Planeet kanker

Ik moet opbiechten dat ik stiekem nog een keer ben verhuisd en dit keer niet binnen Nederland, maar naar een compleet andere planeet. Soms kom ik ff terug naar m’n oude huis, vrienden en leven, maar niets is meer hetzelfde.

Iedereen hier op planeet Kanker ervaart dat: niets is meer hetzelfde. Je lichaam niet, je geest niet, je werk niet, je vriendenkring niet, je relatie niet… zo veel basale dingen die je op planeet aarde gewoon voor lief neemt. 

Moeilijk om 'aards' mee te praten

Als ik weer eens op aarde ben, vind ik het ook moeilijk om ‘aards’ mee te praten. Over werk, gezin, ‘druk’ zijn en andere belangrijke dingen van het normale leven op planeet aarde. Waar ik vroeger (als extravert) lekker meekletste, kost me dat tegenwoordig energie, omdat mijn leven zich op een andere planeet plaatsvindt. Waar andere onderwerpen ineens veel belangrijker zijn en meer ter sprake komen.

Als ik dan iemand vind die niet van planeet Kanker komt, maar wel vaak in een ziekenhuis, dan voel ik verbondenheid. Dat snap ik tenminste. Daar kan ik over mee praten. Ik wil niet alleen maar over ziek-zijn praten, maar dat is mijn huidige wereld.

Het liefst vlieg ik dan ook zo snel mogelijk weer terug naar planeet Kanker. Niet dat het daar nou zo fijn is, maar daar snappen we elkaar. Ook al lopen er verschillende soorten kankertypesrond, veel van ons leven komt overeen.

Op planeet Kanker is het overleven, leven van dag tot dag. Ik kijk niet veel verder. Houdt me niet meer bezig met overlevingskansen. Probeer te genieten van vandaag. Leven in plaats van overleven. Toch vind ik dat vaak mooier klinken dan het daadwerkelijk uitvoerbaar is/voelt. Hier op planeet Kanker overheerst het onderwerp ‘kanker’ (daarom heet het natuurlijk ook planeet Kanker, duh). 

Ik koop losse retourtjes

"Waarom kom je dan niet vaker naar planeet aarde Lien?" (ik hoorde het je denken). Nou… mijn lichaam trekt dat gewoon niet. Ik heb zo veel klachten door de chemo, dat ik weinig ‘normaals’ kan doen. Extreme vermoeidheid, dagelijkse misselijkheid, pijn, stotteren, gekke trekjes met m’n hoofd (jullie kennen het rijtje onderhand vast): die beperken me in mijn doen en laten. Daarom heb ik geen vast abonnement genomen voor mijn reizen, maar koop ik losse retourtjes. Vaak moet ik mijn reisjes naar planeet aarde ook afzeggen, daar baal ik dan zo van. Maar het is wat is het (probeer ik dan heel hard tegen mezelf te zeggen). En ik hoop dat jullie dat begrijpen.

Liefs vanaf planeet Kanker en tot snel!

Lien

 

www.koetjesenkanker.nl

23 reacties

Voor mij langer geleden maar toch een herkenbaar verhaal. Prachtig opgeschreven. Zet hem op!

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 10:19

Hoi Lien, ik heb geen kanker maar wel een operatie gehad in juni 2018,ik had een hersentumor en die is gelukkig goedaardig. Echter vermoeidheidsklachten en concentratiestoornissen zijn elke dag nog aanwezig.

Ik loop ook tegen onbegrip aan dat ik weinig mensen om me heen kan hebben ze denken aan de buitenzijde is niets (meer) te zien maar onder mijn haren is een aardige deuk te voelen en de hoofdhuid trekt en met koude doet mijn litteken pijn.

Dus ondanks dat voel ik met je mee, elke dag kijken wat ik kan en wat ik moet afzeggen zal voorlopig nog duren.

Sterkte ermee en knuffel van Marit 

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 10:27

Heel mooi geschreven Lien, ik herken het compleet. Ik mezelf (na een hersentumor) een hele poos een vreemde in mijn eigen lichaam gevoeld! Psychologen en maatschappelijk werkers weten echt niet waar over ze praten (eigenlijk gelukkig voor hen). Ik vind het zeer prettig om af en toe met medepatiënten te praten en met name verpleegkundigen zijn voor mij een soort van psycholoog. Ik ben zelf toch wel een soort van bang geworden voor de buitenwereld en zit helaas óók heel graag op planeet Kanker. Gelukkig komt planeet aarde steeds dichterbij en ik hoop dat ik over een jaartje weer terug ben op aarde. Succes en bedankt voor je verhaal.

