De duizeligheid van het leven
Een erg nare nacht gehad vannacht, paniek aanvallen, hyperventilatie, kotsen, janken, alle narigheid kwam er even uit. Er viel gisteren namelijk een brief op mijn deurmat van het UMCU. In die brief staat een uitnodiging dat ik mij de 24ste om 10 uur kan melden bij de VAS-specialist voor het aanleggen van mijn PICC-lijn. Soms denk je dat je de werkelijkheid geaccepteerd heb tot dat er iets gebeurd wat het wel werkelijkheid maakt en dan word ik nou eenmaal overvallen door het duizeligheid van het leven.
Ik ben uiteraard zeer dankbaar dat er een optie zoals een stamcel-transplantatie voor mij is, maar ik ben ook doodsbenauwd voor dat hele process. Tussen die 2 muren word ik nu continue heen-en-weer gesmeten, en niet zachtjes ook. Voor het mentale plaatje moet je maar even de Hulk inbeelden die Loki heen en weer smijt in de toren van de Avengers. En heb nou niet echt het idee dat mijn onderbewustzijn hier goed mee om weet te gaan.
Daarnaast is het ook moeilijk om zo veel tijd alleen te zijn in de aanloop naar de transplantie. Dan zit er ook weinig op dan jezelf maar continue op te vreten, uit te kotsen en van voor af aan opnieuw te beginnen. Daarbij helpt het natuurlijk niet dat ik een persoon ben die maar moeilijk om hulp kan vragen. En helpt het dubbel niet dat de personen waarbij ik dacht dat wel te kunnen mij zijn gaan zien als egoist. Een heftig oordeel, maar toch iets wat ik moet gaan accepteren. Ook voor mensen die van je houden is dit een zwaar process, waarbij afstoten makkelijker is dan volledig naast je te gaan staan. Terwijl het in mijn belevenis wereld zo werkt dat de mensen die van je houden je willen vastklampen en nooit meer willen laten gaan. Maar ook dat heb ik verkeerd begrepen. Zo zie je maar, er valt altijd meer te leren in het leven, Maar goed, emotioneel gezien sta ik nu dus ook alleen. Al mijn pogingen om meer open te zijn naar mensen hebben er alleen maar voor gezorgd meer afgesloten te worden. Maar hoe kan ik dat dialoog op een gezonde manier aan gaan? Zonder dat het uit loopt op verwijten en zonder dat ik op een egoist lijk? Als iemand mij dat kan vertellen zou ik het graag willen weten. Als mensen alles wat je zegt of doet zien door een ego-bril, lijkt het mij moeilijk om van dat oordeel af te komen.
Maar aan de andere kant erken ik ook dat de duizeligheid van het leven waar ik nu al een poosje last van heb, de werkelijkheid op een totaal andere manier laat binnenkomen dan als je in een normale gemoedstoestand bevind. Dingen zullen totaal niet zo zijn zoals ik ze interpeteer en dat maakt mij ook erg onzeker en angstig, omdat ik de persoon die ik het meest vertrouw in deze wereld, mijzelf, ook niet meer kan vertrouwen. En daar sta je dan zo machteloos tegen.
Lichamelijk gezien gaat het wel oke. Leukemie waarde is gezakt naar 0,04% wat perfect is voor de transplantie. Hierdoor ben ik nu iig tot de 24ste ziekenhuis vrij. Ook mag ik een lichtere dosis pillen slikken waardoor ik ook minder last heb van bijwerkingen. Door de stress en paniek rook en blow ik nu wel veel te veel, maar ik ben mentaal zo uitgeput, gesloopt, dat ik maar weinig weerstand kan bieden tegen mijn verslavingsprikkels.
Anyways, Dankjewel peetje, voor het vragen hoe het gaat :-P
Voor nu een huisje die opgeruimt moet worden en een verjaardag van mijn jongste dochter die voorbereid moet worden, die word de 16de maar liefst 8 jaar oud. Dan is er de 21ste nog, de langste dag, waarbij ik altijd een nachtje doortrek. Vind dat zo een mooie dag. Alsof de hele wereld "Drifting in limbo" is. Dat zijn een beetje de stipjes waar ik me nu probeer op te orienteren in de hoop dat de duizeligheid wat minder gaat worden.
