Coronavakantie

De titel lijkt zo op het eerste gezicht heel vrolijk maar zo bedoel ik het niet helemáál. Kon alleen geen betere titel vinden voor de tijd waarin we nu zitten.

Zoals het leven van velen, staat ook mijn revalidatie/verwerking/sociale/werk leven even "on hold". Door de drukte van de kids en het schoolwerk vergeet ik gewoon weleens dat ik kanker heb gehad. De revalidatie is gestopt, de kids mogen niet meer naar school (AL VIJF WEKEN NIET!) maar godzijdank hebben zij dan nu twee weken "vakantie". Dat betekent dat ik dus ook even vrijgesteld ben van het lesgeven, thank the Lord. Want op het moment dat je net lekker gaat met revalideren en verwerken. Je heel veel steun ervaart van alle mensen om je heen, door fijne serieuze gesprekken maar ook veel lol hebt tijdens de tijd die je samen doorbrengt. Je net wat tijd krijgt voor jezelf én de angst wat los kunt laten. Kun je deze hele corona ellende écht niet gebruiken. Maar dit zal voor de meeste van jullie niet anders zijn. 

Vanuit de revalidatie hebben we ons schema van de fysio thuisgestuurd gekregen. De oefeningen die we daar deden doen we nu thuis. Alleen zonder apparaten maar op de onderste traptrede bijvoorbeeld en met flesjes water/gewichtjes in je hand. Dit gaat eigenlijk best prima. Wandelen niet op de loopband maar buiten, doorlopen zonder stoppen (dus niet de hond uitlaten). En fietsen gewoon op de fiets, mits je een hometrainer hebt. Al moet ik zeggen dat fietsen zonder tegenwind me een stuk beter afging ;) Al met al is het goed te doen! We hebben altijd nog Nederland in beweging én de kids hebben een trampoline gekregen met Pasen. Die gebruik ik zelf bijna meer dan zij. Pittig, maar wel leuk! Elke week belt de ergotherapeut op om door te nemen hoe het gaat. Om de week een videogesprek in groepsvorm met de psycholoog en maatschappelijk werker. Wat mis ik ons groepje toch!  Bijna elke avond na het eten staat gereserveerd voor mama. Zodat ik naast mama ook even Nicole kan zijn. Dit vul ik vaak in met wandelen, fietsen yoga of heerlijk in bad met een boek. 

Het afvallen wat ik ook in gedachten had te kunnen doen tijdens mijn revalidatie is "afgevallen". Niet te doen nu, als er eigenlijk van je verwacht wordt zoveel mogelijk binnen te blijven. Ook met alles wat ik hierboven opsom, 'dream on Nicole'. Weetje; ik ben nu op een paar kilo na, net zo zwaar als toen ik zwanger was. En ja, ik zie er goed uit zoals velen van jullie zeggen. Maar zo voel ik me niet altijd. Misschien moet ik niet alleen wennen aan de nieuwe IK van binnen maar ook van buiten. Inmiddels in contact met een dietiste. Dit wilde ik zelf maar ook op aanraden van de fysio omdat ik toch 10 kg ben aangekomen in het afgelopen half jaar. En in het begin van de revalidatie, kwam er alleen maar bij! Hoe dan? Sinds het gesprek met de dietise minder koolhydraten aan het eten. Het vliegt er nog niet echt af maar het is nu wel enigzins stabiel. Al is van mijn eetpatroon wat ik ooit had NIETS meer over. Voor degene die mij goed kennen en het zich afvragen; NEE geen zakken chips meer voor deze meid! Heel frustrerend dat het er dus niet afvliegt. Misschien is het de leeftijd, het ziek zijn geweest, de missende baarmoeder en de hormonen. Stiekem hoop ik dat het na de corona als ik automatisch meer in beweging ben, goed komt. Alleen mijn probleem is; geduld. Ik heb sowieso niet vooraan gestaan!

