Vakantie

17 aug – 6 sep 2020

En nu ben ík aan de beurt…

Mijn vakantie is begonnen. Deze eerste maandag heb ik een afspraak bij de specialistisch verpleegkundige. Ik stop met de tamoxifen en krijg vanaf nu letrozol voorgeschreven. Dat hadden ze me liever niet gegeven, omdat ik al problemen met mijn spieren en gewrichten heb. Letrozol zou dat kunnen verergeren. Ik besluit het erop te wagen.

En ik besluit ook dat is vanaf nu geen onderzoeken of experimenten meer aanga. Nu ben ik aan de beurt. Ik wil alleen nog maar herstellen en de komende weken ontspannen.

De prednison heeft zijn werk gedaan. De ergste uitslag is weg, maar het blijft nog jeuken over mijn hele lijf. Maar oké, dit is te handelen, ik ga weer zwemmen en plunder de bibliotheek. Ik reserveer meteen een kaart voor een dagje dierentuin en boek een hotel voor een weekendje Twente. Zo last minute zit er niets anders op dan er in mijn eentje op uit te trekken, maar ik laat me daardoor niet tegenhouden.

Het wordt een vakantie met korte uitstapjes en lekker luie leesdagen thuis. Wat in de eerste weken niet lukte, gaat in de laatste week wel: afspreken met vriendinnen.

Inmiddels is de huiduitslag verdwenen, maar ben ik wel aan het vervellen. Mijn huid is uitgedroogd en jeukt nog wat na. Ik smeer hele tubes lanettezalf weg. Wat me overigens verbaast en ook wel ergert, is het feit dat de onderzoeksarts uit het Erasmus niets meer van zich heeft laten horen. Er wordt niet meer geïnformeerd hoe het ermee gaat, ik hoor ook niets meer over een beloofde reiskostenvergoeding. Ik vind het ronduit slordig en zal na mijn vakantie zelf  contact opnemen hierover.

De letrozol levert me opnieuw de hele dag door opvliegers op. Dat was bij de tamoxifen net weer een beetje tot rust gekomen. Na 2 weken begin ik ook meer klachten van mijn gewrichten te krijgen. Een mild zeurende pijn die ik voorlopig wel kan hebben. Maar toch verergeren de emotionele ‘uitbarstingen’. Ik ben vaak in tranen en dat herken ik niet van mezelf.