Nou denk ik dat deze blog misschien depri overkomt maar als er 1 ding is wat mijn leven definieerd is, is het de zin: "Ik ga er wel komen". Dus daar ga ik maar vanuit :)
De muziekstyle van igorrr representeerd voor mij de duizeligheid van het leven. En er zit een kip in dit nummer wat mij altijd opvrolijkt! Maar ik snap dat dat niet voor iedereen weg is gelegd ;-)
Geniet van vandaag, van elkaar, en van jezelf :)
6 reacties
Beste Alex,
Misschien door simpelweg te zeggen 'ik kan het niet alleen', 'ik heb je nodig'. Woorden die niet makkelijk je strot uit komen (de mijne ook niet), maar wel kwetsbaar en duidelijk zijn. Misschien een schrale troost maar ik denk dat je hier ook een hoop (online) vriendschappen hebt opgebouwd die graag naar jou luisteren en je begrijpen. Al kun je deze woorden natuurlijk niet van hun lippen aflezen, wat ook lastig is. Ik vind jou een mooi mens en als ik lees hoe goed jij je kan openstellen in je verhalen weet ik zeker dat dit ook moet lukken naar jouw dierbaren. Voel je niet bezwaard over hoe moeilijk dat is. Dat is het ook. En dat je een harde noot bent om te kraken betekent niet dat die noot van binnen niet zacht en goed van smaak is!!!
ik ga ze niet meer uitspreken, als mensen er wouden zijn, waren ze er wel geweest, ze hebben meer dan genoeg tijd en signalen van me gehad
Alex, het alleen zijn met het vooruitzicht die jou geboden word lijkt het mij normaal dat je in een dubbele flik flak spagaat met een driedubbele salto achterwaarts gehurkt zit. Dat angst en onzekerheid op dit moment een grote rol spelen in je leven waar je moeilijk vat op krijgt, in deze wirwar van emotie's hulp vragen krijgen en daarbij weer andere problemen de kop op steken lijkt mij aannemelijk :), zo niet zeer verklaarbaar. Hulp vragen, en krijgen, maken niet dat het moeilijk te accepteren is voor je dat je in een situatie bent gekomen er daadwerkelijk gebruik van te maken en de daarbij behorende water in de wijn te moeten doen , is wellicht een kunstje dat je jezelf nog niet volledig hebt aangeleerd. Blijf om hulp vragen blijf praten en uitleg geven van hoe en waarom, als jij jezelf af en toe moeilijk begrijpt hoe is dat dan voor een ander.
Sterkte
Hoi Alex.
Graag gedaan wilde het graag weten hoe het ging. Omdat het zo stil bleef en dacht dat is niets voor Alex. Heel naar dat je zoveel angsten hebt. Maar zoals je schrijft en verwoord hoe het met je gaat. Kan het haast niet anders dan dat jij je er ook nu weer door heen sleept. Weet dat er veel mensen aan je denken en je het beste gunnen. Leef heb lief en geniet zolang het kan.
Grt Petra
Beste Alex,
heftig om te lezen wat je schrijft. Rauw en eerlijk. Dat kwam ook bij mij wel even binnen. Want je zo op jezelf teruggeworpen voelen, stress, angst en onzekerheid over jezelf en wat de toekomst je gaat brengen, ken ik zelf ook maar al te goed. Dat zijn best grote, existentiële dingen. Dus ik kan me goed voorstellen dat je dan je toevlucht zoekt in verdovende middelen. Maar fijner zou het natuurlijk zijn als er je mensen hebt die je hierin terzijde willen staan. In je naaste omgeving of hier op dit forum. Want dit is eigenlijk te groot om in je eentje te dragen. Ik had destijds, toen ik ernstig ziek was het geluk met een groep trouwe vrienden én met een fijne ziekenhuispsycholoog. Eentje waar je je hart kan luchten, die niks gek vond en af en toe ook nog praktisch bruikbare tips gaf. Vorig jaar, na mijn behandeljaar, heb ik psycho-oncologische begeleiding gehad bij het Helen Dowling Instituut. Daar heb ik zoveel aan te danken.misschien ook iets voor jou om te overwegen?
want ik gun je van harte dat en je operatie volgende week succesvol is, en vooral ook dat je weer een gelukkiger mens wordt!
Nog een tip voor jouw langste nacht:
LIVE ONLINE EVENT
de (summer solstice) zomerzonnewende in Stonehenge.
Vanavond 20/6 vanaf 21.41u. ( zonsondergang) uur LIFE te zien via Facebook: British Heritage en Stonehenge.
https://fb.me/e/NRDg2WOO
Magische plek. Dus Blijf geloven in wonderen!
Christa
Lieve Alex, de woorden van Tessa zouden de mijne kunnen zijn als ik de hare niet had gelezen. Ze heeft het super mooi verwoord en ook de reacties van Ron, Petra en Christa zijn er die er toe doen. Ik hoop zeer dat je er wat aan gehad hebt, we zijn nu alweer een tijdje verder en jouw mijlpalen voorbij.
Ik hoop dat het inbrengen van de PICClijn is goed gegaan en dat ook jouw gevoelens voor hetgeen je overkomt en je moet ondergaan weer bij jou passen. Het begin van het traject naar een goed einde is gemaakt. Er komt heel wat op je pad en ik hoop van harte dat je het goed doorstaat! Jij kunt het! Natuurlijk ga je er komen! En ik hoop dat je ons deelgenoot laat zijn van al hetgeen je bezighoudt.
Liefs, sterkte en succes xxx Hebe