Mijn oude ik

Ik mis mezelf. Mijn oude ik. 

Ik mis het 'onbezorgde' leven, mijn makkelijke leven.

Ik mis met het volste vertrouwen naar de toekomst kijken. 

Ookal weet ik dat dat natuurlijk niet realistisch is, want onbezorgd is het nooit geweest en makkelijk zeker ook niet. 

Ik weet dat het leven niet te plannen valt maar dat doe je wel. Je denkt na over trouwen, kinderen krijgen, vakanties, werk, alsof het allemaal zomaar te kiezen is. 

En dan stort op een dag alles in elkaar en kun je van je planning een propje maken en in de prullenbak gooien. 

Ik mis me verheugen op een weekendje met vrienden, zonder dat ik me zorgen hoef te maken of ik dit wel aankan. Ik merk dat het me onrustig maakt als ik denk aan de toekomst. Mijn leven wordt nooit meer zoals het was, dat kan niet, daarvoor is de impact van kanker te groot. 

Maar ik moet een weg vinden in mijn nieuwe leven. Accepteren dat daar beperkingen bij horen en dat de weg omhoog wellicht langer gaat duren dan verwacht. 

Ik merk dat ik vooral angst heb voor wat er nog komt, ga ik nog onbezorgd genieten, ga ik nog dagen hebben dat ik er niet aan denk, gaat mijn energie weer zijn zoals hij was?

Ergens vind ik  dat gek, want ik heb juist geleerd dag voor dag te leven afgelopen maanden omdat iedere dag anders kan zijn en je niet weet wat morgen je brengt. Waarom is het dan nu zo moeilijk om dit in praktijk te brengen?

Ik voel een afstand, een afstand tussen mij en de rest van de wereld. Ik kan niet uitleggen wat ik voel en voel me onbegrepen. Vanbuiten zie ik er niet uit als de stereotype kankerpatiënt maar vanbinnen is er wel net zoveel kapot. Zowel fysiek als geestelijk. 

Ik voel me schuldig, de hele dag door. Schuldig naar mijn omgeving dat ik een muur optrek en niemand binnen kan laten, schuldig naar mijn gezin dat ik niet kan zijn wie ik wil zijn, schuldig omdat ik niet meer ben wie ik was, schuldig naar mijn werk omdat ik nog lang niet weet wanneer ik terug kan komen, schuldig naar mensen die kanker niet overleven dat ik het zo moeilijk heb met verder leven.

Ik ben boos op mezelf, ik heb toch de beste kanker die je kan krijgen. De genezingskans is zo hoog en ik hoorde vanaf minuut 1 dat het goed te behandelen is. 

Tegelijkertijd besef ik me ook wel dat het nergens op slaat. 

De beste kanker die je kan krijgen is geen kanker.