Klaar mee of klaar voor

Klaar ben ik. Zeggen ze dan. 

Tijdens de 10 bestralingen hoorde ik vaak 'bijna klaar', 'Nog 2 en dan klaar', 'even doorbijten en dan klaar'. Maar zo is het niet en voelt het niet. Ik ben nog lang niet klaar.

Tuurlijk, de behandelingen zijn klaar en dat is heel fijn. 

Geen chemische troep meer, geen naalden, geen masker. Geen pop meer zijn waar maar aan wordt getrokken. Tegen het einde toe kon ik soms zo boos worden als ze me riepen uit de wachtkamer en zeiden; 'ontbloot je bovenlichaam en dan kom ik je halen voor de bestraling' of 'ik ga nu een infuus aanleggen'.  

Met het grootste gemak werd het me medegedeeld en het irriteerde me mateloos. Hou op dacht ik dan, ik bepaal zelf wel wat ik doe. 

Maar dat is natuurljk helemaal niet zo, want er valt niks te bepalen.

Bij het eindgesprek met de radiotherapeut moest ik dan ook even heel hard huilen, het zat er op. 

Het waren tranen van opluchting, niemand ging me meer vertellen wat ik moest doen en het gesleutel een mijn lichaam was klaar.

Maar juist dat niemand me meer verteld wat ik moet doen, maakt dat het heel angstig is. Nu moet mijn lichaam het zelf weer doen, geen hulp van chemo of bestraling. 

Klaar.

Mijn leven kan weer verder. 

Ik ben nog niet klaar met de kanker maar de kanker wel hopelijk met mij.

De afgelopen maanden waren een kwestie van overleven en nu moet ik weer gaan leven. Maar hoe dan vraag ik me af. Hoe pak je je leven weer op als het niet meer hetzelfde is, als jij zelf niet meer hetzelfde bent. Mijn lichaam voelt nog niet van mij, maar ook geestelijk ben ik niet meer hetzelfde.

Ik moet weer zoeken naar een weg in het nieuwe leven. 

Misschien nog wel lastiger dan wat ik de afgelopen tijd heb moeten doen.

Dus nee, ik ben er nog niet klaar mee maar zeker wel klaar voor.

33 reacties

Ik zit er nog in maar denk er nu ook al over na ā€˜hoe verderā€™ als ik de laatste chemo heb gehad (is post adjuvant na operaties en bestralingen). Ik heb besloten dat niet alleen uit te knobbelen maar daar al voor de laatste kuur professionele hulp bij te zoeken. Iemand die me helpt weer een weg te vinden die bij mij past. Vraag er eens naar in het ziekenhuis waar je behandeld bent. Vaak kunnen zij je doorverwijzen als onderdeel van het ā€˜behandelpakketā€™. Wees lief voor jezelf, je hebt het verdiend ! šŸ’– 

Laatst bewerkt: 17/06/2020 - 18:12

Ik ben inderdaad begonnen met oncologische revalidatie, dit helpt me tot nu toe vooral fysiek. Maar heb er alle vertrouwen in dat het goed komt ā™„ Voor jou ook veel sterkte ā™„  

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 09:58

Jaah fijne club, dat  Helen Dowling Instituut. De ( online en face 2 face)  gesprekken  met  mijn psycholoog aldaar helpen beslist om weer meer vertrouwen in mezelf, mijn lichaam en de wereld te krijgen. Daar ben ik blij mee!

Laatst bewerkt: 29/06/2020 - 17:20

Ohhh wat herken ik je verhaal. Op de ouwe voet weer verder is zeker geen sprake van. Nu een dik jaar verder, laatste therapie was augustus 2019 ben ik nog lang niet op mijn normale doen. Alles kost moeite en soms pijn, veel last van bijwerkingen en chronisch moe. Ik ga er vanuit dat het lichamelijk nooit meer hetzelfde wordt en dat heeft effect op je psyche. Ik moet nog paar jaar pillen slikken, alles voor het goede doel, want dat de kanker terugkomt wil ik nooit meer meemaken. Ik hoop dat we uiteindelijk gewoon happy kunnen zijn. Ook met de veranderingen die we  toch niet tegen kunnen tegenhouden. 

