Chemo #6

De laatste chemo. Ooit. 

De chemogift zelf was er een met vooral veel weerstand en tranen. Bij de eerste zak chemo hoort bij mij een ijsje om te zorgen dat ik zo min mogelijk last krijg van mn mond. De eerste drie keer koos ik voor het raketje maar ik ben bang dat ik die nu mijn hele leven niet meer kan eten. De laatste drie keer koos ik voor de ijsblokjes en terwijl ik dit typ word ik er nog misselijk van. Anyway, iedere nieuwe zak chemo voelde ik zoveel weerstand dat ik er heel boos en verdrietig van werd. Het liefste wilde ik opstaan en ik voelde me zo machteloos dat ik geen andere keuze had dan die ontzettende rotzooi in te laten spuiten. 

Bij het weggaan voelde het ergens ontzettend fijn, hier kwam ik nooit meer terug. Maar aan de andere kant ook heel veel angst, want nu komen de bestralingen steeds dichterbij.

Dus al brullend heb ik het oncologisch dagcentrum verlaten, een onvergetelijke laatste indruk achterlatend.

De dagen daarna ben ik erg moe en ik merk dat het chemo 6 is aan m'n huid, energie en vooral mijn gemoedstoestand.

De afgelopen weken heb ik heel vaak gehoord: ''jij bent zo sterk, jij kunt dit aan''. Buiten dat kanker natuurlijk niet zo werkt, snap ik de goede intentie van mensen. Maar het werd ook iets wat ik mezelf heb ingeprent. Sterk zijn, dan lukt dit. 

Ik voelde me als een houten paal die sterk in de grond stond, met daaromheen mijn gezin, familie en vrienden. Sterk zijn dan kan iedereen om me heen ook sterk blijven. Als ik niet huil, klaag of bang ben dan is de rest dat ook niet. Het voelde alsof als ik zou breken de rest ook zou breken. Wat niet betekent dat ik het geforceerd heb, want het ging vanzelf zo. Het gebeurde heel natuurlijk en ik hoefde er geen moeite voor te doen.

Nu zit de laatste chemo erop en kwam alles eruit. 

Ik had geen energie meer over om sterk te zijn, of positief.

Ik was deze week verdrietig, bloedje chagrijnig of boos. En ik heb mezelf deze week dat ook even gegund, er niet tegen gevochten. Ik heb de afgelopen weken ook wel ervaren dat alle emoties ook weer overgaan dus daar heb ik nu dan ook op vertrouwd. 

Ik had even geen zin om mee te krijgen hoe voor iedereen het leven gewoon doorgaat en ik had ook even totale weerzin tegen alle dingen die mensen zeggen om je te steunen. Ik trok het even niet en heb ook geen moeite gedaan om dit te veranderen.

Positief en sterk zijn betekent in mijn ogen ook niet dat je iedere minuut van de dag lachend doorbrengt, nooit huilt of klaagt. Maar het betekent voor mij dat je na een dip jezelf weer opraapt en doorgaat. Dat je kijkt wat je kunt leren en dit meeneemt naar de toekomst. Dat je je emoties toelaat en durft te voelen. 

Vallen maar vooral weer opstaan.

En na een aantal dagen was het dan ook weer alsof de donkere wolken waren weggetrokken en de zon weer was gaan schijnen.

Nog steeds vallen er iedere dag wat regendruppels, maar het  miezert voornamelijk.

En daarbij, ik ben sterk, ik kan dit ;-)