Ik sta open voor tips! Maar geen strenge crash-dieeten want ik wil graag afvallen en daarna ook zo blijven en vooral kunnen leven en genieten. "Liever te dik in de kist van weer een feestje gemist!".

Dit zit me hoger dan ik dacht nu ik de lap tekst hierboven zie. Maar goed. Hoe de corona ellende, zoals ik het steeds noem, voor ons begon:

15 maart hadden wij gepland om met Levi naar een museum te gaan, een keer tijd met hem alleen. Mijn ouders zouden op Vikki passen. Mijn vader had een paar dagen koorts gehad maar die ochtend overlegde we nog even of het wel uit kwam. Hij voelde zich stukken beter in vergelijking met de dagen daarvoor en de koorts was gezakt. Hij is COPD patient, longemfyseem om precies te zijn en heeft nog maar 46% longinhoud. Dit is al jaren zo, wij weten niet beter en hij heeft er met de jaren goed mee om leren gaan. Aangekomen in het oorlogsmuseum in Overloon nog even contact gehad en het ging goed daar. Na een paar uur te hebben rondgelopen in het museum, waar het natuurlijk super rustig was ivm corona kwamen we bij het winkeltje. Levi wilde nog iets lekkers uitkiezen voor zijn zusje en voor hem en zeurde natuurlijk nog om een groter "souvenir". Toen ging mijn telefoon, het was mijn moeder. Ik dacht nog "huh waarom belt die nou?". Vooral als wij weg zijn bellen we elkaar niet 'zomaar'. Dus ik nam al enigzins gestrest op en hoorde mijn moeder zeggen "ze rijden hier net weg met de ambulance". Waarop ik meteen vroeg "hoezo met wie?". Mijn ouders wonen in een bejaarden flat om het zo maar te zeggen (sorry lieve oude bejaarden als jullie dit lezen). Dus ik dacht dat ze het over de 92-jarige mevrouw hadden waar ze veel contact mee hebben. "Met ons pap" zei mijn moeder snikkend. Wat er op dat moment door me heen ging kan ik niet beschrijven. We wisten allemaal dat corona ons land over raasde. Wij waren zelfs nog best sceptisch, het zal wel meevallen, we moeten toch door. Maar op dat moment brak ik. "Dit was het einde, nu ga ik mijn papa verliezen".  Stefan stond met Levi een eindje verderop in de winkel. Zodra Stefan me aankeek wist hij dat het niet klopte. Ik draaide me om, om de tranen voor Levi nog even te verbergen. Om even zelf te kunnen slikken en luisterend naar wat mama vertelde.

Mijn vader en moeder hebben een half uur voordat hij dus plotseling heel ziek werd, samen met Vikki op bed tv liggen kijken. Er was niks aan hem te merken, praatte volop en maakte grapjes met Vikki. Mijn moeder en Vikki zijn daarna naar de keuken gegaan omdat ze wilden kleuren en knutselen. Na ongeveer 20 minuten zag mijn moeder mijn vader snakkend naar adem in de woonkamer staan. Met moeite bracht hij uit dat ze 112 moest bellen. Ze waren vrij snel bij de flat alleen het duurde vervolgens nog zeker 5 minuten voordat ze boven waren. We zaten toen nog in het begin van deze corona ellende dus mijn moeder schrok best wel toen de broeders verkleed als mars-mannetjes binnenkwamen. Hij werd direct beademd en ze namen hem mee. Mijn moeder moest natuurlijk bij Vikki blijven en daarna belde ze mij.

