In de wacht

In de wacht. 

Zo voel ik me.

De chemo's zitten erop en het is wachten op de bestraling.

Mijn houvast, leven van chemo tot chemo, is even weg en het voelt wat verloren. Doordat er onderhoud is aan het apparaat kan ik pas een week later starten met de bestraling en hoewel een week maar kort is, voelt het lang.

Ik voel me niet slecht meer van de chemo, maar ook niet goed. Mijn hoofd wil sporten, maar mijn lichaam werkt niet altijd mee. Ik wil graag boeken lezen, maar de letters dansen voor mijn ogen. 

Dankzij het corona virus is mijn wereld heel klein, ik leef in een miniwereldje. Maar in dat kleine leefwereldje voel ik me goed, ik ben niet meer zo extreem moe en kom de dag goed door qua energie. 

Kom ik echter daarbuiten dan is dat soms heel confronterend. 

Na 8 weken isolatie/quarantaine besloot ik tijdens een wandeling de Albert Heijn binnen te lopen om iets te kopen wat me te binnen viel. Ik dacht dat het niet zo druk zou zijn en ik durfde de gok wel te wagen. Ik ging met B. naar binnen en binnen 3 seconde kreeg ik even blinde paniek, het was een stuk drukker dan gedacht. Het liefste wilde ik weglopen maar ik besloot toch naar binnen te gaan en zo snel mogelijk weer naar buiten. Toen ik weer buiten was voelde het alsof ik de hele rit in de AH met mijn adem ingehouden had gelopen van de spanning. 

 

Het was sowieso al knap dat ik had onthouden wat ik wilde kopen, want als ik peper en zout uit de kruidenla moet halen gebeurd dat meestal in 2 keer omdat ik de eerste keer of het zout of de peper vergeet.

Chemobrein noemen ze dat.

 

In gesprekken merk ik dat ik soms niet op woorden kom, of vergeet waar ik het over heb. Het voelt heel lullig om tijdens een zin te moeten vragen waar het ook alweer over ging. 

Kom ik samen met R. iemand tegen dan wil ik meedoen met het gesprek, maar ik merk dat mijn verwerkingstijd iets langer is waardoor ik steeds laat reageer of helemaal niet. Misschien merken mensen het niet eens maar je wordt er zelf heel onzeker van. 

Bij mijn eerste vriendinnendate kreeg ik er na een tijd zelfs opvliegers van en ik voelde mezelf afschakelen van het gesprek omdat ik de prikkels niet meer verwerkt kreeg. 

Realitycheck.

Nog niet klaar voor de echte wereld, maar klaar met de miniwereld.

 

 

Het is constant een worsteling met mezelf. 

Wat kan ik, wat wil ik en wat doe ik.

Wat wil ik is duidelijk, mijn normale leven weer terug. 

Wat kan ik, is nog zoeken. Een soort trial and error.  

Wat doe ik , is meestal meer dan wat kan ik, maar minder dan wat wil ik.

 

Nog 10 bestralingen en dan ben ik klaar. Hoezeer ik daar ook naar uitkijk, maakt het me ook bang. 

Dan moet ik weer beginnen met ' de rest van mijn leven', dan sta ik niet meer in de wacht.

Geen behandelingen meer, maar herstellen zowel fysiek als mentaal.

 

 

Afgelopen weken was het een kwestie van overleven en vanaf 1 juni kan ik weer gaan leven.

De enige vijand die ik dan nog heb ben ikzelf. 

Want hoe ga ik dit doen, hoelang heb ik de tijd en hoelang gééf ik mezelf de tijd. 

Parallel aan de corona maatregelen zal ik ook vanaf 1 juni weer gaan opstarten en stap voor stap weer teruggaan naar mijn nieuwe normaal.