Onverbiddelijk

Soms schrik ik ervan hoe snel de dagen elkaar opvolgen. Dat gevoel, die schrik, staat pal tegenover het gevoel wat ik als kind ervoer als ik ergens naar uit keek. Mijn verjaardag, Sinterklaas, een vakantie. Op het moment dat je ergens naar uit kijkt, lijkt de tijd te kruipen. Volgens mij is die ervaring het meest intens wanneer je nog in je letterlijke kinderschoenen staat. Twee uur leek wel het drievoudige aantal uren te duren. Als je ergens nog "4 nachtjes voor moest slapen", dan voelde dat als 4 nachten op de Noordpool in de winter (1 nacht duurt daar zo'n 186 dagen in de winter) :-)
Dat gevoel van anticipatie wat je als kind hebt is, naar mijn ervaring, niet meer in dezelfde intensiteit na te bootsen wanneer je ouder wordt. Het gevoel bestaat nog wel en je kunt het op bepaalde momenten heel even terughalen, maar het is niet hetzelfde. Mijn vader zei hierover altijd: "Als kind kruipt de tijd, als jongvolwassene gaat de tijd en als je ouder wordt, dan vliegt de tijd". Hoewel ik bijna zeker weet dat dit voor de meeste mensen zeker opgaat, vraag ik me wel af hoe dit verschil nou precies ontstaat.
Dat brengt me terug bij hetgeen ik mijn blogpost mee begonnen ben. De tijd "vliegt" namelijk nu al voor mijn gevoel. Ik denk dat je tijdsbesef en -beleving worden beĆÆnvloed door je persoonlijke situatie. Zo weet ik bijna zeker dat de tijd voor mijn vader juist lijkt te kruipen, omdat hij zich ellendig voelt en veel pijn heeft.
Inhoudelijk daarop ingaand is het de oxycodon (wel 10mg, dus een relatief lage dosis) die zijn werk niet meer doet. Beter gezegd, ik ben bang dat mijn vader van dit middel steeds meer nodig heeft voor hetzelfde effect. Een jaar geleden bood 1 pilletje van 10mg nog veel soelaas, maar de pijn komt er nu dwars doorheen. Wat mijn vader waarschijnlijk een eng idee vindt (en dit snap ik ook) is dat er, naast het verhogen van de dosis, geen sterkere/betere pijnstilling meer is. Wat rest ons nog, wanneer de zwaarste dosis oxycodon niet meer helpt?
De grote dromen/wensen die ik had voor mijn ouders en mezelf zijn inmiddels steeds verder naar de achtergrond verdwenen. Tuurlijk, ze zijn nog aanwezig. Irritant aanwezig zelfs. Omdat ik weet dat deze dromen niet meer uit zullen komen. Dromen zijn verwachtingen. Ideaalplaatjes waarin al onze verwachtingen tot in de perfectie zijn uitgekomen. Ik heb in een jaar tijd geleerd dat het leven met verwachtingen de bron is van veel teleurstellingen en verdriet. Die verwachtingen heb ik dan ook maar losgelaten. Dat klinkt makkelijker dan het is, natuurlijk. Het doet pijn, te accepteren dat sommige dingen nooit meer zullen gebeuren. Of in elk geval niet in de vorm waarin je het gehoopt had.
Ik was graag nog een keer met zijn allen (lees: mijn ouders, mijn vriend en ik) op vakantie gegaan. Ik had mijn vader graag aan zijn eventuele kleinkind voor willen stellen, als het ons gegeven is. Ik had samen graag nog talloze lange middagen op een zonnig terras gezeten, terwijl ik naar de verhalen luister die hij met zijn kenmerkende krachtige stem zo levendig vertellen kan. Ik wil nog jarenlang toe kunnen kijken naar hoe hij zich opwindt over de digitalisering. Ik wil met mijn hoofd in mijn handen naast hem aan tafel zitten, terwijl hij mij uitlegt hoe ik de stelling van Pythagoras kan bewijzen. Het genoegen wat zichtbaar is op zijn gezicht, wanneer ik hem vervolgens de juiste antwoorden kan geven. Zijn duimpje, welke hij altijd opstak en ermee ging "wiebelen", wanneer ik als kind in een boze bui was. Ondanks dat ik enorm mijn best deed, kon ik mijn lach nooit inhouden. Als boze puber trouwens ook niet.
Ik wil nog duizenden dingen van hem leren, zijn stem nog jaren horen vertellen en nog honderden keren met hem lachen en discussiƫren over zaken waar we het wel, of juist niet met elkaar over eens zijn.