Wij zijn alle drie huilend in de auto gestapt en als een dolle naar Tilburg gereden. Wat duurt zo'n rit lang jongens. Ondertussen heb ik zowat de hele familie en vrienden gebeld omdat ik mijn ei kwijt moest. De nodige mensen ingeschakeld om mama te helpen en eventueel op de kids te passen. Mijn moeder en ik zijn direct nadat we in Tilburg waren naar het ziekenhuis gereden waar er maar een iemand bij hem mocht, ivm corona. De test was al afgenomen, foto's gemaakt en bloed geprikt. Hij had een longontsteking, kreeg antibiotica en reageerde daar meteen goed op. Bij corona patienten was dit niet zo dus we kregen beetje bij beetje goede hoop. Twee dagen heeft hij in quarantaine gelegen en daarna kregen we de verlossende uitslag dat het geen corona was. Best knap, dat wanneer zoveel mensen opgenomen worden met corona, mijn vader die in de risicogroep valt, een "gewone" longontsteking krijgt. Voor hem duurt het herstel ook een jaar dus het is niet niks maar beter dan corona.

De schrik zat er natuurlijk goed in. Ineens neem je alles toch veel serieuzer en ben je extreem bezorgd. De overlevingsmodus is weer aan. Twee dagen later konden we hem alweer mee naar huis nemen en hebben we lekker genoten van een stuk progres om dit te vieren! Toen had ik nog geen contact met de dietiste hoor ;)

De weken daarna heb ik veel last gehad van angst en bijna weer paniek. Deze symptomen herkende ik nog van jaren terug. Ik keek dagelijks, zowat 5 keer per dag naar de corona liveblog. Dit gaf me een gevoel van controle, en die heb ik graag! Er zoveel mogelijk over te weten komen en weten hoe er juist wel of niet mee om te gaan. 's Avonds op de bank een serie kijken waar je helemaal in zit en als de aflevering afgelopen is beseffen dat het echt is wat er momenteel allemaal gebeurd op de wereld. Dit gebeurde ook 's ochtends als ik wakker werd. Het lijkt wel een nachtmerrie. In tegenstelling tot mijn angsten een aantal jaar terug, zijn deze wel realistisch. In de supermarkt staan met een volle kar en het idee hebben dat je niet weg kunt. Of corona die de wereld over raast, waaraan velen mensen overlijden, ziek worden. Ik kreeg het er van het idee letterlijk spaans benauwd van.

Op dat moment besefte ik dat ik er teveel mee bezig was. De controle is langzaam overgegaan in een soort van obsessie. Een paar weken keek ik nog maar 1 maal per dag, dat maximum had ik mezelf opgelegd. Nu kijk ik, net als voorheen, eigenlijk nooit het nieuws. Alleen als er een persconferentie gaande is dan. Het nieuws zie ik in de ochtend als ik eerder wakker ben dan de kids, dit is niet heel vaak ;) en als ik naar de radio luister in de auto of thuis. Op facebook ziek je vanzelf vanalles voorbij komen dus ik zal echt niks missen! Het maakt me eerder gek, overbezorgd en wakkert steeds mijn angst aan. 

Omdat we zo worden verwend met het zonnetje en ik echt meer tijd nodig had voor mezelf, vooral nu de kids 24/7 thuis zijn. Heb ik wat goede boeken besteld om deze lekker in onze fijn tuin te lezen als de kids iets voor zichzelf doen. Even me-time! De boeken "Geluk is D.O.M." en "De edele kunst van not giving a fuck de tegendraadse aanpak voor een goed leven" laten me inzien dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Sommige dingen overkomen je maar het is maar net hoe je daarmee omgaat en hoe je het je leven laat beinvloeden. Hier op deze site bijvoorbeeld zie je zoveel sterke mensen, mijn lotgenoten, sommige die zelfs "opgegeven" zijn. Maar ondanks de beperkingen, pijn en klachten, wetenschap dat zij nooit meer beter zullen worden toch intens genieten van het leven. Vaak meer dan een ieder die niet ziek is geweest, no offense! Ze zien kleine dingen en genieten hier optimaal van. Geweldig toch! Deze dingen merkte ik niet op hoor voordat ik ziek werd. Zoveel respect en liefde voor deze mensen! Jullie zijn een inspiratie voor mij. Het maakt mijn problemen niet minder groot maar het zorgt er wel voor dat je de waarde van het leven in gaat zien. Wat er nu echt toe doet! Vroeger noemde ik dit zweverig. Ik zie het nu meer als bewuster leven.

