Chemo #5

De 5de chemo is achter de rug en het was een emotioneel zware.

Ik ging al weg met tranen bij mijn lieve jongens en liep met m'n moeder naar het ziekenhuis. Daar moest ik uiteraard alleen naar binnen. Gelukkig had ik een fijne verpleegkundige die me er goed doorheen heeft geholpen. 

Doordat er 1 chemo zak is uitgehaald voor de nabehandeling hoop ik dat het lichamelijk wat beter te doen is dit keer.

Sinds een aantal weken vertellen R. en ik elkaar tijdens het avondeten 3 dingen waar we die dag dankbaar voor zijn. In eerste instantie is dat een beetje onwennig en voelt het wat zweverig. Maar juist in deze tijd waarin het lijkt alsof er weinig is om dankbaar voor te zijn vind ik het belangrijk om hier naar op zoek te gaan. De  nu meestal kleine maar ook soms grote dingen die je dag toch goed maken. 

We maken natuurlijk weinig mee al wekenlang (ook al voor de corona-isolatie) maar ik vind het erg belangrijk om de dagen niet zomaar voorbij te laten gaan. Te genieten van iedere dag, want je weet immers nooit wat je de volgende dag te wachten staat. 

Ik wilde dat 2020 niet een jaar werd waarin ik stil zou staan en ookal wordt dat nu iets lastiger ik wil dit nog steeds zo goed mogelijk volbrengen.

En ik heb ontzettend veel om dankbaar voor te zijn; ten eerste natuurlijk mijn lieve gezin die ik nu meer om me heen heb dan ooit.

Mijn vriendenkring, mijn leger van liefde zoals een vriendin dit perfect voor me omschreef, die me verrassen met kookschema's, kaartjes, bloemen, lekkere dingen en ontelbare appjes.

Mijn schoonouders die de lekkerste dingen voor ons koken of boodschappen afgeven.

Mijn schoonzus en -broer die me trouw wekelijks een kaartje sturen of me verrassen met een kleinigheidje al dan niet zelf gemaakt door mijn nichtje.

Maar ook mensen die normaal niet zo dichtbij staan verrassen me met lieve woorden en kracht.

En natuurlijk mijn zusjes en ouders die op iedere minuut van de dag voor ons klaar staan, die met me meeleven en me steunen en die er gewoon onvoorwaardelijk voor me zijn. 

Al mijn hele leven heb ik angst om dierbaren te verliezen, wellicht omdat me dit nog nooit overkomen is (gelukkig) maar ik ben altijd bang geweest om mijn ouders te verliezen of mn zusjes. Ik heb hier geen controle over en dat vind en vond ik erg beangstigend. 

Ik weet helaas, kijkend naar mijn omgeving, dat het niet vanzelfsprekend is om op te groeien met twee ouders en dat ik hierin erg van geluk mag spreken. 

Sinds de geboorte van B. zijn er ook een hoop zorgen mee geboren. Zorgen over zijn gezondheid, zijn welzijn. Zorgen en verantwoordelijkheden die iedere (nieuwbakken) ouder wellicht kent. 

 

Maar met de diagnose Hodgkin is de angst om dierbaren te verliezen omgeslagen in een angst dat B. zonder een van ons moet opgroeien. Want vanzelfsprekend is het allemaal niet, dat blijkt. 

Angst om hem achter te moeten laten, mijn mannen achter te moeten laten. 

Die angst voel ik soms lichamelijk als ik het toelaat, het doet fysiek pijn. Kijkend naar hem kan ik hier intens verdrietig van worden.

Ik heb er nooit aan gedacht dat ik Hodgkin niet ging 'overwinnen', er was voor mij geen andere optie om over na te denken. Maar het laat je toch genadeloos voelen dat er soms geen controle is in het leven.

En ik hou van controle, hield van controle.

Want ook dat heb ik geleerd sinds 15 januari. Beetje bij beetje lukt het me om steeds meer controle los te laten.Soms is het een gedwongen les want ziek in bed heb je weinig controle. 

Maar het zijn toch ook echt bewuste keuzes om dingen te laten gaan en vertrouwen te hebben.

Vertrouwen in het leven, vertrouwen in jezelf en vertrouwen in de mensen om je heen.

 

Ik ben van mening dat ik gewoon dikke pech heb gehad dat ik deze ziekte heb gekregen, dat hier geen goede reden voor is.

Ik ben ook niet op zoek naar de reden maar ik probeer er zoveel mogelijk uit te halen. Het brengt me ook veel en dat is iets waar ik vandaag dankbaar voor ben.