Ik betrap mezelf erop dat het af en toe al voelt alsof hij er niet meer is. Dat wil ik helemaal niet voelen. Toch vermoed ik dat ik me middenin een rouwproces begeef. Het rouwen, terwijl iemand er nog is. Anticiperende rouw, zoals ze dat noemen. De wetenschap dat het nooit meer hetzelfde zal zijn, terwijl je dat zo graag wil. Het kost me zo verschrikkelijk veel moeite om te accepteren dat de dagen sneller gaan dan ik wil en dat er een punt komt, op een onbepaald moment in de toekomst, dat ik afscheid moet nemen van de man die me van hulpeloze baby heeft zien opgroeien tot een verlegen meisje, naar de welbekende opstandige puber en me uiteindelijk de ontwikkeling heeft zien doormaken tot de persoon die ik nu ben. En alles, ALLES wat daar tussen zit. Alle gesprekken die we hebben gehad, de (zeer zeldzame) ruzies, de gezamenlijke binnenpretjes, de wandelingen, de uitjes, de vakanties, de etentjes bij ons vaste stekkie, de middagen samen in de tuin, de middagen samen voor de TV met zwart-witplezier van Don Camilo. En niet te vergeten, de wederzijdse waardering voor de "stilte" en gewoon bij elkaar zijn, zonder dat er iets gezegd hoeft te worden. 
Aan de ene kant ben ik ontzettend dankbaar dat ik al deze mooie dingen en herinneringen met mijn vader deel en heb gedeeld. Maar gevoelsmatig doet het ontzettend veel pijn, om te weten dat ik straks de enige ben die nog weet hoe fijn dit alles was. Er is straks niemand meer, met wie ik deze herinneringen gemeen heb. Toch voelt dat, ondanks het rauwe randje, speciaal en waardevol. Die herinneringen kan niemand me meer afpakken en zijn van mij alleen. Ik koester ze en houd ze in leven zolang ik zelf leef.

De aankomende feestdagen, Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw.. Het zal me allemaal wat. Het gevoel wat ik in deze periode ervaar is misschien nog wel het meest vergelijkbaar met een soort overlevingsdrang. Sommigen zullen dat misschien overdreven vinden. Maar echt, de pepernoten en kerstballen kunnen dit jaar mijn rug op. Die krijgen volgend jaar wel weer een kans van me. Ik heb het te druk met het afremmen van de tijd. Als iemand weet hoe dat het beste aangepakt kan worden, dan houd ik me aanbevolen.

Een reactie van de lieve Ron die me altijd is bijgebleven wil ik jullie niet onthouden, omdat deze ontzettend goed bij dit bericht past.
"Dat anker zoals jij beschrijft, dient er voor om een schip op zijn plaats te houden. Van papa's kleine meid tot een jong volwassen vrouw is een flinke boottocht. Natuurlijk heb je vragen en angsten, maar wees ook eerlijk naar jezelf en je ouders. Het leven is een reis, zegt men, en met een anker lopen is te zwaar. Blijven groeien met angst en pijn hoort in het proces. Als je ouders in je hart wonen en jij het product bent van hun reis, moet je in jezelf blijven geloven zoals je nu in hen gelooft, opdat ook jou reis zoveel geluk kent als die van je ouders. Voor deze tijd is leven met de dag en de problemen van 1 dag meer dan genoeg voor het aanvangen van jouw reis."

9 reacties

Wat schrijf je mooi. En als ik je oudere blogs in mijn herinnering oproep, dan zie hoezeer je gegroeid bent. Jouw vader wordt niet vergeten, ook als hij er fysiek niet meer is. En ook zijn kleinkind zal hem kennen, want jij zal vertellen hoe geweldig hij was. 

Liefs,

Zweef

Laatst bewerkt: 05/11/2021 - 13:58

Je roert me (wederom) tot tranen Zweef, zowel door het compliment over mijn schrijven als de woorden die daarop volgen. Mijn vader zei, niet al te lang geleden, dat mijn grootste en mooie herinnering aan hem, ik zelf ben. Daar put ik ook kracht uit.
Heel veel liefs voor jou en mevrouw Zweef.

Laatst bewerkt: 05/11/2021 - 14:11

Mooi verhaal.

Ook ik herken dat ik nog zoveel momenten met hem wil beleven, net als jij.

En de spijtdingen van mijn vader liggen vooral in het niet geleefd hebben. Dus teveel gestresst in het leven en in angst geleefd hebbende.

Dus ik hoop dat er nog tijd komt door behandeling om die spijt te verzachten en nog uitjes te maken????? Een gevoel van tevredenheid te krijgen. 