Deze mooie mensen nemen niet zo snel de slachtofferrol aan. Natuurlijk voel je jezelf allemaal weleens zielig maar het is de kunst om er niet in te blijven hangen. Leef in het nu. Geniet van wat NU is. Ook al is dat nu niet veel. Missen we allemaal onze dierbaren. De verjaardagen en feestjes, mijn God wat mis ik die! Ik mis af en toe zelfs het werken. Onze eigen tijd is vaak ver te zoeken. We zijn bang en bezorgd. Dit mag natuurlijk en is volkomen logisch. Maar geniet ook van de zon, die al weken schijnt. Het samen zijn met elkaar. Het veel minder moeten. De lage benzinekosten ;) Er zijn veel minder verplichtignen waardoor je meer tijd hebt voor elkaar en andere dingen. Klusjes in en rondom huis die niet gedaan werden. Je hebt meer tijd om stil te staan bij wat je eigenlijk altijd maar voor lief neemt in je leven. Vooral wie je voor lief neemt. Dus benut je tijd goed en wees eens extra lief voor elkaar, stuur elkaar een lief kaartje of kadotje. Of maak plannen voor een corona after party, net als ik ;)

Al zal dit bij ons (hopelijk) onze bruiloft worden. Deze is inmiddels voor de derde keer verzet. Het was eerst 19 april 2019 maar toen kreeg ik de diagnose. Vervolgens 16 mei 2020 en toen kwam corona. Nu is het half augustus gepland maar wederom heb ik mijn twijfels of alles wel door kan gaan. Ik baal als een stekker natuurlijk maar het is wat het is. Heule lange voorpret in ons geval :) Ons wettelijk huwelijk op 4 mei as. gaat wel door. Dus op papier zijn we dan in ieder geval getrouwd. Maar voor mijn gevoel ben ik pas getrouwd voor de kerk, met mijn mooie jurk, alle lieve mensen om mij heen en natuurlijk een geslaagd feestje. Met een paar dagen later een huwelijksreis naar Turkije. Er is een kans dat alles nu weer niet door kan gaan of niet helemaal zoals we het zouden willen. Maar dan vraag ik me wederom af; wat voor invloed heb ik hierop? Geen. Ik ben blij dat we straks toch wettelijk getrouwd zijn en heb extra lang voorpret voor de feestdag. Wat in het vat zit......

Zo vroeg een lotgenootje, die ik ken via Insta, mij mee voor de Powder Days kayak-week in Zuid-Frankrijk. Laat dit nu net de weken rondom de nieuwste datum van onze bruiloft zijn. Balennnnn! Toen ik haar berichtje las sprongen de tranen in mijn ogen. Ik voelde me zo vereerd dat iemand die ik eigenlijk amper ken, mij mee vroeg. Geen haat, jaloezie of misgunnen naar elkaar. Zoals je vaak ziet tegenwoordig, vooral op social media. Geen vooroordelen over elkaar maar een band doordat je iets soortgelijks hebt meegemaakt, elkaar willen helpen en steunen, totaal buiten onze comfortzone maar toch meteen het gevoel en de wil om dit samen aan te willen gaan. Zo speciaal en zo mooi dat kanker ook dit met je doet. En oh zo jammer dat ik dus niet kan of het misschien helemaal niet door kan gaan. Maar wel weer een nieuw doel voor volgend jaar!

Zoals heel veel doelen die ik gesteld heb als alles weer voor bij is :) Heel veel vakanties, weekendjes weg, etentjes en genieten van mijn lieve familie en vrienden! Maar voor nu, LEEF en geniet!

Viva la Vida!

Liefs Nicole