 

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 10:54

Lien, wat heb je dit mooi geschreven. Ik zou alles zelf zo mooi willen verwoorden maar dat lukt niet. Ik herken mezelf in sommige dingen . Gelukkig voel ik me op dit moment nog “ goed”. Heb in januari buismaag gekregen ivm slokdarmkanker. Na 2 operaties en alle complicaties die daarbij “ soms” voor kunnen komen .( nou ik heb ze allemaal gehad) de postcodeloterij maar dan anders helaas. Een zwaar traject van herstel kon ik in juli zeggen” ik kom weer beetje bij de mensen”. Helaas had de postcodeloterij nog meer prijzen voor me in augustus won ik de prijs “ uitzaaingen in bijnier en in long” en in november alweer deze keer kleine uitzaaingen in buikvlies en nog meer in long. Afwachten welke prijs ik in februari krijg dan is de volgende scan. Maar eerst nog hoop ik fijne kerstdagen te vieren met alle mijn dierbare om mij heen.

ik wil iedereen heel veel sterkte wensen in de strijd, die we ooit allemaal gaan verliezen.

lieve groet Carolina

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 11:24

Dag Lien . Wat heb je het mooi opgeschreven! Zo zijn er veel (ex) patienten met je die dit zo ervaren en daar hoor ik ook bij, vaak hoor ik  en wat zie je er goed uit!!1(dikke kop van de prednison!) en men babbelt weer verder.Ik wens je fijne "'feest"dagen toe en hou de vlag omhoog!

Lieve groet, Mamiesjannie

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 12:48

Zeer treffend geschreven hoe het leven eruit ziet met kanker. Mensen die er buiten staan begrijpen niet wat exstreme vermoeidheid is en de andere dingen die je erbij heb gekregen. Ja je ziet er goed uit maar wat zou het fijn zijn als je je zo ook eens zou voelen.

Je bent er nog maar het leven wat je had dat ben je kwijt en dat doet heel erg veel pijn. Natuurlijk  geniet je nog met wat je nog kunt doen maar het is o zo anders dan voorheen.

De strijd van kanker (Burkitt lymfoom met uitzaaiingen naar mijn bijnieren en dunne darm) heb ik voor alsnog gewonnen nu nog de strijd om een deel van mijn leven terug te krijgen.

 

 

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 13:02

Het is al weer een tijd geleden dat bij mij een sarcoom werd verwijderd. Tussen de diagnose en de 2 operaties om deze tumor te verwijderen zaten drie maanden. Daarna nog 33 bestralingen en vanaf die tijd geen kanker meer. Dus weer terug op aarde met heel veel complicaties en een revalidatie die nu na 10 jaar nog steeds voortduurt. Het overschakelen van overleven (door alle complicaties regelmatig op sterven gelegen) naar "gewoon" leven duurt jaren en het wordt nooit meer wat het was. Ook het rouwproces over dit verlies kost energie. Lotgenotencontact helpt evenals in mijn geval gesprekken met een POH/GGZ. Succes.

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 15:04

Hallo Lien

Je bent een mooie bloempje, lacht en stuurt liefde en hoopt het verst.

- huidige omgeving  te verlaten

- uw dieet radicaal te veranderen 

De planeet zal mooier zijn als je dit … alles overschrijdt.

Salah

 

 

 

 

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 23:26

Zo waar mooi beschreven...  je komt ook echt in een totaal andere wereld wel heb ik geleerd in de loop de jaren dat  deze 2 werelden bij elkaar gevoegd kunnen worden.

Laatst bewerkt: 21/12/2018 - 11:21

Hallo Linka,  heel herkenbaar , wat je schrijft . Zeker als de behandeling nog niet achter de rug is. Die planeet blijft ook bij mij al lijkt mijn leven normaler te worden.  Toch is daar dat gevoel van onzekerheid : wat moet ik aan met dit " normale" leven? Wil ik weer alles oppakken ? En wat kan dan? En wat als de kanker weer door de immunotherapie heen breekt?  Hoe kijk ik terug?  In de momenten waarop al die vragen er zijn is planeet kanker veiliger. 