Zelf heb ik een gevoel van schuld en spijt dat mijn leven niet lekker op de rit is nu. En dat wil ik hem eigenlijk wel laten zien nog.

Tijd tijd tijd.....

Laatst bewerkt: 05/11/2021 - 16:03

Hoi Vlinder,

"Leuk" om je op mijn blog te treffen, al is de aanleiding natuurlijk niet leuk.
Tijd, ja, die verdomde tijd. Er zijn niet voor niks zoveel spreekwoorden over. "De tijd zal het leren", "tijd heelt alle wonden", "tijd brengt raad"...
Wachten speelt een hele grote rol bij deze ziekte. Onzekerheid, angst, paniek, wanhoop, het hoort er allemaal bij. En iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. 
Acceptatie is iets wat veel rust kan brengen. Geniet van de dingen die nu nog mogelijk zijn. Het is in deze rare tijd makkelijk om deze kleine dingen over het hoofd te zien, omdat je je nu focust op dromen of verwachtingen die nu nog buiten bereik liggen. Probeer het op te delen in kleine stukjes. Vandaag kun je misschien nog fijn een stukje met elkaar wandelen in de herfstzon. En morgen, ja... Dat zien we dan wel weer. 
Maak het niet te moeilijk voor jezelf. Je hebt al genoeg aan je hoofd!

Liefs

Laatst bewerkt: 05/11/2021 - 16:20

Zelden zo mooi, schrijnend en raak alle gevoelens gelezen die komen kijken bij ongeneeslijke ziekte. Ik heb je blog een paar keer gelezen en elke zin die je schrijft op me in laten werken. En telkens denk ik: jĆ”, zo is het.

Bij jou gaat het om je vader, mijn ouders zijn al lang dood en ik ben zelf degene die ziek is. Maar ik wil je bedanken voor je ontroerende blog. Het steunt, en hoewel je dat misschien niet voor ogen had, het troost ook. Ik hoop dat dat voor jou ook weer troostend is.

Liefs en heel veel sterkte voor jou en je vader,

Hanneke

Laatst bewerkt: 05/11/2021 - 19:28

Lieve Hanneke,

We ontroeren elkaar wat af hier, op deze website. Mooi om te zien en mee te maken :-) Ik ben blij dat mijn blog je troost kan bieden, en hoewel dat inderdaad niet mijn eerste insteek was ben ik daar wel heel erg dankbaar voor. De wereld is een stukje mooier als we elkaar allemaal een beetje (proberen te) helpen. En ik merk dat veel mensen iets, al is het maar een beetje, aan mijn verhalen hebben. En dat motiveert ook weer om te schrijven, naast het feit dat ik het gewoon prettig vind om te doen. Je creƫert er ruimte mee, ruimte die je weer kunt gebruiken om na te denken. Over het leven, of over wat je morgenavond gaat eten. Ach, je snapt het wel :-)

Jou wens ik al het beste toe, opdat je elke dag nog de mogelijkheid hebt om te zien hoe mooi en bijzonder het leven is.

liefs, Helena 

Laatst bewerkt: 05/11/2021 - 21:25

Een heel mooi stuk deed me goed het te lezen .Voor mij als patien deed het goed.ik ben terminaal met alvleesklierkanker .heb me er bij neer gelegd dat dit de laatste reis voor me is .Ben omringt door de kinders en mijn man en we maken er het beste van .

Laatst bewerkt: 17/11/2021 - 15:37

Lieve Gerda,

bedankt voor je lieve reactie. Wat fijn dat je iets aan mijn blogbericht hebt, dat betekent veel voor me. Ik wens jou een mooie en goede reis met alle liefde en geborgenheid van de mensen die je liefhebt. Ondanks alles blijft liefde een groot rijkdom.

Veel liefs van Helena

Laatst bewerkt: 17/11/2021 - 15:46

Mijn ouders beiden veel te jong verloren. Mijn vader na vier jaar van ziek zijn, wetende dat hij niet meer beter werd maar niet wetende hoe lang we nog hadden. Ook ik was tijdens zijn ziekte  al aan het rouwen. Rouwen om mijn vader die ik zou gaan verliezen en missen. Rouwen omdat we dan geen ouders meer hebben, daar waar je kind mag zijn. Degene die altijd naar je luistert, je advies geeft maar nooit veroordeeld.

Ik werk in het ziekenhuis en vandaag was er een man met zijn dochter. Hij praatte zo lief tegen haar, net zoals mijn vader tegen mij deed. Ik kon wel huilen, wat mis ik dat. Wat mis ik alles van mijn vader

Laatst bewerkt: 18/11/2021 - 20:32