. 

Heel veel sterkte meis! xx, Joke

Laatst bewerkt: 21/10/2020 - 18:46

Hoi Nicole, fijn om je hier weer even te horen! Wat een avonturen heb je weer beleeft. Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat en met je stoma. Wat Joke ook zegt, het is mij heel erg meegevallen (en nog), maar ik ben dan ook al een oude taart. Als ik dan naar de foto met zakje kijk, zie ik vooral een mooie jonge vrouw. Ik ben blij te horen dat je niet van plan bent je te verbergen met stoma. Gelukkig, want dan zou je jezelf te kort doen en daar is het leven veel te kort voor! Lieverd, ik hoop dat je de operatie en de tijd daarna goed bent doorgekomen en dat we hier snel lezen hoe het nú met je gaat!

Liefs, Miranda

Laatst bewerkt: 22/10/2020 - 15:00

Hoi! Ik heb zitten wachten op het vervolg van je verhaal. Ik ken je niet, maar op de een of andere manier voel ik me zo betrokken bij je verhaal. Ik hoop dat de operatie goed verlopen is! 

Laatst bewerkt: 26/10/2020 - 09:24