Liefs Margriet

Laatst bewerkt: 17/06/2020 - 18:20

Zo herkenbaar jullie verhalen. mijn laatste behandeling was 13 maart en vervolgens werden  vanwege Covid 19 begrijpelijkerwijze de verdere immuunbehandelingen stopgezet. Dat gaf me toch een onrustig gevoel. Heb zelf nog veel last van neuropathie in handen en voeten en dat zit me echt in de weg. Ben verder een positief ingesteld persoon en dat ben ik nog steeds maar toch voelt het anders.

Jullie allemaal veel sterkte en courage,

liefs Magda

 

 

 

Laatst bewerkt: 17/06/2020 - 18:31

Ik snap dat dat onrust veroorzaakt, wordt/werd de therapie wel weer opgepakt?

Voor jou ook veel sterkte ā™„

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 10:02

Ik heb ook erg veel last gehad van neuropathie. Mijn handen zijn nagenoeg over. Mijn voeten na 4 jaar  nog niet. Denk dat het ook niet helemaal over zal gaan. Gelukkig is het een heel stuk beter als 4 jaar geleden. Misschien is dat een troost voor je. Wennen zal het echter nooit. 
Sterkte

Laatst bewerkt: 07/07/2020 - 20:06

Ja herkenbaar ja, accepteren dat het niet meer hetzelfde is is even lastig. Veel succes ook voor jou ā™„

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 09:58

Het ligt eraan hoe je jezelf opstelt, tijdens de chemo en de bestralingen. Zelf heb ik mijn leven dat ik leide voor de behandelingen, gewoon opgepakt tijdens en na de behandelingen. Wel veel praten met anderen over de ziekte en veel wandelen.

Je moet eens de verpleegkundige bellen over welke revalidatie ze na de kanker aanbieden aan patiƫnten. Misschien dat dit jouw kan helpen.

Groet Peter

 

Laatst bewerkt: 17/06/2020 - 19:31

Heel fijn dat je je normale leven weer hebt kunnen oppakken. Het ligt er ook  aan hoe je met dingen omgaat maar je hebt niet alles zelf in de hand en de impact is voor iedereen anders. 

Ik ben inderdaad begonnen met revalidatie, dat gaat me zeker helpen :-) 

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 09:55

Bij mijn man zijn de behandelingen nu bijna 3 jaar geleden. Ook hij is nooit meer hetzelfde geworden.  Voor hem lastig maar zeker ook voor mij. Emotioneel en lichamelijk is er veel veranderd en daar zoeken we nog steeds een weg in. Nu  Maakte het hele proces ook niet makkelijke romdat hij eind vorig jaar hartfalen kreeg. Open hart operatie, complicaties...nog steeds vocht achter de longen. Waarschijnlijk allemaal gevolgen van.... nee klaar met kanker is hij inderdaad nog lang niet. 

 

Laatst bewerkt: 17/06/2020 - 20:06

Dat klinkt heel heftig. Ik kan me voorstellen dat het voor jou ook heel moeilijk is, kanker heb je samen. 

Succes voor de toekomst ā™„

 

 

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 09:58

Is erg moeilijk nu weer te genieten van hetgewone leven. Na de laatste imuuntherapie  eind mei 2019 na een jaar Met chemo, borstbesparende operatie, 20 bestralingen was mijn man ook klaar met de therapie van een kunstheup. Probeerde weer het gewone leven op te pakken. Helaas kregen we in augustus een zeer ernstig ongeluk, dus weer ziekenhuisopname voor allebei. Nu bijna een jaar later proberen we te gaan genieten van onze vrije tijd! Man is met pensioen en ik ben afgekeurd. Hebben beide nog 2x per week fysio. Ben nog steeds moe maar of het nu van de behandeling vd kanker is of van de nekklachten van het ongeluk is niet bekend. Maar hopen eindelijk van een rustige zomer.