Voel je vrij om op en neer te reizen, te ontdekken wat je nodig hebt om veilig en comfortabel te voelen op planeet aarde. Ik hoop dat je de mensen om je heen hebt die je daarbij kunnen steunen . Liefs Lisette 

Laatst bewerkt: 21/12/2018 - 12:07

Verhelderend. Dacht dat het aan mij lag. Dat gesprekken pas na poos op gang komen. Het zoeken is naar onderwerpen. Maar ook dat het energie geeft als een gesprek "weer loopt" als voor die tijd. Maar dat als je in periodes zit met veel bijwerkingen, zoals jij die beschrijft, ik ook het liefst op mezelf of samen met lotgenoten ben op wat jij noemt planeet kanker.

Laatst bewerkt: 22/12/2018 - 12:44

Wat goed omschreven. Het is heel herkenbaar. Sterkte met de strijd en met het rouwproces van het "oude" leven. Fijne feestdagen en heel veel lichtpuntjes voor het nieuwe jaar.

Door je blog ben je een steun voor andere mensen op de kankerplaneet.

Laatst bewerkt: 24/12/2018 - 09:08

Wauw Lien, wat ontzettend fijn om me zo in een tekst te herkennen. Ik weet niet of jij het ook zo ervaart, maar je wíl niet dat kanker je gedachten - en vooral je gesprekken domineert: je kunt gewoon soms niet anders dan het overal in herkennen. Tijdens je kuren kunnen mensen er niet omheen, want je haar valt misschien uit, of de medicijnen blazen je op, en je kunt vaak niet afspreken omdat je te ziek bent of naar een ziekenhuisafspraak toe moet. Maar voor jezelf is het ook moeilijk om met je hoofd bij andere gespreksonderwerpen te blijven, omdat je lichaam en geest vol zitten met kanker en medicijnen. Planeet Kanker is inderdaad heel veilig, en als je je daar goed bij voelt heb je groot gelijk dat je daar de tijd neemt, om even te midden van alles wat je momenteel wél kent te blijven. Ik hoop dat je daar zelf ook vrede mee kunt hebben - want het is niet leuk, maar gun jezelf daar even de tijd, zodat je hopelijk weer vol frisse moed af en toe op citytrip naar planeet Aarde kunt. Dat mag namelijk best. 

Veel liefs, ik vind je ontzettend stoer. (En nogmaals bedankt voor het op papier zetten wat ook ik gevoeld heb en eigenlijk nog steeds voel, dat betekent veel voor me)

Kus,  Nikki

Laatst bewerkt: 09/01/2019 - 16:46

Alsof ik mijn vader (heeft longkanker) hoor praten.. 

Heel duidelijk en mooi verwoord.. 

Liefs

Laatst bewerkt: 12/01/2019 - 19:19

Goed en treffend omschreven, Linka! Ik heb mij, zeker de eerste maanden na de diagnose (uitgezaaide borstkanker), precies zo gevoeld zoals jij het hier verwoordt. Alsof je op een andere planeet leeft. De 'grootse' en kleine dingen die ik hoorde op mijn fysieke thuisbasis, planeet Aarde, kwamen niet echt binnen of interesseerden me maar matig. Nu het wat beter met me gaat (immunotherapie slaat goed aan), komt planeet Aarde steeds meer in zicht. Planeet Kanker is nog steeds aanwezig en zal zolang ik leef ook niet meer verdwijnen, maar gelukkig kan ik beide werelden steeds beter met elkaar verenigen. 

Liefs, Tina

Laatst bewerkt: 16/01/2019 - 18:30

Ik ben geopereerd van baarmoeder kanker en 25 uitwendige bestralingen en 2 uitwendig. De operatie is niet goed verlopen, moest s avonds met spoed naar de ok. Dat was 28 juli 2018. De bestraling periode was heel zwaar. Lichamelijk maar zeker geestelijk. Als ik jullie verhalen lees merk ik dat ik niet alleen ben. Er gaat zoveel door je hoofd. Ik dacht weer te kunnen gaan werken maar er zat plots bloederig slijm in mijn ontlasting . Heb daarvoor een onderzoek gehad dezelfde week ook nog voor een mammografie geweest. Bleek goed te zijn. Ik vraag mezelf af. Kom ik ooit nog aan het werken? Ik zit daar over te malen. Mijn werk is best zwaar. Ik ben uitvaart verzorgster. Mensen opvaren evt. Hebben jullie dat ook het onzeker zijn. Heb ik eigenlijk nooit gehad.

Laatst bewerkt: 24/01/2019 - 20:00