Zomergevoel

Vandaag, 23 juni, is de verjaardag van mijn moeder en een van de eerste dingen die vanochtend vroeg heb gedaan, nadat ik zwembaantjes heb getrokken, is haar bellen. Komende zaterdag vieren we het met haar in Amsterdam. Het wordt een dubbelfeestje, want Yara is eerder deze maand negentien geworden en dochterlief heeft het plan bedacht, om samen met mijn moeder een barbecue voor familie en vrienden te organiseren: "Oma en Yara samen 90 jaar" in park Frankendael. Heerlijk buiten … het ultieme zomergevoel! De saté ayam (kipsateetjes) verzorg ik en dat doe ik met alle liefde. Uiteraard ontbreek de satésaus van papa niet. Morgen na mijn werk haal ik het vlees en marineer ik het zodat het goed kan intrekken. Zaterdagochtend heb ik genoeg tijd om de stokjes te rijgen. Hopelijk is het zaterdag goed weer. De weersverwachtingen zijn gunstig, maar in ons kikkerlandje is het altijd afwachten wat het wordt.
Ik hoefde vandaag niet te werken en had alleen een afspraak staan ´s middags om 16.15 uur, de 2-maandelijkse controle in Rijnstate. De uitslag was goed en ik was, net als de vorige keer, weer in 10 minuten klaar. Inwendig zag alles er keurig uit en er was ook niets te voelen in mijn halsgebied. Dat in combinatie met mijn progressie (lichamelijk en mentaal) stemt de artsen tot grote tevredenheid. Helaas … de kans dat mijn verstoorde smaak en mijn beschadigde speekselklieren nog verder verbeteren dan wat het nu is, wordt steeds kleiner. Ik blijf echter optimistisch en hoop op een wonder. Ik richt mijn aandacht daarom maar op de dingen die ik wel kan en kan niet anders zeggen dat ik oprecht blij ben met waar ik nu sta.
Op weg naar ziekenhuis had ik een soort deja-vu ervaring. De vele, dagelijkse autoritjes naar het ziekenhuis van vorig jaar, flitsten aan mij voorbij. Tja … het was een behoorlijk heftige periode, eerst door al die onderzoeken en daarna de bestraling. De bedrukte blikken in de wachtkamer van patiënten, lotgenoten, die wachten op hun behandeling. De schrik en angst in hun ogen. Wat heb ik met ze te doen zeg. Gelukkig ligt dat voor mij persoonlijk allemaal ver achter me. Maar de herkenning is er. Het was toen ook zo broeierig en warm. De zomer is vorig jaar volledig aan mij voorbij gegaan. Het zomergevoel heb ik nu wel. Ik voel me steeds sterker en het kanker spook verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. Mijn belastbaarheid gaat omhoog, maar dat geldt ook voor de belasting, dus de uitdaging blijft om goed te blijven balanceren. Ik krijg het steeds drukker en heb meer oog voor andere zaken. Ik ook kan weer volop genieten van alles om me heen. Vooral de ogenschijnlijk kleine dingen, zoals de zon die langer schijnt (eergisteren was het alweer de langste dag van het jaar). De warmte die mijn lijf opzuig t. Regenbuien die weer afkoeling brengen. Het vele water dat alles in de tuin uitbundig groen kleurt. De vogels op het dak die mij vroeg in de ochtend wakker maken. Life is good ... and it gets better!

Zomergevoel!