Laatst bewerkt: 17/06/2020 - 20:08

Na mijn laatste behandeling, nu 2 jaar geleden ben ik gestart met fysio gericht op kanker patiĆ«nten om lichamelijk weer conditie op te bouwen. Er is revalidatie gericht op kankerpatiĆ«nten. Terug op het oude niveau kwam ik niet meer. Door het type chemo en bestraling had ik veel last van geheugenproblemen en concentratieverlies. Dat is nu veel minder, maar zeker als er veel prikkels zijn nog steeds aanwezig. Ook ben ik nog steeds sneller moe dan voorheen. Het soort behandeling en je  leven daarvoor is voor iedereen anders. Daarom kan de een wel de draad weer oppakken en is dat voor een ander veel lastiger of niet mogelijk. 

Belangrijk is dat je er de tijd voor neemt en niet over je grenzen heen gaat. Ook niet na langere tijd. Sterkte.

 

Laatst bewerkt: 17/06/2020 - 23:33

Herkenbaar ja, prikkels zijn al snel te veel. Fijn om te horen dat het wel verbeterd is en dankje wel voor je bericht ā™„

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 10:01

Beste Levenvanmei,

Ik heb na een eerste traject en behandeling in 2015 veel baat gehad bij gesprekken met een medisch maatschappelijk werkster. Zij gaf veel handvatten rondom  "rouwen om het oude" en omgaan met het "nieuwe normaal". Dit heb ik "opgefrist" door gesprekken met de ggz - praktijkondersteuner na het tweede traject/ de tweede behandeling vorig jaar. Ook ben ik goed geholpen door een ergotherapeut i.v.m. de verdeling van mijn energie.Het is de moeite waard hier eens naar te informeren, een aangepast leven kan ook een opgewekt leven zijn!!

Veel sterkte en hopelijk ook veel terugkerende levenslust en plezier!!

 

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 12:38

Deze gesprekken gaan volgende week van start dus ik heb goede hoop, dank je wel voor je bericht ā™„

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 14:56

Voor mij is het inmiddels 6 jaar geleden, maar de oude zal ik nooit meer worden zowel fysiek door de chemo en bestraling als psychisch ben ik veranderd. Vaak erg moe, veel pijn in spieren en neuropathie in de voeten. Ik kan niet meer tegen veel lawaai en ook de radio die ik altijd aan had irriteert me soms erg. Mijn man heeft ernstige tinitus dus moet juist veel geluid hebben ter afleiding dus dat botst ook vaak. Mensen zeggen vaak dat je niet mag klagen omdat je nog leeft, en dat is wel zo maar soms vliegt het me allemaal even aan zoals nu dus. Morgen ben ik weer een ander mens maar moest het gewoon even kwijt, veel sterktešŸ˜˜

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 13:50

Mensen die zeggen dat je niet mag klagen, klagen zelf vaak het meest ;-) Iedere dag kun je je anders voelen en op een slechte dag is dat een mooie gedachte omdat je weet dat het ook weer overgaat. 

Sterkte voor de toekomst ā™„

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 14:58

Ik had 31 januari 2019 mijn laatste bestraling na het hele traject van chemo, 2 operaties en bestralingen. Mijn drive was mijn werk wat ik heel graag wilde doen. In overleg met mijn oedeem therapeut en huisarts ben ik het revalidatietraject niet in gegaan. 1 maart weer begonnen met werken. Soms kwam ik mezelf enorm tegen. Ik werk late diensten in de ouderen zorg. Late diensten waren prettig want dan kon ik uitslapen. Gebruik medicijnen om te slapen en heb tegenwoordig minstens 9 uur nodig. Ik heb goede afspraken gemaakt dat ik in principe niet meer dan 2 dagen achter elkaar werk. Als ik energie over heb kies ik zelf voor extra werk. Ik wil er natuurlijk ook gewoon zijn voor mijn gezin. Ik heb geleerd dat ik soms ook op de bank mag hangen waarover ik me soms nog heel schuldig voel. Paar x geprobeerd in de ochtend te werken maar dit ging niet goed, mijn nek, rug, litteken en arm zaten helemaal vast.

Zo zoek ik voor mezelf wat ik aankwam. psychisch gaat het goed. Mijn vriendin net klaar valt wel in een zwart gat omdat ze niet weet hoe haar leven weer op te pakken. Zij heeft veel gesprekken.

