Ik verlang zo naar normaal!

7-24 september 2020

Op weg naar volledig herstel

Na mijn vakantie belt de arbo-arts. We bespreken hoe het de afgelopen maand is gegaan, hoe het nu gaat en in hoeverre ik het werk denk op te pakken. In de loop van het gesprek raak ik  in tranen: we zijn 8 maanden na de operatie, 6 maanden na de bestralingen – ik wil eindelijk weer naar normaal! Zelfs het ‘nieuwe normaal’ van Rutte is me een lief ding waard.

Ik kom best weer een heel eind met werken, maar 2 keer oedeem- en fysiotherapie en 2 keer zwemmen in de week slokken veel energie op. Ik heb inmiddels zoveel pijn in mijn heupen en andere gewrichten dat mijn lijstje met oefeningen voor thuis steeds langer wordt. De bijwerkingen van de letrozol zijn, op zijn zachtst gezegd, niet fijn. Ik probeer het nog even vol te houden, in de hoop dat het weer langzaam beter zal gaan.

Ik wil vooruit en ik kan weer vooruit: de problemen met mijn scootmobiel zijn eindelijk opgelost. Gisteren is er een nieuwe scoot afgeleverd, met zwaardere accu’s. Na 6½ trouwe dienst en een half jaar met kuren, was de oude scoot aan zijn eind. Maar niet lachen: nu begint mijn trippelstoel kuren te vertonen - maar die is dan ook al 10 jaar oud… Begint het touwtrekken nu met de volgende leverancier? We zullen het zien.

Nu, een paar weken na mijn vakantie, merk ik nu dat het behoorlijk goed gaat met het werk. Ik kan verschillende projecten afronden die ¾ jaar waren blijven liggen. Fijn om dat allemaal af te kunnen tikken. En wat nog leuker is: ik kan weer nieuwe plannen maken en projecten opzetten – kortom er is weer reuring.

Maar gek genoeg, blijft het emotioneel nog steeds ‘wiebelig’. En dat is lastig, want ik ben te pas en te onpas in tranen. Dat is niet handig in allerlei contacten, zeker niet op mijn werk. Zowel de arbo-arts als de mammacareverpleegkundige adviseren me om contact op te nemen met het medisch maatschappelijk werk. Volgende week staat er een afspraak gepland. Eens kijken of ik een beetje inzicht krijg in die tranen 😉