De bestralingen

Februari 2020

Een strak regime

De dagen rijgen zich aaneen en draaien om één ding: hoe laat komt vandaag de taxi voor de bestraling? Elke week voer ik het lijstje in in mijn telefoon zodat het alarm me op tijd waarschuwt. En af en toe wordt dat onderbroken omdat het apparaat in onderhoud is of kapot is. Dan schuift de behandeling op.

Na een dag of 10 begint mijn lijf te protesteren op de behandeltafel. Hoewel het met mijn been redelijk gaat, ligt nu mijn rechterschouder in de verdrukking. Langzaam maar zeker begint mijn hand te tintelen en dat zal nog maanden gaan aanhouden.

In het begin merk ik verder niet zoveel van de bestralingen. Ik begin zelfs tussendoor mijn werk weer wat vaker op te pakken. Maar het voelt nog een beetje als meedoen voor spek en bonen. Dat motiveert me niet al te zeer, en toch is het fijn om af en toe iets zinnigs te doen.

Ik ga een paar keer zwemmen om mijn lijf eindelijk weer wat beweging te geven en om wat aan mijn conditie te gaan doen. Maar als de radioloog ervan hoort, krijg ik op mijn kop. Ik moet uitkijken voor mijn huid en het zwembadwater is taboe. Daar baal ik behoorlijk van, want als ik ergens baat bij heb dan is het wel bij zwemmen. En dat heb ik nu juist sinds december niet meer gedaan…

Wel geniet ik van de koorrepetities die ik weer oppak. Heerlijk om iedereen te zien en om samen te zingen. We repeteren voor een jubileumconcert en het is zo leuk om daar naartoe te werken met elkaar. Als de bestralingen klaar zijn heb ik nog precies een maand om aan te sterken voor het grote concert. Daar kijk ik al helemaal naar uit!

26 februari heb ik de laatste bestraling. En precies dan begint de huid onder de borst kapot te gaan. De verpleegkundige kijkt ernaar, doet er zalf en verband op en geeft daar een voorraadje van mee voor thuis. Die middag app ik mijn buurvrouw – of ze het einde van dit tijdperk met me wil vieren? Een paar uur later zitten we aan de thee met een lekker gebakje.