Sterkte. Luister goed naar je lichaam en durf nee te zeggen

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 14:37

Fijn om te horen dat je hebt gevonden wat voor jou werkt, dat zal vast ook met vallen en opstaan zijn gegaan.

Sterkte ook voor jou in de toekomst ā™„

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 15:02

Een kleine twee jaar geleden werd bij mij kanker vastgesteld, wat betekende bestraling en hormoonkuur. Ook ik zit nu in de  ā€œwachtkamerā€. Is het over of komt het nog terug. Die onzekerheid kan wel 3 jaar duren, dus ik probeer het van me af te zetten en verder te gaan met mijn leven . Wat mij er doorheengesleept heeft is de oncologische fysiotherapie, waardoor mijn conditie enorm vooruitging en ik me ondanks een tragische gebeurtenis en een aantal bijwerkingen fysiek heel goed voel.  Nog steeds sport ik 3 keer in de week, wat me psychisch ook nog een beetje op de been houdt.                                                                                                                                                                           De tragische gebeurtenis betreft het plotselinge overlijden van mijn vrouw  nog voor de behandeling goed en wel begonnen was  en waardoor mijn leven opnieuw instortte. 

Laatst bewerkt: 18/06/2020 - 15:14

Voor mij is het inmiddels 4 jaar geleden dat de behandeling er op zat. Ik vond de periode erna heel lastig. Omgeving denkt klaar en nu weer verder leven, maar zo werkt het helaas niet. Je hebt een leven voor, tijdens en na de kanker. Gelukkig wordt het weer steeds wat ā€œnormalerā€. Sterkte en succes. 

Laatst bewerkt: 22/06/2020 - 19:28

Dat klopt, het is erg lastig te begrijpen denk ik als je het niet meemaakt.

Laten we hopen dat we nu voor altijd in de periode ā€˜naā€™ kanker blijvenšŸ€

Laatst bewerkt: 24/06/2020 - 17:04

mooi filmpje! tranen! en dan voor zo'n jonge vrouw die ook nog buitenshuis moet gaan werken! vreselijk!

Laatst bewerkt: 04/07/2020 - 12:37

Wat een prachtig filmpje. Het geeft ā€œbeeldā€ aan hoe ik het ervaar. En ook, de vraag: Hoe nu verder? Wie helpt me? Mijn netwerk is groot genoeg. Maar mensen die er ook nu nog willen zijn... en begrip willen tonen door werkelijk te luisteren... moet je met een lampje zoeken. 

Laatst bewerkt: 27/06/2020 - 11:56

Bij mij werd eind vorig jaar alvleesklierkanker geconstateerd. Bijkomend probleem was dat de gal niet weg kon en wilde. Drie keer endoscopie gehad voor dat eindelijk langzaam oploste. Vervolgens acht chemokuren gehad, helaas zonder het gewenste resultaat.
Toen kreeg ik de kans om mee te doen aan een studie in het Erasmus MC voor mensen met lokaal gevorderde alvleesklierkanker. Daar heb ik me in eerste eerste instantie voor aangemeld. Je probeert van alles, toch?
Uit de scan die ze daar gemaakt hadden bleek dat er vlekjes op de lever zaten waarvan ze niet wisten wat het was. Zou weer een echo of scan gemaakt moeten worden en een biopt uit de lever.
En toen heb ik besloten daar verder niet meer aan mee te doen. k was helemaal klaar mer alle onderzoeken, afspraken, uitslagen behandelingen...
Ik heb de regie over mijn lijf en mijn leven zelf weer in handen genomen en dat voelt goed. Ik was er dus 'klaar mee'.
Maar normaal wordt het nooit meer. De acht chemokuren hebben er aardig ingehakt. Mijn conditie is niet om over naar huis te schrijven en ik heb het concentratievermogen van een platgeslagen mug. Hoop dat dat in de toekomst nog wat beter wordt.
IK herken je verhaal. Heel veel sterkte!!!

Laatst bewerkt: 10/09/2020 - 07:37

Jee wat heftig. Heel veel sterkte. Het geheugen wordt na verloo van tijd weer beter is mijn ervaring.

Laatst bewerkt: 06/01/2021 - 13:45